ΚΑΘΕ ΨΗΦΟΣ, ΚΑΘΕ ΕΜΒΟΛΙΟ, ΚΑΘΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΕΤΡΑΕΙ!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. ΒαθιώτηςΣτο σημερινό άρθρο επιχειρώ να εξηγήσω γιατί ζούμε σε μια κοινωνία διπολικού ολοκληρωτισμού. Με την ευκαιρία αυτή, ρίχνω και μια βιβλιογραφική βόμβα που ανατρέχει σε παιδικό μυθιστόρημα του 2009, στο οποίο προβλέφθηκε το εμβόλιο ως χάραγμα!
Αλλά κανενός το αφτί δεν πρόκειται να ιδρώσει, παρότι ήχησαν ήδη οι σάλπιγγες της νέας πανδημίας που σχεδιάζουν να φέρουν οι ψυχοπαθείς της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Βλέπετε, ο καημός μας τώρα είναι πώς θα σαλιώσουμε ξανά το φακελάκι· διόλου παράξενο, αφού με φακελάκι έχει συνηθίσει ο Έλληνας να περιμένει από τον γιατρό την σωτηρία του.
Σημειωτέον ότι οι φωστήρες επικοινωνιολόγοι της Νέας Δικτατορίας, απευθυνόμενοι και πάλι στα πολιτικά βρέφη, σκαρφίστηκαν το ακόλουθο σλόγκαν: «Ξεκινάμε με μια άδεια κάλπη / κάθε ψήφος μετράει» – ξεράστε ελεύθερα!
Ο βρεφοποιημένος λαός δεν αντέχει την διαφορετική γνώμη της μειοψηφίας, η οποία αποκλίνει από εκείνη της συμπαγούς πλειοψηφίας. Τούτο συμβαίνει, επειδή η πλειοψηφία αυτή είναι επιτυχώς γαλουχημένη-εμβολιασμένη εξ απαλών ονύχων με το φαρμάκι του ολοκληρωτισμού.
Αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια του βίου του, ο βρεφοποιημένος πολίτης έρχεται και εμπράκτως αντιμέτωπος με την ολοκληρωτική συμπεριφορά των εκάστοτε πολιτικών γονέων του.
Έτσι, από τον ρόλο του καταπιεζόμενου μπορεί το βρέφος πανεύκολα να μεταπηδήσει στον εκ διαμέτρου αντίθετο ρόλο του καταπιεστή. Τούτο δεν αποτελεί παραδοξότητα. Σύμφωνα με την ψυχοδυναμική θεωρία, η επιθετικότητα που εκφράζει ένα άτομο το οποίο έχει γίνει αποδέκτης βίαιης συμπεριφοράς, δηλ. έχει καταπιεστεί, συνιστά ουσιαστικά μια αντικαταθλιπτική αντίδραση:
Μέσω της εκδηλούμενης επιθετικότητας, το άτομο εκδραματίζει τα καταθλιπτικά του συναισθήματα και πολεμά την εσωτερική του αδυναμία (επ’ αυτού βλ. π.χ. T. P. Beauchaine / S. P. Hinshaw [επιμ. έκδ.], The Oxford Handbook of Externalizing Spectrum Disorders, Oxford University Press, 2015).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σχολικός εκφοβισμός, που αποτελεί υποσύνολο της επιθετικής συμπεριφοράς. Σε μεγάλα δείγματα παιδιών του δημοτικού, έχει διαπιστωθεί ότι περίπου το 14-16% είναι δράστες εκφοβισμού, το 4-6% είναι θύματα εκφοβισμού, ενώ το 2-13% είναι παιδιά που έχουν βιώσει και τους δύο ρόλους.
Αρκετά συχνά, δηλαδή, ο εκφοβισμένος γίνεται εκφοβιστής, όταν συντρέξουν συνθήκες που του δίνουν ισχύ (βλ. σχετικώς Glew / Fan / Katon / Rivara / Kernic, Bullying, Psychosocial Adjustment, and Academic Performance in Elementary School, Archives of pediatrics & adolescent medicine [159] 2005, σελ. 1026 επ.).
Ο διχασμός των βρεφών σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, κατά την διάρκεια της πανδημίας, και ο διχασμός τους σε θιασώτες και πολέμιους της αποχής κατά την διάρκεια των εκλογών, είναι το πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας αντιμετάθεσης ρόλων.
Οι πάλαι ποτέ καταπιεζόμενοι ανεμβολίαστοι επί πανδημίας, θύματα της εις βάρος τους ολοκληρωτικής προπαγάνδας εκ μέρους των εμβολιασμένων, μετατράπηκαν αίφνης σε καταπιεστές των θιασωτών της αποχής, μη αναγνωρίζοντας σε αυτούς το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης.
Το επιχείρημά τους είναι παραπλήσιο με εκείνο που προβλήθηκε από τους εμβολιολάτρες ενάντια στους εμβολιομάχους:
Όταν κάθε πολίτης πρέπει να χτίσει ανοσία κατά του ιού χάριν του συλλογικού αγαθού της δημόσιας υγείας («κάθε εμβόλιο μετράει»), οφείλει να πάει να εμβολιασθεί, χωρίς να ενδιαφέρει τι φοβίες μπορεί να έχει ή τι κινδύνους μπορεί να διατρέχει ατομικά από τον εμβολιασμό του.
Αντιστοίχως, όταν κάθε πολίτης πρέπει να χτίσει ανοσία κατά της δικτατορίας, οφείλει να πάει να ψηφίσει χάριν του δημοκρατικού πολιτεύματος («κάθε ψήφος μετράει»), χωρίς να ενδιαφέρει ποιον μεγάλο κίνδυνο μπορεί κάποιοι πολίτες να διαβλέπουν ότι απορρέει από αυτήν καθεαυτήν την συμμετοχή τους στις εκλογές.
Το πατερναλιστικό-ολοκληρωτικό καθεστώς έχει εκπαιδεύσει τα βρέφη να σκέφτονται με κολεκτιβιστικούς όρους «ανοσίας της αγέλης». Όλοι ανεξαιρέτως οφείλουν να υποτάσσονται στο γενικό καλό, αδιάφορο αν αυτό είναι όντως υπαρκτό ή προσχηματικό.
Αρκεί οι πολιτικοί γονείς να βγουν και να ανακοινώσουν ότι ένας μπαμπούλας-«αόρατος εχθρός» πλανάται πάνω από την κεφαλήν τους, δίνοντας το πρόσταγμα της καθολικής υπακοής, και τότε οι βρεφοποιημένοι υπήκοοί τους θα συμμορφωθούν πάραυτα, σχηματίζοντας ένα κοπάδι, πανέτοιμο να κατασπαράξει όποιο πρόβατο τολμήσει να λοξοδρομήσει.
Στον κλάδο της Ψυχολογίας είναι γνωστό ότι η εξωτερική απειλή αυξάνει την τάση για δημιουργία ισχυρών δεσμών (βλ. R. Baumeister / M. Leary, The Need to Belong: Desire for Interpersonal Attachments as a Fundamental Human Motivation. Psychological Bulletin, [117] 2005, σελ. 497 επ., 502). Όταν, λοιπόν, προκύπτει ή επινοείται μια εξωτερική απειλή, π.χ. ένας ιός, τότε οι ομάδες συσπειρώνονται για να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.
Το λοξοδρομημένο πρόβατο, όμως, αρνούμενο να στρατολογηθεί στο κοινό πολεμικό μέτωπο ενάντια στον «εξωτερικό-αόρατο εχθρό», θα ταυτοποιηθεί ως «εσωτερικός εχθρός» της αγέλης.
Με αυτήν ακριβώς την λογική, το καθεστώς της υγειονομικής δικτατορίας, οι σφουγγοκωλάριοί του και η συμπαγής πλειοψηφία του κοπαδιού κηλίδωσαν ως «αρνητές της πανδημίας» και «αρνητές των μέτρων» όσα πρόβατα λάκισαν, επειδή είδαν στο πρόσωπο του τσοπάνη να σχηματίζεται η μορφή του λύκου.
Κι έτσι, αρνούμενοι την απόλυτη επικινδυνότητα του «αόρατου εχθρού» αλλά και την ορθότητα ή, εν πάση περιπτώσει, την σκοπιμότητα των αντιδότων που επέβαλαν οι «ειδικοί», αποφάνθηκαν ότι οι πραγματικοί-ορατοί εχθροί τους ήταν εκείνοι που είχαν την εξουσία να βαφτίσουν τον κορωνοϊό μέσα στην κολυμβήθρα του «αόρατου εχθρού».
