Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΑΝΙΣΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ...NAI EINAI NATOΪΣΤΑΝ…
Ένα όραμα η ένωση των τουρανικών λαών, ένα εμπόδιο ο αρμένικος λαός, μια λύση η εξολόθρευση των Αρμένιων…
Η ιδέα του τουρανισμού στην αμερικάνικη στρατηγική
Το τουρκικό καθεστώς εξουσιοδοτείται να παραμείνει στην άκρη-στα όρια της Ευρώπης και εντός του ΝΑΤΟ, παρά τις «αντιδημοκρατικές» διαστάσεις του, επειδή αυτή η Τουρκία λαμβάνει κατά προτεραιότητα υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες που γνωρίζουν ότι ο τουρκικός μιλιταρισμός μπορεί να τους φανεί πολύ χρήσιμος εάν το «Μεγάλο Παιχνίδι» ξαναρχίσει στη καρδιά της Ευρασίας.
Αυτή η σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ του τουρκικού στρατού και της γενικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών ενθαρρύνει και τις δύο πλευρές να αναζωογονήσουν τον «παντουρκισμό», ο οποίος μερικές φορές φέρει ένα άλλο όνομα: αυτό του «παντουρανισμού» ή του τουρανισμού.
Είναι το όνειρο-η Μεγάλη Ιδέα και το σχέδιο μιας «μεγάλης τουρκικής αυτοκρατορίας»-έστω και αν πρέπει να παραμείνει ανεπίσημο- που θα εκτείνεται από την Αδριατική (στη Βοσνία) έως την Κίνα (συμπεριλαμβάνοντας τη Xinjian ή το «Ανατολικό Τουρκεστάν») “ή” Κινέζικο Τουρκεστάν “) (1).
Αυτή η ονειρεμένη Μεγάλη Τουρκική Αυτοκρατορία θα έπαιρνε τη θέση της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Τουρανικό πρόγραμμα διαμορφώθηκε εδώ και πολύ καιρό από τον τελευταίο υπουργό πολέμου αυτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,τον Enver Pasha, ο οποίος έπεσε στη μάχη ενάντια στα σοβιετικά στρατεύματα ενώ διοικούσε Τούρκους αυτονομιστές από την Κεντρική Ασία.
Η «Τουρανία» της Κεντρικής Ασίας δεν ήταν ποτέ μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκτός από μερικά εδαφικά κατάλοιπα κατά τις πορείες. Ωστόσο, υπήρχαν πάντοτε δεσμοί μεταξύ των khanats των τουρκικών λαών της Κεντρικής Ασίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι στρατολογούσαν άνδρες για τους στρατούς τους εκεί.
Εάν η γραμμή του Osman είχε σβήσει, αυτή των Χαν της Κριμαίας, του οίκου του Giraj, του οποίου ο πρόγονος ήταν ο Μεγάλος Χαν των Μογγόλων, ο Τζένγκις Χαν (2), θα γινόταν τότε όπως προβλεπόταν η κυρίαρχη δυναστεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (3).
Έναντι του τουρανικού σχεδίου, ο Atatürk υιοθέτησε μάλλον θέση απόρριψης, αλλά αυτό ήταν οφθαλμοφανώς από λόγους τακτικής (4), επειδή έπρεπε να δικαιολογήσει την πολιτική του απέναντι στη Δύση και να καταδικάσει, για αυτόν τον λόγο, τη γενοκτονία κατά των Αρμενίων που διαπράχθηκε από τις κυβερνήσεις των Νεότουρκων...
Έπειτα μόλις παγιώθηκε το σοβιετικό καθεστώς, δεν θα ήταν ρεαλιστικό να παραμείνει στις θέσεις του Παντουρανισμού. Ωστόσο, το 1942, όταν τα γερμανικά στρατεύματα διείσδυσαν βαθιά στο σοβιετικό έδαφος, ο παντουρκισμός, για καιρό καταπιεσμένος, επέστρεψε πολύ γρήγορα στην επιφάνεια.
Ωστόσο, δεδομένου του διεθνούς αστερισμού, η τουρκική κυβέρνηση έπρεπε να δικάσει επίσημα ορισμένους ακτιβιστές του Παντουρανισμού, όπως το διάσημο Alparslan Türkesch, για «ρατσιστικές δραστηριότητες».
Πράγματι, οι Βρετανοί (και όχι η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία), σύμφωνα με τις καλές τους συνήθειες και χωρίς περιττές περιστροφές, απείλησαν να καταλάβουν την Τουρκία και ο Στάλιν, ο ίδιος είχε αναλάβει δράση εκτοπίζοντας τους Τατάρους της Κριμαίας στη Σιβηρία καθώς ήταν δυνητικοί σύμμαχοι ενός γερμανο-τουρκικού συνασπισμού.
Η τουρκική προοπτική και «η μεγάλη τουρκοφωνία»
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η τουρανική προοπτική (5) ήταν πολύ ελκυστική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κληρονόμους του συστήματος της βρετανικής κυριαρχίας, για να την παραμελήσουν.
Εκτός από τις δημοκρατίες του Καυκάσου, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού των ανεξάρτητων κρατών στο νότιο τμήμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είναι τουρκικής καταγωγής, εκτός από τους Τατζίκους που είναι Περσικής καταγωγής.
Επιπλέον, πολλοί λαοί εντός της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανήκουν σε αυτήν την «μεγάλη τουρκοφωνία»: το ποσοστό γέννησής τους είναι πολύ υψηλό, όπως για παράδειγμα μεταξύ των Τατάρων, που έλαβαν το καθεστώς μιας σχεδόν ανεξάρτητης δημοκρατίας ή μεταξύ των Τσετσένων, που έλαβαν αντίστοιχο καθεστώς.
Οι «Παντουρανιστές» της Τουρκίας δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη πολύ το γεγονός ότι οι Yakoutes της βορειοανατολικής Σιβηρίας, απέναντι από το αμερικανικό κράτος της Αλάσκας, εμπίπτουν επίσης, υπό την ευρεία έννοια, στην τουρκοφωνία.
Εάν γινόταν κατορθωτό να ενωθούν αυτοί οι λαοί που συνολικά απαριθμούν περίπου 120 εκατομμύρια υπηκόους, ή αν γινόταν επίσης εφικτό να προσανατολιστούν προς την Τουρκία και τον ισχυρό σύμμαχό της, τις Ηνωμένες Πολιτείες, μακροπρόθεσμα, οι διαστάσεις της Ρωσίας θα μπορούσαν να ξαναμειωθούν πολύ στο επίπεδο που ήταν στην εποχή του Ιβάν του Τρομερού (6).
Παίζοντας το χαρτί των Aζέρων(Αζερμπαϊτζάν), μια εθνοτική ομάδα που διοχετεύει την πλειοψηφία του στρατιωτικού πλαισίου του Ιράν, θα μπορούσαν είτε να επιχειρήσουν μια διαίρεση του Ιράν είτε να επιβάλουν σε αυτήν τη χώρα (Αζέρων), ή να επιβάλουν ένα καθεστώς κεμαλιστικού τύπου , το οποίο θα ελέγχεται έμμεσα από τους Τούρκους. .
Μερικοί Τούρκοι Παντουρανιστές, με ζωηρές φαντασίες, μπορεί να ονειρευτούν ακόμη και μια νέα Αυτοκρατορία Μογκόλ, μια οντότητα που διαλύθηκε στην εποχή της από τους Βρετανούς και η οποία επέτρεψε την τουρκική κυριαρχία στην Ινδία και της οποίας ο σημερινός κληρονόμος είναι το Πακιστάν.
Το κόμμα της Εθνικής Κίνησης (MHP), προερχόμενο από τους “Γκρίζους Λύκους” του Türkesch, διακηρύσσει πεντακάθαρα το τουρανισμό. Κατά τις τελευταίες εκλογές για το τούρκικο κοινοβούλιο το κόμμα αυτό απέσπασε 18,1%,υπό την ηγεσία του προέδρου του Devlet Bahceli κι έγινε έτσι το δεύτερο κόμμα της χώρας.
Συμμετέχει στην τρέχουσα κυβέρνηση της χώρας, σε συνασπισμό με τον σοσιαλδημοκράτη Ecevit, επιτρέποντας έτσι σε ορισμένες παντουρκικές ιδέες ή συναισθήματα του ίδιου είδους να ασκήσουν μια προφανή επιρροή στην τουρκική κοινωνία. Είναι σαν η Γερμανία να κυβερνάται από έναν συνασπισμό SPD / NPD, με τον Schroeder ως καγκελάριο και τον Horst Mahler ως αντιπρόεδρο και υπουργό εξωτερικών υποθέσεων! […].
Μια Κεντρική Ασία «κεμαλοποιημένη»;
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Kεμαλισμός ως καθεστώς έχει όλες τις ευκαιρίες του στις τουρανικές δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Οι μετα-κομμουνιστές, που κυβερνούν αυτά τα κράτη, διατηρούν την απόσταση τους από το στρατευμένο Ισλάμ και θέλουν να το έχουν καταδικασμένο σε αποτυχία στα πολιτικά και θεσμικά τους πλάνα...
Αλλά το οπλοστάσιο της εξουσίας που εφαρμόζεται εκεί μπορεί γρήγορα να ανατραπεί, αν είναι απαραίτητο, σε μια νοθευμένη δημοκρατία.
Μέχρι τώρα, αυτά τα κράτη και τα καθεστώτα τους έχουν προσανατολιστεί στις έννοιες του φιλελευθεροποιημένου σοβιετισμού και εκτός από το Αζερμπαϊτζάν, εξακολουθούν να επιλέγουν να βασίζονται περισσότερο στη Ρωσία παρά στην Τουρκία (8), παρά τη δέσμευση μεγάλης κλίμακας από Ουάσιγκτον και Άγκυρα σε εταιρείες πετρελαίου και γλωσσική πολιτική (εισαγωγή τροποποιημένου λατινικού αλφαβήτου (7), προσαρμογή των τουρκικών γλωσσών στα τουρκικά).
Καθώς η Δύση απαιτεί ελευθερία γνώμης και πλουραλισμό, αυτά τα στοιχεία της «χρηστής διακυβέρνησης» εισάγονται σταδιακά από τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών, ως εκδημοκρατισμό υπό τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών σύμφωνα με την έννοια της περεστρόικα που κληρονομήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση (9).
Αυτό ισοδυναμεί με την οικοδόμηση “Χωριώντύπου Ποτέμκιν” της δημοκρατίας (10), των οποίων ο συγκεκριμένος τρόπος λειτουργίας είναι δύσκολο να κατανοηθεί από το εξωτερικό.
Εφόσον τα διάφορα κόμματα και τα όργανα Τύπου παραμένουν υπό τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών δεν θα χρειαστεί απαγόρευση πολιτικών σχηματισμών στην Κεντρική Ασία (σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε στην τότε π.χ Ομοσπονδιακή Γερμανία!).
Ακόμα καλύτερα: θα πάνε μέχρι την υποστήριξη του «πλουραλισμού» με επιδοτήσεις από τις μυστικές υπηρεσίες, διότι αυτό θα διευκολύνει την άσκηση εξουσίας από τα καθιερωμένα μετα-κομμουνιστικά καθεστώτα, σύμφωνα με την πανάρχαιη αρχή του «Divide et impera», αλλά η Δύση θα ΄χει την εντύπωση ότι η δημοκρατία κινείται στην περιοχή.
Με τον Peter Scholl-Latour, μπορούμε να αναρωτηθούμε: «Για πόσο καιρό η Δύση – κυρίως το Αμερικανικό Κογκρέσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης – θα καλλιεργούν το καπρίτσιο της επιβολής ενός κοινοβουλευτισμού, που είναι το τέλειο αντίγραφο του Westminster, σε αυτήν την χαμένη περιοχή του κόσμου, όπου ο δεσποτισμός είναι και παραμένει ο βασικός κανόνας κάθε δύναμης;»
Αυτό το τεχνητό παιχνίδι ψευδοκομμάτων και ψευδο-πλειοψηφιών μπορεί παρά να οδηγήσει στη δυσφήμιση ενός συστήματος, το οποίο αποδείχθηκε βιώσιμο μόνο στη Δύση και το οποίο είναι απαραίτητο εκεί.
Ο πολιτικός πλουραλισμός και η ελευθερία της γνώμης δεν είναι «αξίες» που θα αναπτυχθούν βέλτιστα στην Κεντρική Ασία. Ακόμη και ο τότε Πρόεδρος Askar Akaïev της Κιργιζίας, που εθεωρείτο στην Ευρώπη «σχετικά φιλελεύθερος», είχε παρατείνει αυθαίρετα την θητεία του που νομιμοποιήθηκε μέσω ενός υποχρεωτικού δημοψηφίσματος.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε μρ καθαρά φιλοδυτικά τελετουργικά, με ψευδαίσθηση φιλελευθερισμού, καθαρή σκόνη στα μάτια, και οι μισιονάριοι αυτής της όμορφης φωτισμένης σωτηριολογίας, που ήρθαν από τη Δύση, κάποια μέρα θα καταλήξουν να φανούν όπως πραγματικά είναι: απατεώνες και υποκριτές (11).
Πάμε προς έναν εξισλαμισμό του φιλελεύθερου εξτρεμισμού; Καθώς η ψευδοδημοκρατία λουστραρισμένη με το δυτικό βερνίκι κατευθύνεται ολοταχώς ευθεία προς τη δυσπιστία και ότι αντιστοιχεί στα αμερικανικά συμφέροντα, καταπίνοντας(;) τα συμφέροντα της Ρωσίας (τουλάχιστον στo άμεσο μέλλον…), είναι ένα τρίτο μέρος που θα ενισχυθεί, εκείνο του οποίου θέλουμε να τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια: ο ισλαμισμός.
Καθώς ο Κεμαλισμός βιώνει επίσης αποτυχία στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, επειδή η αναγκαστική εκκοσμίκευση που υποστήριξε δεν λειτούργησε, η τουρανική προοπτική οδήγησε ipso facto εκ των πραγμάτων, στην επαναδιακήρυξη ενός επανισλαμισμού της Τουρκίας συμβατού με το κεμαλικό δόγμα της δυτικοποίησης (12).
Με αυτόν τον τρόπο, ο κεμαλισμός θα είναι σε θέση, μεσοπρόθεσμα, να αναλάβει τα μετα-κομμουνιστικά καθεστώτα της «Tουρανίας». Η τουρκο-ισλαμική σύνθεση («Türk-Islam sentezi») είναι ένα νέο δογματικό στοιχείο, πάνω στο οποίο εργάζονται εδώ κι πολύ καιρό ήδη οι ιδεολόγοι του παντουρκισμού (13), με πολλές πιθανότητες επιτυχίας….
Ισλαμικός οικουμενισμός και εθνικά κράτη
Στην προσπάθεια δημιουργίας μιας τουρκικής θρησκείας βασισμένη στο μέγιστο «2.500 χρόνια τουρκικότητας, 1.000 χρόνια Ισλάμ και (μόνο) 150 χρόνια δυτικοποίησης», προκύπτει ένα δίλημμα: αυτό του εκδημοκρατισμού στο το πλαίσιο ενός Ισλάμ που παραμένει τελικά θεοκρατικό.
Η καθιέρωση της δημοκρατίας σε οποιοδήποτε ισλαμικό πλαίσιο αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, επειδή η ισλαμική σύλληψη του κράτους συνεπάγεται πλήρη άρνηση του εθνικού κράτους (16). Στην οπτική του Ισλάμ με την αυστηρή έννοια κατ ‘αρχήν, όλα τα κράτη που υπάρχουν στη γη του Ισλάμ είναι παράνομα και μπορούν ανά πάσα στιγμή να θεωρηθούν ως καθαρά προσωρινά.
Αποκτούν νομιμότητα στα μάτια των πουριτανών μόνο εάν αυτοπροσδιορίζονται ως αφετηρία για το μελλοντικό Ισλαμικό Κράτος, το οποίο, θεωρητικά, μπορεί να είναι μόνο μοναδικό…
Το τέλος της Δυτικής Ιστορίας
Ανεξάρτητα από το ποια πραγματικά γεγονότα θα επικρατήσουν στο μέλλον: από σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι η προοπτική του Τουρανισμού καθιστά δυνατή την κατεύθυνση των αμερικανικών συμφερόντων σε περίπτωση που το «Μεγάλο Παιχνίδι» θα επανενεργοποιηθεί και θα έχει για άλλη μια φορά ως διακύβευμα την κυριαρχία της Ευρασιατικής ηπείρου, το επόμενο «πεδίο μάχης του μέλλοντος» (26).
Επειδή επωφελούνται από την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα Τουρανικά κράτη της Κασπίας Θάλασσας και οι παραπόταμοί τους εξοπλίζουν τους πολεμικούς στόλους τους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα κυριαρχίας τους πάνω σε αυτήν την ενδοχώρα εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν.
Η πορεία αυτών των θαλάσσιων συνόρων είναι σημαντική για τον προσδιορισμό στο εγγύς μέλλον ποιος θα κατέχει τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ο προκύπτων κίνδυνος πολέμου δείχνει την ανηθικότητα της πολιτικής δυτικοποίησης, για την οποία μιλά ο Huntington (27).
Αυτός μας μιλάει για τα μέσα που θα πρέπει να εφαρμοστούν για να γίνει μια τέτοια πολιτική πραγματικότητα: αυτά τα μέσα δείχνουν ότι η απαραίτητη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης είναι ο ιμπεριαλισμός, αλλά ότι, στο σημερινό πλαίσιο που μας αφορά, η Δύση δεν έχει πια την απαραίτητη βούληση να τον επιβάλει μόνη της (εκτός από το γεγονός ότι αυτός ο ιμπεριαλισμός θα έρχεται σε αντίθεση με τις δυτικές «αρχές»…).
Ο δυτικός οικουμενισμός-παγκοσμιοποίηση, μπορεί μόνο να οδηγήσει σε αναταραχή, επειδή τα μέσα που εφαρμόζονται θα ελευθερώσουν θρησκευτικές, φιλοσοφικές και δημογραφικές δυνάμεις που δεν είναι σε θέση να ελέγξει και να κατανοήσει. Αυτή η απελευθέρωση δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε οτιδήποτε, εκτός από το «τέλος της ιστορίας».
Αλλά αυτό το τέλος της ιστορίας θα είναι πράγματι ένα τέλος για πολιτισμό που πιστεύει ότι αυτός ο σκοπός έχει ήδη έρθει. «Οι κοινωνίες που εκκινούν από την αρχή ότι η ιστορία τους έχει τελειώσει είναι συνήθως κοινωνίες των οποίων η ιστορία θα ερμηνευτεί ως ήδη στο δρόμο της παρακμής». (28)
Κάποιος μπορεί να διατηρεί σοβαρές αμφιβολίες τόσο για την αποτελεσματική πραγματοποίηση την «προοπτικής του Τουρανισμού» ή μια συγκεκριμένη έκβαση στις συγκρούσεις που θα ήταν πιθανό να πυροδοτήσει στον κεντροασιατικό χώρο που προηγουμένως διέσχισε ο σταλινικός διεθνισμός που επέβαλε τεχνητά σύνορα, που παρέλαβε ως τέτοια η νέα φιλελεύθερη τάξη, που δεν μιλά για «διεθνισμό», όπως οι Σταλινικοί, αλλά για «πολυπολιτισμικότητα».
Αυτή η πολυπολιτισμικότητα δεν θέλει σύνορα, ενώ αυτό το σύστημα συνόρων είναι αναγκαίο για τη διαιτησία των πιθανών συγκρούσεων αυτής της περιοχής υψηλού κινδύνου. Η παραίτηση από χρήσιμα σύνορα ισοδυναμεί με αναμονή για όργιο αίματος και τρόμου, ακόμη πιο πλήρους καθώς έχει μεταφυσική διάσταση (29).
Είναι μια ζοφερή προοπτική για εμάς τους Ευρωπαίους, αλλά για τους Τούρκους ενέχει την επιβίωση, ό, τι κι αν συμβεί, στον ορίζοντα του τέλους της ιστορίας, αν διατηρήσουν τη προνομιακή συμμαχία τους με ΗΠΑ ή μπαίνοντας σε σύγκρουση μαζί τους, αντικαθιστώντας την ΕΣΣΔ ως κάτοχοι της «Μέσης», κατ ‘ανάγκην ερχόμενοι σε σύγκρουση με τους κυρίους της Θάλασσας. ως κάτοχους της «Μέσης Γης», κατ ‘ανάγκην σε αντίθεση με τους πλοιάρχους της θάλασσας.
► Josef Schüßlburner
(απόσπασμα από άρθρο στο Staatsbriefe 9-10/2020 )
Σήμερα ο Μακρόν επέβαλε εκ νέου στρατιωτικό νόμο 21h à 6h στο λίκνο της Δημοκρατίας στην σύγχρονη Ευρώπη στη Νέα Αθήνα…
Η Δύση είναι σ΄ετοιμότητα με πρόσχημα covid για μεγάλο ρωσοτουρκικό πόλεμο για μεγάλο πόλεμο που την αφορά άμεσα αφού ΗΠΑ και δυτικοί σύμμαχοί της σπρώχνουν την Τουρκία πάνω στη Ρωσία διεκδικώντας την Ευρασία κόκκινη γραμμή έσχατη γραμμή άμυνας για Ρωσία μάχη ύπαρξης..
Και επειδή η Τουρκία είναι ο πρωτοκλασάτος σε αυτή την υπόθεση για Δυτικούς από την άλλη δεν του χαλούν χατίρι σε άλλα μέτωπα και διεκδικήσεις του π.χ Αιγαίο, Αν Μεσόγειος. Είναι εποχή άκρατης επωφέλειας τουρκικού παράγοντα λόγω ένταξης παντουρανισμού στο πλάνο αμερικάνικης στρατηγικής …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου