ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ!

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – «ΜΑΦΙΑ» ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ

Η Ελλάδα, αντί να δίνει το παράδειγμα ενός κράτους δικαίου που σέβεται τη διαφάνεια και την αλήθεια, βυθίζεται σε ένα τοξικό κλίμα καχυποψίας, συγκάλυψης και πολιτικού καιροσκοπισμού

Η υπόθεση της διερεύνησης του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, αντί να οδηγήσει σε κάθαρση και απονομή ευθυνών, εξελίσσεται σε σκηνικό πρωτοφανούς θεσμικής και επικοινωνιακής εκτροπής. 

Η Ελλάδα, αντί να δίνει το παράδειγμα ενός κράτους δικαίου που σέβεται τη διαφάνεια και την αλήθεια, βυθίζεται σε ένα τοξικό κλίμα καχυποψίας, συγκάλυψης και πολιτικού καιροσκοπισμού.

Με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού, η υπόθεση έχει μετατραπεί σε εσωτερικό και διεθνές φιάσκο. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πιεζόμενος από το βάρος της κοινής γνώμης και της κατάρρευσης του αφηγήματος περί «ανθρώπινου λάθους», επιστράτευσε ένα δίκτυο συνεργατών, ΜΜΕ και κυβερνητικών προσώπων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ελέγξει τις εντυπώσεις και να θολώσει την εικόνα.

Απολογία υπό πίεση και αναδίπλωση

Σε μια τηλεοπτική εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο απολογία παρά συνέντευξη, ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι πιθανόν να είχε μεταφέρει εσφαλμένες πληροφορίες για τα αίτια του δυστυχήματος, στηριζόμενος τότε σε ανακοινώσεις της ίδιας της σιδηροδρομικής εταιρείας που εμπλέκεται στο δυστύχημα.

 Η παραδοχή αυτή, σε συνδυασμό με την εικόνα πανικού που μετέδωσε η παρουσία του, λειτούργησε ως επιβεβαίωση των φόβων για πιθανή συγκάλυψη.

Ακολούθησε νέα αναδίπλωση: με σκοπό να περισώσει την εικόνα του, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να αποσύρει τη δική του παραδοχή και να ξαναχτίσει το κυβερνητικό αφήγημα από την αρχή. Ένα αφήγημα που βασίζεται πλέον σε αποδόμηση των πορισμάτων και υποβάθμιση των επιστημονικών στοιχείων που δεν το εξυπηρετούν.

Αλλαγές πορισμάτων και παρασκηνιακές πιέσεις

Κομβικό ρόλο στην ανατροπή των δεδομένων φέρεται να έπαιξε ο επικεφαλής του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, ο οποίος, αρχικά παρουσιάζοντας το πόρισμά του με περηφάνια, στη συνέχεια άρχισε να το αποδομεί, αφαιρώντας κρίσιμα αποσπάσματα – όπως την αιτία δημιουργίας της πυρόσφαιρας – που δεν ταίριαζαν στο νέο κυβερνητικό αφήγημα περί «ελαίων σιλικόνης».

Η συνέχεια; Μια επικοινωνιακή καταιγίδα. Μέσα ενημέρωσης, «ειδικοί», κυβερνητικοί αξιωματούχοι και διαδικτυακοί «ελεγκτές ψευδών ειδήσεων» ρίχτηκαν στη μάχη με στόχο την εξόντωση κάθε αντίθετης φωνής και τη δημιουργία χάους. 

Εμπειρογνώμονες φέρεται να δέχθηκαν πιέσεις να ανακαλέσουν τα συμπεράσματά τους, ενώ άλλοι – χωρίς σχετική αρμοδιότητα – παρουσιάστηκαν ως «αυθεντίες» υπερασπιζόμενες την επίσημη γραμμή.

Κάπου εκεί, εμφανίζεται και η Δικαιοσύνη. Αντί να διερευνήσει τις καταγγελίες για παρεμβάσεις στο έργο του ανακριτή, προχωρά σε έρευνα για την εγκυρότητα του πορίσματος που ζήτησε η ίδια η κυβέρνηση.

Η υπόθεση Καλογήρου: Μια παράλληλη ιστορία σκιών

Μέσα σε αυτό το ήδη σκοτεινό σκηνικό, έρχεται να προστεθεί και η μυστηριώδης υπόθεση του Βασίλη Καλογήρου, που συγκλονίζει με τις αναπάντητες πτυχές της. Η αιτία θανάτου του παραμένει επίσημα άγνωστη για μήνες, την ώρα που διαρρέονται ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, εικασίες και θεωρίες που αμαυρώνουν τη μνήμη του.

Η ιατροδικαστής αρχικά δηλώνει αδυναμία συμμετοχής για λόγους ευθιξίας, για να επιστρέψει αργότερα. Την ίδια στιγμή, η υπόθεση παλινωδεί ανάμεσα σε σενάρια ψυχολογικής αστάθειας, υπερβολικού θρησκευτικού ζήλου και – αργότερα – εγκληματικής ενέργειας με ακρωτηριασμό. 

Ωστόσο, μαρτυρίες απορρίπτονται ή χαρακτηρίζονται αναξιόπιστες χωρίς τεκμηρίωση, ενώ εμπλοκή κρατικών αρχών φέρεται να περιπλέκει περαιτέρω το τοπίο.

Ένα κράτος σε θεσμική κρίση

Το σύνολο των εξελίξεων γύρω από τα Τέμπη και τις παρεπόμενες υποθέσεις σκιαγραφεί μια βαθιά κρίση θεσμικής λειτουργίας. Από την αναξιοπιστία των επίσημων πορισμάτων, μέχρι τις πολιτικές παρεμβάσεις σε κρίσιμες έρευνες και την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης και της πληροφορίας, διαφαίνεται ένα τοπίο αποσταθεροποίησης και συστηματικής υπονόμευσης της δημοκρατικής τάξης.

Η χώρα φαντάζει, στα μάτια παρατηρητών εντός κι εκτός συνόρων, ως μια ιδιότυπη εκδοχή «αποτυχημένου κράτους» – με τις δομές να παραπαίουν υπό το βάρος των πολιτικών σκοπιμοτήτων και τις αξίες του κοινοβουλευτισμού να διαβρώνονται μέρα με τη μέρα.

ΠΗΓΗ