Η συνέχεια είναι γνωστή: Όποιοι δεν υπάκουσαν στα μέτρα, βίωσαν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τον κατατρεγμό τους.
Από την στιγμή, όμως, που προκηρύχθηκαν οι εκλογές της 21ης Μαΐου 2023, και ιδίως όσο πλησίαζε ολοένα και περισσότερο η «μεγάλη μέρα», όσα πρόβατα αποφάσισαν να λοξοδρομήσουν συνειδητά από την κάλπη, κρίνοντας ότι αυτή ήταν εξ ορισμού κάλπικη και διαβολική, άρχισαν να κηλιδώνονται ως «γραφικοί», «ρομαντικοί», «ουτοπιστές» ή «αναρχικοί», όχι μόνο από το καθεστώς που θα διεξήγε τις εκλογές, αλλά και από το ποικιλόχρωμο κοπάδι που ήταν πρόθυμο να ανταποκριθεί στο εκλογικό προσκλητήριο, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κατέφερε κάποιο ισχυρό πλήγμα στην στάνη του τσοπάνη, κυρίως εκείνου που επί υγειονομικής δικτατορίας είχε κηρύξει τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού».
Όσοι τολμήσαμε να μιλήσουμε για συνειδητή αποχή στιγματισθήκαμε ως αναρχικοί. Μελετώντας τις παραπάνω αφίσες, όμως, βλέπουμε προς μεγάλη μας έκπληξη ότι πράγματι οι περί αποχής θέσεις των… “αδέσμευτων καθηγητάδων“ (έτσι μας αποκάλεσαν κάποιοι… δημοκράτες) ταυτίζονται με εκείνες των αναρχικών!
Αντιγράφουν οι αναρχικοί τους “καθηγητάδες” ή οι “καθηγητάδες” τους αναρχικούς;
Ή μήπως οι δύο αυτές ομάδες σκέφτονται παράλληλα, άρα η αμοιβαία επαλήθευσή τους είναι ακλόνητη; Όσοι, όπως ο γράφων, έχουν την πεποίθηση ότι, μετά τις 17 Μαρτίου 2020, βιώνουμε το κρεσέντο του “έξυπνου ολοκληρωτισμού”, θα ήταν πολύ χρήσιμο, έστω τώρα, να κάνουν μια βόλτα στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, ιδίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, και να διαβάσουν με προσοχή τα (ως επί το πλείστον ευθύβολα, αν και ενίοτε αναμεμιγμένα με επικίνδυνες μπανανόφλουδες) μηνύματα που περιέχονται στις αφίσες των αναρχικών ομάδων.
Νομίζω ότι όσοι κάνουν αυτή την βόλτα θα υποστούν μια κρίση ταυτότητας, αφού θα αρχίσουν να νιώθουν και οι ίδιοι αναρχικοί!
Όποιοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν την ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στον στιγματιστικό μηχανισμό των ανεμβολίαστων ως «ψεκασμένων» και «αρνητών» αφ’ ενός, και στον αντίστοιχο στιγματιστικό μηχανισμό που ενεργοποιήθηκε εναντίον των θιασωτών της αποχής αφ’ ετέρου, αξίζει να ρίξει μια ματιά στην χρήση του όρου «αντιρρησίας συνειδήσεως».
Με τον όρο αυτόν αποδίδεται η «συμπεριφορά εκείνου του ατόμου που αρνείται για λόγους συνείδησης την εκπλήρωση ενός συνταγματικού καθήκοντος ή μιας κοινής νομοθετικής υποχρέωσης» (Ανθόπουλος, Το συνταγματικό δικαίωμα στην ελευθερία της συνείδησης, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 55).
Εκτός του κλασικού παραδείγματος της «αντίρρησης συνειδήσεως» σε σχέση με την εκπλήρωση της στρατιωτικής υποχρέωσης, άλλες διαδεδομένες μορφές τέτοιας «αντίρρησης» αφορούν τον όρκο, την μετάγγιση αίματος, τις αμβλώσεις, αλλά και την ψήφο (Ανθόπουλος, ό.π., σελ. 56)!
Εύλογο ερώτημα: Δεν είναι, λοιπόν, ένας καταγέλαστος φαρισαϊσμός να ζούμε σε μια εποχή όπου υποτίθεται ότι είναι κοινός τόπος η αναγνώριση του δικαιώματος των μειοψηφιών στην διαφορετικότητα, αλλά όταν πρόκειται για μειοψηφίες που κρίνονται επικίνδυνες από κάποιες κεφαλές της συμπαγούς πλειοψηφίας να στερούνται άνευ ετέρου το αναφαίρετο δικαίωμά τους να αποκλίνουν από το κοπάδι;
Έχοντας φθάσει η κοινωνία μας σε ένα σημείο όπου οι πάλαι ποτέ φυσιολογικοί κοντεύουν να θεωρούνται μη φυσιολογικοί, επειδή έχει θεοποιηθεί η κατηγορία των μέχρι πρότινος εξοβελιστέων ή έστω αποδοκιμαστέων μη φυσιολογικών (πρβλ. δηλώσεις του τύπου «όλοι γεννιόμαστε άφυλοι»), αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση η «σταύρωση» εκείνης της κατηγορίας «αντιρρησιών συνειδήσεως», οι οποίοι είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια» και ότι όπου και να ρίξουν την, υπό άλλες συνθήκες, ιερή ψήφο τους, το σύστημα έχει φροντίσει να κυβερνήσουν μόνο τα κόμματα εκείνα που θα προωθήσουν το σχέδιο της παγκόσμιας δικτατορίας στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται ο ψηφιακός ολοκληρωτισμός.
Η συλλήβδην απόρριψη των κομμάτων ως αδιακρίτως φαύλων μορφωμάτων μπορεί να παραλληλισθεί με την αντίστοιχη απόρριψη κάθε είδους εμβολίου ανεξαρτήτως αν είναι παραδοσιακής ή νέας τεχνολογίας.
Κάθε κόμμα είναι «απόλυτα και με κάθε τρόπο ένα κακό» (Βέιλ, «Για την κατάργηση των κομμάτων», μτφ.: Σ. Γουνελάς, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2011, σελ. 33), το οποίο έχει ως «πρώτο σκοπό» να «ενδυναμώνεται το ίδιο» (Βέιλ, ό.π., σελ. 26) και όχι εκείνος που το ψηφίζει.
Απευθυνόμενος στον ανθρωπάκο-ψηφοφόρο, ο Βίλχελμ Ράιχ (μτφ.: Λ. Καρατζάς, εκδ. Γνώση, Αθήνα 2012, σελ. 14) γράφει επικριτικά:
«Επιτρέπεις στους ισχυρούς να εξουσιάζουν “για το καλό του ανθρωπάκου”. Εσύ ο ίδιος όμως μένεις σιωπηλός. Δίνεις στους ισχυρούς ή σε ανίσχυρους, αλλά υστερόβουλους ανθρώπους, το δικαίωμα να σε εκπροσωπούν, για να ανακαλύψεις κατόπιν εορτής ότι σε έχουν πιάσει κορόιδο.
Σε καταλαβαίνω. Γιατί σ’ έχω δει χιλιάδες φορές γυμνό, σωματικά και ψυχικά, χωρίς τη μάσκα, χωρίς την κομματική ταυτότητα ή το ψηφοδέλτιο, χωρίς τη λαϊκότητά σου. Γυμνό σαν νεογέννητο μωρό, γυμνό σαν ένα στρατάρχη με τα εσώρουχα».
Αντιστοίχως, το εμβόλιο έχει ως πρώτο σκοπό να ενδυναμώνει όχι το ανοσοποιητικό του εμβολιαζομένου, αλλά το ταμείο της φαρμακευτικής εταιρείας που το παρασκεύασε.
Όπως υποστηρίζεται π.χ. από τον Μόριτς «όλα τα εμβόλια καταστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος» και «το κοκτέιλ των τοξικών ουσιών και μετάλλων, οι ιοί και το ξένο DNA/RNA από ζωικούς ιστούς που περιέχεται στα εμβόλια, είναι εξαιρετικά επιβλαβή για το ανοσοποιητικό σύστημα» (επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023, σελ. 170 επ.).
Αντιστοίχως, «τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα κατά τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στην ψυχή την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης» και «το πνεύμα του κόμματος αποτυφλώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά αναίσθητο στο δίκαιο, εξωθεί ακόμη και έντιμους πολίτες σε πιο άγρια και ωμή επίθεση κατά αθώων» (Βέιλ, ό.π., σελ. 33 και 40).
Μάλιστα, όπως έχει κατακριθεί ο μηχανισμός των κομμάτων ως διαβολικός (η Βέιλ, ό.π., σελ. 37, σημείωνε ότι, «εάν εμπιστευόμασταν στο διάβολο την οργάνωση της δημόσιας ζωής, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τίποτα πιο ευρηματικό» από αυτόν), έτσι έχει συνδεθεί και το εμβόλιο με την δράση του διαβόλου.
Επί παραδείγματι, ο Mark Elias Johnes στο προ δεκατεσσάρων ετών εκδοθέν βιβλίο του «O Νικ Μάρβελ και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» (μτφ.: Ι. Μηλιώνης, Σειρά: Το “παιδικό” μυθιστόρημα, Πάτρα 2009, σελ. 116
1), έγραφε:
«Ο Άγγελος Βερβελίδης […] [ή]ξερε από προσωπική πείρα, όταν αυτός κι η οικογένειά του αρνήθηκαν να δεχθούν το “εμβόλιο”, πόσο δύσκολο ώς αδύνατον ήταν να απαλλαγεί κάποιος –που είχε δεχθεί το “χάραγμα”, όπως το έλεγαν στους δικούς τους κύκλους–, από το βιοεμφύτευμα που κουβαλούσαν στο σώμα τους όλοι οι οπαδοί του Μετρέγια και που έδινε σήμα για την ακριβή θέση του ξενιστή του».
ΠΡΟΣΟΧΗ: Το αμέσως παραπάνω βιβλίο του Mark Elias Johnes περιέχει και άλλα σοκαριστικά στοιχεία, τα οποία ξεγυμνώνουν τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον της ανθρωπότητας. 14 (!) χρόνια μετά την συγγραφή του, επαληθεύεται σε πλήθος σημείων του με ανατριχιαστικό τρόπο.
Αλλά, αντί ο κόσμος να διαβάζει τις μεγάλες αλήθειες που είναι γραμμένες σε τέτοια βιβλία για να αφυπνισθεί, προτιμά να… σαλιώνει φακελάκια, περιμένοντας από τα κομματόσκυλα-λυκόπουλα να του προσφέρουν σωτηρία, ενώ αυτά πρόκειται να μας παραδώσουν στο στόμα του μεγάλου λύκου, που αναμένεται να στεφθεί ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ.
Η διαπίστωση ότι ζούμε στην εποχή του διπολικού ολοκληρωτισμού, εκείνου δηλαδή που ασκείται από την κρατική εξουσία σε βάρος των πολιτών, αλλά και εκείνου που ασκείται από την μία ομάδα των πολιτών σε βάρος της άλλης, χωρίς να διαφαίνεται κάποια σοβαρή προοπτική κορύφωσης της αντιπαλότητας των δύο ομάδων σε έναν εμφύλιο πόλεμο ή στον ξεσηκωμό των πολιτών εναντίον της εξουσίας, μας δίνει το έναυσμα να προβληματισθούμε βαθύτερα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την θέση που καταγράφεται στο άρθρο του Agamben «Κατάσταση εξαίρεσης και εμφύλιος πόλεμος», το οποίο είναι δημοσιευμένο στο συλλογικό έργο των Agamben / Bronzini / Caminiti / Virno με τίτλο «Το δικαίωμα αντίστασης και η ανυπακοή» (εκδ. παρέγκλισις, Αθήνα 2022, σελ. 43):
«Αν έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση απόλυτης αποπολιτικοποίησης σαν κι αυτή στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, αυτό οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η ίδια η πιθανότητα της στάσεως τις τελευταίες δεκαετίες, προοδευτικά και ολοκληρωτικά, αποκλείστηκε από την πολιτική σκέψη, ακόμη και μέσω της δόλιας ταύτισής της με την τρομοκρατία.
Μια κοινωνία στην οποία η πιθανότητα του εμφυλίου πολέμου, δηλαδή της έκφρασης της μορφής διαφωνίας, αποκλείεται, είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί παρά να διολισθαίνει στον ολοκληρωτισμό.
Αποκαλούμε ολοκληρωτική μια σκέψη που δεν διαβλέπει την πιθανότητα να αντιπαρατεθεί με μια ακραία μορφή διαφωνίας, μια σκέψη, δηλαδή, που δέχεται μόνο την πιθανότητα συναίνεσης.
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακριβώς μέσω της συγκρότησης της συναίνεσης σαν μοναδικό κριτήριο της πολιτικής, οι δημοκρατίες, όπως διδάσκει η ιστορία, πέφτουν στον ολοκληρωτισμό».
Τόσο κατά την διάρκεια της υγειονομικής δικτατορίας όσο και την ημέρα των εκλογών, εκείνο που αποζητά το καθεστώς είναι η όσο το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση των πολιτών στην διαχείριση της πανδημίας και, αντιστοίχως, στην διεξαγωγή των εκλογών.
Η συναίνεση προσφέρει στο ολοκληρωτικό καθεστώς το απαραίτητο νομιμοποιητικό πέπλο που θα του επιτρέψει να συνεχίσει ακάθεκτο το έργο του.
Γι’ αυτό, άλλωστε, τον λόγο οργανώθηκε μια επιθετική προπαγάνδα τόσο υγειονομικής όσο και εκλογικής φύσεως.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι για πρώτη φορά στα εκλογικά χρονικά της χώρας μας, επιχειρήθηκε ποικιλοτρόπως η αποδόμηση της συνειδητής αποχής από τις κάλπες με αφίσες, τρέιλερ αλλά και δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, του εν γένει κομματικού μηχανισμού και των διαφόρων δημοσιογραφικών λακέδων δείχνει ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της Ιστορίας, υπό την έννοια ότι, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής, η νομιμοποιητική συναίνεση θα χρησιμεύσει ως πολύτιμο άλλοθι για όσα εθνομηδενιστικά ή άλλης φύσεως εφιαλτικά για τους πολίτες γεγονότα ακολουθήσουν.
Η άποψη που εκφράσθηκε από μερίδα αφυπνισμένων πολιτών, ότι η επιθετική καμπάνια για συμμετοχή των πολιτών στις κάλπες δεν δήλωνε την πραγματική επιθυμία του καθεστώτος, αλλά υποδήλωνε το ακριβώς ανάποδο, δηλ. την υποκρυπτόμενη επιθυμία αποχής από τις εκλογές είναι προϊόν εσφαλμένης εφαρμογής της θεωρίας του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, η ύπαρξη της οποίας είναι μεν ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό ότι έχει γίνει πλέον γνωστή σε πολύ κόσμο, πλην όμως πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί, όταν αξιοποιούμε τον τρόπο σκέψης της.
Πέρα από το γεγονός ότι και αυτή η θεωρία έχει τις εξαιρέσεις της, οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα, εν προκειμένω πρέπει να εφαρμοσθεί ως εξής:
Όπως στο πλαίσιο της «επιχείρησης ελευθερία» το καθεστώς ήθελε αναμφισβήτητα να αποσπάσει, είτε ύπουλα είτε βίαια, την συναίνεση των πολιτών, ώστε να προσέλθουν μαζικά στα εμβολιαστικά κέντρα, έτσι και κατά την ημέρα των εκλογών το καθεστώς ήθελε, όχι βεβαίως βίαια, αλλά μέσω της διαφημιστικής και συνθηματολογικής πλύσης εγκεφάλου, αλλά και κάθε άλλου μηχανισμού υποβολής, να αποσπάσει την συναίνεση των πολιτών, ώστε να προσέλθουν μαζικά στα εκλογικά κέντρα.
Η ανάποδη ερμηνεία δεν αφορά το «θέλω» του καθεστώτος, αλλά το «πρέπει» του πολίτη. Ας το εξηγήσουμε!
Σε ό,τι αφορά την προσέλευση στα εμβολιαστικά κέντρα:
Εφόσον (τάχα) η ανοσία κατά του κορωνοϊού μπορούσε να χτισθεί μόνο με την σωρευτική προσφορά του μπράτσου των πολιτών και άρα καθένας μας έπρεπε να καθίσει στην εμβολιαστική καρέκλα, ερμηνεύοντας ανάποδα την λογική αυτή, καταλαβαίνουμε ότι:
ΚΑΝΕΝΑΣ πολίτης ΔΕΝ έπρεπε να καθίσει στην εμβολιαστική καρέκλα!
Σε ό,τι αφορά την προσέλευση στα εκλογικά κέντρα:
Εφόσον (τάχα) η ανοσία κατά του ολοκληρωτισμού και, συνακολούθως, η επικύρωση της δημοκρατίας μπορεί να χτισθεί μόνο με την σωρευτική ρίψη του ψηφοδελτίου εντός της κάλπης και άρα καθένας μας πρέπει να μπει στο παραβάν για να σαλιώσει το φακελάκι, το οποίο μετά θα ρίξει στην σχισμή της κάλπης, ερμηνεύοντας ανάποδα την λογική αυτή, καταλαβαίνουμε ότι:
ΚΑΝΕΝΑΣ πολίτης ΔΕΝ έπρεπε να πάει και να απλώσει το χέρι του πάνω από την κάλπη για να ρίξει το σφραγισμένο φακελάκι!
Η πράξη αυτή, πάντα υπό το πρίσμα του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, ισοδυναμεί με επικύρωση της «έξυπνης δικτατορίας» και όχι της δημοκρατίας.
Μετά την παραπάνω ανάλυση, φράσεις όπως «κάθε εμβόλιο μετράει» και, αντιστοίχως, «κάθε ψήφος μετράει» –μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, οι φωστήρες επικοινωνιολόγοι της Νέας Δικτατορίας, απευθυνόμενοι και πάλι στα πολιτικά βρέφη, σκαρφίστηκαν το ακόλουθο σλόγκαν: «Ξεκινάμε με μια άδεια κάλπη / κάθε ψήφος μετράει»– μεταφράζονται στα εξής, αρνητικώς διατυπωμένα, στερεότυπα μοτίβα συμπεριφοράς (repetitive patterns)
2, μέσω των οποίων επιτυγχάνεται η πολυπόθητη για το σύστημα εσωτερίκευση:
«κανένα εμβόλιο δεν πρέπει να πάει χαμένο» και, αντιστοίχως, «καμία ψήφος δεν πρέπει να πάει χαμένη». Κατ’ επέκτασιν: «καμία ανοχή στην αποχή» (πρβλ. το σύνθημα «τέλος αποχής»).
Μια κοινωνία, όμως, που δεν ανέχεται την παραμικρή λοξοδρόμηση, τι άλλο είναι από μια κοινωνία ολοκληρωτική (για την θεωρία της μηδενικής ανοχής ή αλλιώς των σπασμένων παραθύρων βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία, ό.π., σελ. 511 επ.).
ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ:
Αν δεν έχετε ακόμη πεισθεί ότι ζούμε εδώ και καιρό σε μια ολοκληρωτικού τύπου κοινωνία, η οποία προετοιμάζει το έδαφος για την επίσημη εμφάνιση του παγκόσμιου δικτάτορα, ρίξτε μια ματιά και σε άλλα συνθήματα, μέσω των οποίων το δαιμονικό σύστημα σας καλεί να κάνετε ό,τι και η συμπαγής πλειοψηφία.
Χαρακτηριστική περίπτωση το σλόγκαν της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού:
«κάθε σταγόνα μετράει!»
Επειδή, όμως, η σταγόνα μπορεί να μην είναι μόνο του νερού αλλά του αίματος, το σλόγκαν αυτό έχει αξιοποιηθεί και για το προσκλητήριο αιμοδοσίας!
Πώς θα σας φαινόταν, αν μαθαίνατε ότι το ίδιο σλόγκαν έχει χρησιμοποιηθεί και από την Revoil;
Πόσο επίκαιρη η Χάνα Άρεντ, η οποία στον «Ολοκληρωτισμό», το τρίτο μέρος του έργου της «Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού» (μτφ.: Β. Τομανάς, εκδ. Νησίδες, Αθήνα 2017, σελ. 206), γράφει:
«Ο σκύλος του Παβλόφ, τα δείγματα ανθρώπου που έχουν περισταλεί στις πιο στοιχειώδεις αντιδράσεις, η δέσμη αντιδράσεων που μπορεί πάντα να εξαλειφθεί και ν’ αντικατασταθεί από άλλες δέσμες αντιδράσεων που συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είναι ο πρότυπος «πολίτης» ενός ολοκληρωτικού κράτους· και ένας τέτοιος πολίτης μπορεί να παραχθεί μόνον ατελώς έξω από τα στρατόπεδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου