Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΙΔΙΑ...ΜΕΣΑ ΜΑΣ!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΣΟΓΕΙΟ 15-20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης

Τι θυμάμαι από τότε; Ήμουν τότε μόλις 18 χρόνων και τρία χρόνια υπάλληλος σε εμπορικό στο κέντρο της αγοράς.

Είχε γίνει το πολυτεχνείο και οι γέροι βρίζανε τα κωλόπαιδα που τα σπάζανε, εμείς οι 18αρηδες υπέρ τους.

Κηρύχθηκε επιστράτευση, εμένα δεν με έπιανε, η αραβωνιάρα του γιου του αφεντικού μου έβαλε τα κλάματα μήπως φύγει ο δικός της στρατιώτης.

Οι πιο πολλοί γείτονες μαγαζάτορες άφησαν τις γυναίκες και υπαλλήλους στο μαγαζί και πήγαν να κοιμούνται στα χωράφια.

Γενική επιστράτευση σου λέει, ακούστηκε ότι υπήρχαν νεκροί, αρκετούς τους τσίμπησαν φίδια στα αντίσκηνα .

Γενικό μπάχαλο, μέχρι και 60αρηδες οδηγοί με τα αυτοκίνητά τους τρέξανε στα στρατόπεδα.

Κυβερνούσαν επαγγελματίες στρατιωτικοί και απέτυχαν στα στοιχειώδη σημεία του επαγγέλματος τους.

Δεν μιλάμε για πατριώτες και προδότες, απλά για επαγγελματίες.

Τι σκατά διδάχθηκαν στις σχολές τους και σκοτώσανε κόσμο χωρίς να πέσει μια σφαίρα.

Φαντάσου να είχαμε και πόλεμο .

Ήρθε ο εθνάρχης Κ.Καραμανλής ο γκολφάκιας, από το Παρίσι για να μας σώσει.

Χαρές και πανηγύρια.

Μαζί με τον Αβέρωφ τον ευπατρίδη, διαπίστωσαν ότι είναι μακριά η Κύπρο και την άφησαν να βουλιάξει .

Ηγέτες της πατριωτικής δεξιάς των νοικοκυραίων .

Εμείς, σε ασπρόμαυρες νομίζω ΤΙΒΙ, βλέπαμε καμένα κτήρια και κορμιά Κυπρίων Ελλήνων με πόνο και αγανάκτηση στην αρχή, μετά συνηθίσαμε, όντως ήταν μακριά μας.

Λέγαμε, οι καημένοι οι Κύπριοι.

Όπως μας είχαν μάθει από παλιά να λέμε για τους καημένους τους Μικρασιάτες , τους Πόντιους, τους Κων/πολίτες, τους Θρακιώτες, τους Βορειοηπειρώτες κλπ.

Τα μιλήσαμε, τα λησμονήσαμε, έχε γειά πάντα γειά.

Είχε δίκιο η πολιτική ηγεσία μας.

Μας γνώριζε από χρόνια.

Μακριά από μας μια πιθαμή και όπου θέλει ας είναι.

Έτσι μας γαλούχησαν με λόγια και φανφάρες και διχασμό ,κομμάτιασμα μέσω των κομμάτων.

Ακόμη και κομματιασμένοι ,συνεχίζουμε να έχουμε δημοκρατικό τόξο .από ΚΚΕ και ΑΚΕΛ μέχρι ΝΟΥΔΟΥ και ΔΗΣΙ .

Αναναστασιάδηδες και Κουλο-γιαννάκηδες Καράιμανλήδες μαυρόπιστους και να συζητάμε για τα Βαρώσια και τις Χάγες.

Με αγνοημένους τους αγνοούμενους και τους ομαδικούς τάφους.

Γνωρίζουμε τις διευθύνσεις των οτέλς,των ρεσόρτς στις ελεύθερες περιοχές ,των μετοχών, των οφσόρς και έτσι εισπράττουμε όλοι, ναός ,λαός και κολονάκι.

Κομμάτια να γίνει, η πατρίδα και το φιλότιμο. Ας όψεται η ανάγκη, αμάρτησα για το παιδί μου .

Όπως είπε ο σοφός αρχι -δρακουμέλ, τα προβλήματα ή θα λυθούν ή θα τα ξεχάσουμε.

Είχε δίκιο, ξεχνάμε εύκολα εμείς οι Γιοβάν, όπως μας λένε στα εβραϊκά.

Οι γιαγιάδες στην προσφυγική γειτονιά μου, έλεγαν Χαϊβάν Γιοβάν και μπουνταλά, άνευ μετάφρασης.

Κάτι έβλεπαν.

Μεγαλώσαμε γεννημένοι από παππούδες πολεμιστές στους βαλκανικούς ,στη Μικρασία και πατρεράδες στην Αλβανία και στην αντίσταση, κατόπιν στον εμφύλιο και στην ΕΟΚΑ εκεί που τους κρεμούσαν οι σύμμαχοι μας και οι άλλοι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ

συνεχίσουν να μας βιάζουν <sic> συμμαχικά..

Κακό πράμα ο πόλεμος, να μην δουν τα μάτια σας, έλεγαν οι παλιοί.

Δεν είδαμε εμείς το έργο, το είδαν οι Κύπριοι και οι Ελδυκάριοι.

Εμείς βλέπουμε την Μυρτώ, βιασμένη , παράλυτη και γυρνάμε το κεφάλι προς τις φράουλες.

Μπολιασμένες και μεγάλες παρά φύσιν αυτές γι αυτό και άνοστες, όπως όλα τα πολύχρωμα (φρούτα) που μας ταϊζουν.

Ανατραφήκαμε πλειοψηφικά συμβιβασμένοι, εξελιχθήκαμε σε καλοπερασάκηδες να κοιτάμε την πρόοδο και την δουλειά μας.

Δεν υπάρχουν προδότες, υπάρχουν συμβάσεις και μνημόνια, ΝΑΤΟ και ΕΕ με λαχανάκια Βρυξελών και Ραφάλ Παρισινά.

Νούς κινεί την ύλη λέγαν οι αρχαίοι, οι άσχετοι, δεν είχαν αυτοκίνητα και βενζίνη.

Ούτε εμείς πολλά, μετά μας δόθηκαν μαζί με ψυγεία Τιβι και καναπέδες στα διαμερίσματα της αντιπαροχής που τώρα νοικιάζουμε στους πρόσφυγες και στους ξένους εργάτες.

Βγάλαμε απογόνους, αφήσαμε το σχολείο να τους διδάξει να τους μορφώσει γιατί,είχαμε δουλειές και πληρώναμε φροντιστήρια για το πτυχίο.

Τώρα φεύγουν ή βουτάνε στις οθόνες για να δούν φίλου και Θεού πρόσωπο αφού όλα είναι καλλυμένα με βαμβακερές οθόνες τραπέζης{τραπεζομάντηλα} κατά τον παλιό χαρακτηρισμό του τελωνείου και τις πάνινες οθόνες των σινέ.

Πρακτικές και λειτουργικές οι οθόνες ή σκρήνς πιο σωστά, ψηφιακές ή πάνινες, καλύπτουν από μυαλά μέχρι πρόσωπα και με λίγο τσόντα και μπόλιασμα γίνονται άνετα σάβανα ψυχών και σωμάτων.

Οι νέοι είναι υπάκουοι, μιμητές και τηρητές των δικών μας πράξεων και νουθεσιών .

Εμείς που μάθαμε κάποτε ότι όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά .

Έτσι καταφέραμε να ζούμε άνετα στη σκιά του φόβου μας .

Αφήνουμε την σκλαβιά απέξω από τα σπίτια μας,για να μη την βλέπουμε που πλακώνει τους άλλους.

Μας αρκεί να μην αισθανόμαστε την σκιά της στην έδρα μας.

Μακριά από μας στην Κερύνεια, στην Ίμβρο, στην Πόλη και στην Χειμάρα.

Το ίδιο οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι, αναπτυχθήκαμε και κονομούσαμε και από τον τουρισμό, μια χαρά βολέψαμε και τους πρόσφυγες του 74,όπως τους άλλους προπολεμικά και τους πρόσφατους από την σοβιετία.

Χίλιοι καλοί χωράνε και σκεφτήκαμε να φέρουμε και ξένους το 90 ,να μην ασχολούμαστε με ξεπεσμένες χειρωνακτικές εργασίες

και να αυξήσουμε και την παραγωγή.

Μπολιαζόμαστε χρόνια τώρα πολυπολιτισμικά, σε βελόνες θα κολλήσουμε και σε βατσίνες.

Είδαν και οι άλλοι ότι τα καταφέρνουμε και είμαστε πονόψυχοι και τώρα κουβαλάνε λεφούσια, τους βολεύουμε και αυτούς με δουλίτσες και επιδόματα, πρέπει να ζήσουν, άνθρωποι είναι δεν διαφωνώ και μάλιστα υγιέστατοι και νέοι, ούτε μπόλι χρειάζονται, όπως εμείς οι κολόγεροι και η βρωμόρατσα μας, οι χαΪβανογιοβάνηδες που έλεγαν οι γιαγιάδες στη γειτονιά μου.

Ανεξάντλητο το θέμα και άπειρες οι αναφορές αν βάλεις μέσα και τους παπάδες.

Το αφήνω για άλλο κείμενο.

Κλείνω με μια μη συμβιβασμένη αναλαμπή.

Έστω λεκτικά.

Τιμή και δόξα στους νεκρούς του 74 ελλαδίτες και Κύπριους και στα παιδιά ήρωες του 55-60 και τους συνεχιστές τους στα οδοφράγματα, στους μηχανόβιους, στους πεζούς στην νεκρή ζώνη που πέθαναν με το τσιγάρο στο στόμα.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τίποτε, αντιστέκομαι και τα διδάσκω στα παιδιά και στα εγγόνια μου.

Ποιός ξέρει, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Για να ξέρουν ποιούς θα βρίζουν αύριο στο νέο 22 που μας ετοιμάζουν με τόσους εξοπλισμούς και προφητείες.

Θέλουν πάλι οι ΧαΪβαν Γιοβάν ,να βγάλουν το φίδι από την τρύπα,όπως το 12 -13 το 18 το 22 ,το 40 και το 74.

Συγνώμη αδέλφια αν ξυπνάω μνήμες και πόνους, αλλά μετά 47 χρόνια εδώ μακριά στη Μακεδονία ακόμα πονάω όλο και πιο πολύ.

Δεν μου κάθησε η Βόρειος Ηπειρος και η Νότια Κύπρος, ήπια και νερό από τις Πρέσπες βάρυνε το στομάχι μου και ήρθε η Βόρεια Μακεδονία να μου ξύσει την πληγή και φλασάρισα.

Καλή λευτεριά πρώτα στα μυαλά μας

τα υπόλοιπα εύκολα 

γνωρίζουν πολλοί ακόμη να σκέφτονται και να πιστεύουν.

Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης