ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΘΥΡΕΣ
(Την ιστορία της Κιβωτού, την θυμάστε;)
Γράφει ο Βαγγέλης Παππάς
Νομίζω πως είναι η ώρα να κάνω μια ανακοίνωση. Ή μάλλον να καταθέσω μια μαρτυρία, που ομολογουμένως εδώ κι αρκετό καιρό δεν τολμούσα να την εκφράσω, εφόσον έκρινα πως η ανάγκη λόγω του Covid19 απαιτούσε έκτακτες λύσεις.
Ωστόσο αυτή την στιγμή, ανεξαρτήτως πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, ας μου επιτρέψει η υπομονή σας μια σκέψη μου που φαινομενικά φαντάζει άσχετη σε σχέση με την τρέχουσα κατάσταση (αλλά πιστέψτε με, δεν είναι).
Ίσως θα γνωρίζατε πως οι κοινότητες των Ελλήνων εδώ και δεκάδες αιώνες επιβίωναν πάντοτε έχοντας κτισμένη στον πυρήνα τους μιαν εκκλησιά.
Αυτό βέβαια μπορει σε κάποιους νεότερους σήμερα να τους προκαλεί απέραντη αδιαφορία κι ένα είδος σαρκαστικής θυμηδίας αλλά τους προσπερνάμε με περιφρόνηση (όπως εξάλλου και η Ιστορία κάνει συνήθως) δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης.
Λέγαμε λοιπόν πως αυτό το χαρακτηριστικό φαινόμενο, δηλαδή η εκκλησιά να δεσπόζει στο κέντρο του χωριού, ή της πόλης, δεν ήταν μονάχα έκφραση των χριστιανικών χρόνων, αλλά μια πραγματικότητα που εξέφραζε τους Έλληνες από την αρχαιότητα.
Οι Έλληνες ανέκαθεν ήταν ένας ευσεβής λαός. Η πίστη - η κοινή τους πίστη στον Θεό ήταν τόσο ισχυρή ώστε ακόμα κι ο ίδιος ο Ηρόδοτος να παραδέχεται ότι: "...το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ή θεά τε ομότροπα" που θα πει: "...υπάρχει και το ελληνικό έθνος από το ίδιο αίμα και με την ίδια γλώσσα μ΄ εμάς, με το οποίο έχουμε κοινά ιερά των θεών και κοινές θυσίες και ήθη κοινά".
Σήμερα βέβαια, κουβαλάμε μια παράδοση πιο πρόσφατη και ιδιαίτερα φημισμένη παγκοσμίως. Είναι κάτι το μεγαλειώδες, αν αναλογιστεί κανείς πως αυτού του είδους η παράδοση κάποτε είχε την μορφή μιας γεωγραφικής έκτασης, ήταν ένας ισχυρός κρατικός μηχανισμός, και διήρκησε για περίπου 11 αιώνες!
Ο χρόνος αυτός, δηλαδή η διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, κρατάει ακόμα τα σκήπτρα του μακροβιότερου κράτους παγκοσμίως.
Κάποτε όμως το κράτος αυτό, όπως ήταν φυσικό, έσβησε (1453 μ.Χ.) και θα 'λεγε κανείς πως όλα έσβησαν μονομιάς μέσα στις στάχτες της καταστροφής. Λάθος!
Οι διακεκομμένες γραμμές των χαρτών και τα σύνορα μπορεί να εξαφανίστηκαν από το έρεβος των Οθωμανών, ναι - αλλά το παράδοξο στην ιστορία αυτή είναι πως το πνεύμα επέζησε ακέραιο.
Το πνεύμα του Βυζαντίου, δηλαδή η ελληνικότητά μας, έζησε και παραμένει ακόμα ζωντανή, γιατί υπάρχουν ολόγυρά μας εκκλησιές!
Γιατί κρούουν αναστάσιμα τις καμπάνες τους κάθε μέρα, κάθε Κυριακή.
Γιατί η θεία λειτουργία διαβάζεται και τελείται όπως διαβάζονταν και τελούνταν εδώ και 17 αιώνες!
Γιατί ακούγεται με παρρησία ο ελληνικός λόγος στην πιο ύψιστη μορφή του.
Γιατί η ελληνική ποίηση της υμνογραφίας, των Χαιρετισμών, αλλά και πλήθος άλλων κειμένων είναι ανυπέρβλητη σε αξία και νοήματα.
Γιατί οι εικόνες μας είναι οι εικόνες της maniera Greca, και σήμερα το ύφος αυτό μαρτυρεί με περηφάνεια την καταγωγή μας.
Γιατί η μουσική και οι μελωδίες είναι ίδιες με κείνες που αντηχούσαν μες στους θόλους της Αγίας Σοφίας.
Γιατί εκεί μέσα ένας ολόκληρος και πανάκριβος πολιτισμός μεταλαμπαδεύεται ατόφιος, διασώζοντας κάθε μια ψηφίδα του πολιτισμικού μας θησαυρού και της ταυτότητάς μας.
Αν τυχόν κάποιοι στις μέρες μας χτυπούν επίμονα κι ανελέητα την Εκκλησία στην Ελλάδα, δεν το κάνουν επειδή υπάρχουν άνθρωποι που προκαλούν σκάνδαλα μέσα στους κόλπους της, μολονότι αυτοί που την κατηγορούν με σφοδρότητα και μεθοδικά είναι συνήθως πιο σάπιοι και διεφθαρμένοι απ' όσους κατηγορούν.
Εξάλλου αυτό φάνηκε κι αποδείχτηκε περίτρανα με το πέρασμα του χρόνου. Άλλα δυστυχώς άλλος είναι ο σκοπός τους. Πιο σκοτεινός, πιο ύπουλος.
Η Εκκλησία, είτε σε κάποιους αυτό αρέσει είτε όχι, είναι η κιβωτός του πιο πανάκριβου πνεύματος του Ελληνισμού. Χτυπώντας την κιβωτό, χτυπούν εμάς, όλους εμάς, γιατί συνήθως κι εμείς με την σειρά μας λησμονούμε πως εκτός της κιβωτού λυσσομανάει ο κατακλυσμός κι ο χαλασμός των πάντων.
Δεν είναι ευφάνταστες εικόνες αυτές που λέω μήτε υπερβολικές. Σκεφτείτε για λίγο. Έξω, όντως, ο κόσμος καταρρέει, το βλέπουμε όλοι μας, το συζητάμε αναμετάξυ μας, μας σφίγγεται η καρδιά.
Απανθρωπιά, εκμετάλλευση, δόλος, πόλεμος, προσφυγιά, πείνα, εμπόριο όπλων, ψέμα... πολλά ψέματα, ΜΜΕ και ποταμοί, κατακλυσμοί ψεμάτων!
Σ' έναν ψεύτικο κόσμο, και σ' έναν "κατακλυσμό" ψευδαισθήσεων, εμείς έχουμε την κιβωτό μας. Είναι ο Ανθρωπισμός της Ελληνικότητας, ο Φιλόσοφος Νους, η Φιλοκαλία της Ερήμου, το Φιλότιμο, η Πνευματικότητα της Απέριττης Ζωής.
Η κιβωτός αυτή είναι η Εκκλησία μας που εντελώς ακομπλεξάριστα πια μπορώ να παραδεχτώ. Και Εκκλησία είμαστε εμείς. Όλοι εμείς.
Αν κάποιος μας κλείσει την πόρτα της Κιβωτού, κι αν επιμείνει να μην μας επιτρέπει να μπούμε, να θυμάστε πως αυτός οπωσδήποτε δεν είναι ο ...Νώε (κι ας του μοιάζει κάπως).
Εξάλλου κάμποσοι προσποιήθηκαν τον Νώε μες στους αιώνες δήθεν για να μας σώσουν.
Εσείς να θυμάστε: Γενικά οι κλειστές θύρες δεν είναι καλό πράγμα.
Αλλά θαρρώ πως σύντομα.... θα ανοίξουν συντεταγμένα. Και θαρρώ πως κάπως έτσι θα συμβεί, γιατί από "Νώε"... παραχορτάσαμε σε δαύτη την χώρα.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΠΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου