ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: Ο ΚΑΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΟΡΓΟΥΕΛ ΚΑΙ Ο «ΚΑΛΟΣ» ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΡΓΟΥΕΛ
«Εμβολιάζει» ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Έχοντας διαβάσει τι έγραφε στις 21 Μαΐου 1986 ο Δημήτρης Παπαναγιώτου σε ένα άρθρο του με τον ευφάνταστο τίτλο «Κουτσογιόργουελ»1, το οποίο είχε δημοσιεύσει στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με αφορμή την ψήφιση του τότε Προσωπικού Αριθμού, που λεγόταν Ε.Κ.Α.Μ. (Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου), πήρα, μετά από 39 χρόνια, στα χέρια μου το φύλλο της ίδιας εφημερίδας που κυκλοφόρησε στις 27 Μαΐου 2025 και γεμάτος αγωνία πήγα στην σελίδα 6, για να δω πώς ακριβώς έχει δομήσει η αρθρογράφος Τάνια Γεωργιοπούλου την προπαγανδιστική επιχειρηματολογία υπέρ του Προσωπικού Αριθμού, προκειμένου να προσελκύσει στην τεχνοφάκα τους ανυποψίαστους αναγνώστες.
Από τον τίτλο και μόνο αντιλαμβάνεται κανείς πόσο καλά στημένη ήταν η υγειονομική δικτατορία, η οποία προοριζόταν να λειτουργήσει ως εκγύμναση των πολιτών ενόψει των ίδιων πρακτικών που θα εφαρμόζονταν και επί ηλεκτρονικής δικτατορίας.
Διότι ο τίτλος «Ψηφιακό “διαβατήριο” για το Δημόσιο» που επελέγη από την Γεωργιοπούλου παραπέμπει προδήλως στο ψηφιακό πιστοποιητικό COVID-19, που είχε ομοίως παραλληλισθεί με «διαβατήριο».
Στην ανάποδη οργουελική νεογλώσσα ονομαζόταν «διαβατήριο ελευθερίας» (freedom pass). Ο ευρέως διαδεδομένος ισχυρισμός ότι το πιστοποιητικό αυτό διευκόλυνε την ελεύθερη κυκλοφορία ήταν προδήλως ψευδής και, κατά τούτο, συσκοτιστικός της μαύρης αλήθειας, δηλ. ότι στην πραγματικότητα περιόριζε την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών.
Αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε για τα διαβατήρια ως σύστημα κοινωνικού ελέγχου ο Tom Palmer στο άρθρο του «Η Προέλευση του Κράτους και της Κυβέρνησης»:2
Κρατικά συστήματα κοινωνικού ελέγχου –από την υποχρεωτική στράτευση μέχρι την υποχρεωτική εκπαίδευση– έχουν διεισδύσει βαθιά στη συνείδησή μας. Σκεφτείτε για παράδειγμα τα διαβατήρια. Σήμερα δεν μπορείτε να ταξιδέψετε πουθενά στον κόσμο χωρίς ένα κρατικό έγγραφο.
Στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε πια να ταξιδέψετε μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς ένα κρατικό έγγραφο. Τα διαβατήρια είναι μια πολύ πρόσφατη ανακάλυψη. Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι πήγαιναν όπου ήθελαν χωρίς άδεια από το κράτος.
Στον τοίχο του γραφείου μας κρέμεται μια διαφήμιση από ένα παλιό γερμανικό περιοδικό που δείχνει ένα ζευγάρι σε μια καμπίνα τρένου, μπροστά σε έναν συνοριοφύλακα που απαιτεί «Το διαβατήριό σας, παρακαλώ!». Εξηγεί πόσο φανταστικά είναι τα διαβατήρια, γιατί σου προσφέρουν την ελευθερία να ταξιδεύεις.
Το να θεωρείται, όμως, ότι τα διαβατήρια διευρύνουν την ελευθερία του κατόχου τους είναι καθαρή απόπειρα φρενοβλαβοποίησης, αφού ισχύει το ακριβώς ανάποδο. Και πάλι με τα λόγια του Πάλμερ:
Τα διαβατήρια περιορίζουν την ελευθερία. Δεν σας επιτρέπεται να ταξιδέψετε χωρίς άδεια, αλλά έχουμε εμποτιστεί με την ιδεολογία του κράτους τόσο πολύ, που πολλοί θεωρούν ότι τα διαβατήρια προσδίδουν ελευθερία αντί να την περιορίζουν.
To συμπέρασμα είναι απλό αλλά και ζοφερό: Αφού, όπως ο εμβολιασμός, έτσι και ο Προσωπικός Αριθμός αποτελεί «διαβατήριο», αυτό σημαίνει ότι οι μη αριθμοποιημένοι, όπως και οι μη εμβολιασμένοι «θα τρώνε κατάμουτρα πόρτα»!
Σε πιο επίσημη διατύπωση, η οποία υπονοείται και στο 13ο κεφάλαιο της Ιεράς Αποκαλύψεως: θα υφίστανται κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό.
Αλλά οι εωσφορικοί υπηρέτες του ανάποδου κόσμου θα λένε στους αποκλεισμένους ότι ο Προσωπικός Αριθμός θεσπίσθηκε για την διευκόλυνση και την ασφάλειά τους, άρα είναι δικό τους πρόβλημα (ατομική ευθύνη!) που τον απορρίπτουν. Ας πρόσεχαν!
Β. ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΑ ΑΛΜΑΤΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ
Με το που ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενο, κατάλαβα πόσο αποπροσανατολιστική ήταν η γραφή της συντάκτριας, αφού από το 1986 έκανε ένα άλμα 20 χρόνων και μετέβη στο 2006, παρουσιάζοντας το έτος αυτός ως το πρώτο έτος κατά το οποίο μια κυβέρνηση προσπαθούσε να ενοποιήσει τα μητρώα των πολιτών, χορηγώντας Προσωπικό Αριθμό.
Πλήρης σιωπή για την όντως πρώτη προσπάθεια αριθμοποίησης των Ελλήνων που είχε γίνει από τον υπουργό του ΠΑΣΟΚ (και πρωτοπαλίκαρο του Ανδρέα Παπανδρέου) Μένιο Κουτσόγιωργα την άνοιξη του 1986, έναν μήνα μετά την εμφάνιση του τότε «αόρατου εχθρού», δηλ. της ραδιενέργειας του Τσέρνομπιλ.
Συνεπώς, έμεινε αθέατη στον αναγνώστη η σφοδρή αντίδραση που προκλήθηκε τότε από σύσσωμη την αντιπολίτευση, η οποία προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό για τον μείζονα κίνδυνο του «ηλεκτρονικού φακελώματος» και της οργουελοποίησης της κοινωνίας.
Ως λόγο αποτυχίας της προσπάθειας του 2006, η αρθρογράφος ανέφερε τους χειρισμούς της Εκκλησίας, η οποία απείλησε ότι θα αντιδράσει, αν η κυβέρνηση επρόκειτο να υλοποιήσει την ιδέα του Προσωπικού Αριθμού.
Από το 2006, όμως, μέχρι σήμερα, η Γεωργιοπούλου κάνει νέο άλμα 20ετίας, για να μας πει ότι επιτέλους το (δήθεν) αυτονόητο γίνεται πραγματικότητα, αποσιωπώντας ότι το 2011 είχε γίνει μία ακόμη προσπάθεια επιβολής της λεγόμενης «κάρτας του πολίτη» στο πλαίσιο της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που είχε σχεδιάσει επί κυβερνήσεως Γ.Α.Π. ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης.
Παραλείποντας να μνημονεύσει αυτήν την προσπάθεια, κράτησε τους αναγνώστες στο σκοτάδι για την θύελλα αντιδράσεων που είχε σημειωθεί και τότε, με πλήθος ομιλιών κατά της προσπάθειας να αντικατασταθεί η μπλε ταυτότητα από την «κάρτα στου πολίτη».
Γ. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑΤΑ
Εν συνεχεία, η αρθρογράφος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αναμασήσει ό,τι ακούμε σταθερά και πληκτικά να προπαγανδίζει ο υπουργός ψηφιακής διακυβέρνησης Δ. Παπαστεργίου γυρνώντας από πρωινάδικο σε πρωινάδικο και απαντώντας στις επίκαιρες ερωτήσεις για τον Προσωπικό Αριθμό με περισσή αλαζονεία, τεχνοκρατικό τουπέ και άφθονα ψέματα:
Δηλαδή ότι τάχα πρέπει να διορθωθούν τα λάθη που υπάρχουν στα μητρώα, οι συναλλαγές να απλοποιηθούν, ο πολίτης να διευκολυνθεί, η χώρα να εκσυγχρονισθεί.
Αν, όμως, φορέσουμε τα γυαλιά του ανάποδου κόσμου, θα καταλάβουμε ότι ο Προσωπικός Αριθμός θα κάνει την ζωή μας αρχικώς περίπλοκη και εν συνεχεία βασανιστική, η δε χώρα μας δεν θα εκσυγχρονισθεί αλλά θα οπισθοδρομήσει στα χρόνια του Γ΄ Ράιχ, όπου έναν «μαρτυριάρη» αριθμό δεν είχαν μόνο οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες, οι οποίοι:
«ήλπιζαν κρυφά σε έναν βομβαρδισμό των Συμμάχων που θα διέλυε τα συστήματα καταγραφής και μαζί τους ατομικούς φακέλους που στοίχειωναν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κάθε Γερμανός, όπου κι αν πήγαινε, ήταν υποχρεωμένος να ταυτοποιεί τον εαυτό του με αυτόν τον αριθμό»3.
Δ. ΔΥΟ ΛΑΒΡΑΚΙΑ
Τα λαβράκια που βγήκαν από το συγκεκριμένο άρθρο είναι δύο:
1. Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΧΑΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Πρώτον, η Γεωργιοπούλου σημειώνει ότι η χρήση του Προσωπικού Αριθμού «θα επιτρέψει επίσης την εξαγωγή ασφαλών στατιστικών δεδομένων που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εφαρμογή πολιτικών».
Άρα, είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα προσωπικά δεδομένα μας θα τύχουν επεξεργασίας που καμία σχέση δεν θα έχει με την ταυτοποίησή μας!
Αντιθέτως, θα τα παίρνει ο καθένας και θα τα μελετά, εξάγοντας συμπεράσματα για τον τρόπο σκέψης και δράσης των πολιτών, οι οποίοι θα πρέπει να χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση που επιθυμεί κάθε φορά η κυβέρνηση μέσω της λήψης διαφόρων μέτρων.
2. Η ΔΥΣΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΒΙΑΣΤΙΚΩΝ
Δεύτερον, αίφνης πληροφορούμαστε ότι για 1,7 εκατ. πολίτες, οι οποίοι βιάστηκαν να προσκυνήσουν το σύστημα εκδίδοντας πρώιμα νέα ταυτότητα, δεν θα υπάρχει η δυνατότητα προσθήκης του προσωπικού αριθμού στα υπάρχοντα δελτία ταυτότητας, οπότε θα χρειαστεί να τον κρατούν σε άλλο σημείο ή να τον απομνημονεύσουν»!
Το άκρον άωτον του ερασιτεχνισμού και της αντίφασης: Η κυβέρνηση μεταχειρίζεται δυσμενώς τους πιστούς (αλλά βιαστικούς) ακολούθους της!
Αναρωτιέμαι:
Αφού η κυβέρνηση δεν ήταν τεχνολογικά έτοιμη και φαίνεται ότι δεν γνώριζε πώς ακριβώς θα λειτουργήσει ο Προσωπικός Αριθμός σε συνδυασμό με την ταυτότητα, για ποιον λόγο έσπευσε από το 2023 να ξεσηκώσει του πολίτες να πάνε να βγάλουν νέες, ηλεκτρονικές «ταυτότητες»;
Και, εφόσον, με βάση την νεαρά διάταξη του άρ. 11α Ν. 4727/2020, ο Προσωπικός Αριθμός πρέπει και να αναγράφεται και να αποθηκεύεται στις ηλεκτρονικές ταυτότητες, πώς θα μπορούν αυτοί οι πολίτες να «απολαμβάνουν» τα… μεγάλα «οφέλη» των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων;
Υπονοεί η κυβέρνηση ότι, τελικά, οι ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι αχρείαστες, αφού αρκεί να έχει κάποιος λάβει τον Προσωπικό Αριθμό;
Η απαράμιλλη προχειρότητα επί ηλεκτρονικής δικτατορίας θυμίζει την αντίστοιχη προχειρότητα επί υγειονομικής δικτατορίας. Στην δεύτερη περίπτωση, οι εμβολιασμένοι πληροφορούνταν εκ των υστέρων ότι δεν αρκούσε η πρώτη δόση του εμβολίου, αλλά έπρεπε κάθε φορά να προσέρχονται για ενισχυτική δόση!
Άρα προβλέπεται ότι, αντιστοίχως, για τα θέματα που σχετίζονται με τον Προσωπικό Αριθμό και τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα βγαίνουν νέα φιρμάνια ψηφιακής βελτιστοποίησης, προς τα οποία θα πρέπει να συμμορφώνεται αδιαμαρτύρητα ο αριθμοποιημένος πολίτης.
Οι ανωτέρω διαπιστώσεις δικαιώνουν τον παραλληλισμό του Προσωπικού Αριθμού με το νέο πειραματικό «εμβόλιο» των τεχνολογικών εταιρειών4.
ΙΙ. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΤΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ (2025)
Ευθύς αμέσως παρατίθεται το άρθρο της Τάνιας Γεωργιοπούλου και μετά από αυτό θα επιχειρηθεί ο μνημονικός εμβολιασμός των αναγνωστών με την παράθεση του άρθρου του Δημήτρη Παπαναγιώτου από το φύλλο της ιδίας εφημερίδας που είχε κυκλοφορήσει στις 21 Μαΐου 1986 με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Κουτσογιόργουελ».
Ήταν το 2006 όταν το υπουργείο Εσωτερικών έκανε τις πρώτες προσπάθειες να ενοποιήσει μητρώα πολιτών για να φτιαχτεί μια ενιαία βάση. Τότε είχε πέσει στο τραπέζι και η ιδέα του προσωπικού αριθμού, που θα αποτελούσε το ένα και μοναδικό διαβατήριο του πολίτη για τις συναλλαγές του με το Δημόσιο.
Ρωτώντας, τότε, στέλεχος του υπουργείου πώς προχωράει αυτή η πρωτοβουλία, μου είχε απαντήσει ξερά: «Δεν θα γίνει».
Όταν ρώτησα τον λόγο, μου έδωσε να διαβάσω μια επιστολή της Εκκλησίας της Ελλάδος όπου ζητούσε να μην τεθεί θέμα «μοναδικού αριθμού», γιατί η Εκκλησία θα αντιδράσει.
Χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια για να καταφέρει το αυτονόητο να γίνει πραγματικότητα:
Ο πολίτης να μπορεί να χρησιμοποιεί έναν μοναδικό αριθμό ταυτοποίησης σε όλες τις συναλλαγές του με το Δημόσιο και όχι τον ΑΦΜ για τις φορολογικές υποθέσεις, τον ΑΜΚΑ για τα ασφαλιστικά ζητήματα και την αστυνομική ταυτότητα σε άλλες συναλλαγές.
Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε τον προσωπικό αριθμό «κλειδί» για την απλοποίηση και ψηφιοποίηση των συναλλαγών των πολιτών με το Δημόσιο, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για μια σημαντική παρέμβαση με προστιθέμενη αξία στον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Τόνισε επίσης ότι η εφαρμογή του προσωπικού αριθμού αποτελεί ευκαιρία για τη διόρθωση λαθών στα βασικά μητρώα του κράτους, διασφαλίζοντας την ακρίβεια των στοιχείων των πολιτών.
Η χρήση του προσωπικού αριθμού θα διευκολύνει την ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ διαφορετικών δημοσίων υπηρεσιών, βελτιώνοντας τη συνεργασία και την αποτελεσματικότητά τους και θα επιτρέψει επίσης την εξαγωγή ασφαλών στατιστικών δεδομένων που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εφαρμογή πολιτικών.
Ο προσωπικός αριθμός θα είναι μοναδικός για κάθε πολίτη και θα αποδίδεται με τη γέννηση και δεν θα είναι δυνατόν να μεταβληθεί. Από τις αρχές Ιουνίου, οπότε και θα ανοίξει η σχετική πλατφόρμα myinfo που θα λειτουργεί μέσω της εφαρμογής του gov.gr θα μπορούν να αποκτούν προσωπικό αριθμό όλοι οι πολίτες που έχουν ΑΦΜ ή ΑΜΚΑ με τη χρήση κωδικών Taxisnet.
Ο προσωπικός αριθμός θα είναι 12ψήφιος και θα διαμορφωθεί από τον ΑΦΜ με την πρόσθεση 3 αλφαριθμητικών ψηφίων εκ των οποίων τα δύο μπορεί να επιλέξει ο πολίτης και το ένα θα επιλέγεται τυχαία.
Kατά τη διαδικασία της έκδοσης ο πολίτης μπορεί να επιβεβαιώσει τα στοιχεία του και σε περίπτωση που διαπιστώσει κάποιο λάθος να υποβάλλει άμεσα αίτηση διόρθωσης στοιχείων σε κάποιο μητρώο.
Από τις 4/9 θα ξεκινήσει να αποδίδεται αυτόματα προσωπικός αριθμός στους πολίτες που δεν έχουν κάνει οι ίδιοι τη διαδικασία. Από τις 4 Ιουνίου, όπως εξαγγέλθηκε χθες, ο προσωπικός αριθμός θα αναγράφεται και στις νέου τύπου ταυτότητες που θα εκδίδονται.
Όσον αφορά τους 1,7 εκατ. πολίτες οι οποίοι έχουν ήδη εκδώσει νέα ταυτότητα δεν θα υπάρχει η δυνατότητα προσθήκης του προσωπικού αριθμού στα υπάρχοντα δελτία ταυτότητας, οπότε θα χρειαστεί να τον κρατούν σε άλλο σημείο ή να τον απομνημονεύσουν.
Οι ήδη εκδοθείσες ταυτότητες θα παραμείνουν σε ισχύ μέχρι την αντικατάστασή τους ή μέχρι τη λήξη τους, εφόσον έχουν εκδοθεί πριν ή εντός 30 ημερών από τη δημοσίευση της σχετικής Κοινής Υπουργικής Απόφασης.
ΙΙΙ. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ (1986)
Ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει το άρθρο αυτό με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη, αναλογιζόμενος το εξής:
Πώς είναι δυνατόν ο ενιαίος αριθμός που το 1986 είχε δαιμονοποιηθεί ως αποδεικτικό οργουελικής υλοποίησης ενός εφιαλτικού πασοκικού σχεδίου ασφυκτικού ελέγχου του πληθυσμού να πανηγυρίζεται σήμερα ως καλοδεχούμενο νεοδημοκρατικό κατόρθωμα;
Πώς είναι δυνατόν ο αριθμοποιητής υπουργός εσωτερικών του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος εν έτει 1986 χλευαζόταν ως Αγαμέμνων-Μένιος Κουτσογιόργουελ, να έδωσε εν έτει 2025 την σκυτάλη στον υπουργό ψηφιακής διακυβέρνησης Δημήτρη-Μήτσο Παπαστεργιόργουελ, ο οποίος έχει την ακριβώς αντίθετη μεταχείριση: επαινείται ως τεχνοκράτης-μεταρρυθμιστής σχεδόν από όλα τα μεγάλα κόμματα!
Μόνο δυο λέξεις μου έρχονται στο μυαλό: ΠΡΟΔΟΣΙΑ και ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ.
Προς διευκόλυνση του αναγνώστη, επισημαίνεται ότι ο Παπαναγιώτου αξιοποιεί την ορολογία που είχε γίνει της μόδας το 1986 λόγω του ατυχήματος στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ (η ραδιενέργεια, όπως και ο κορωνοϊός, είχε λάβει το ύποπτο παρατσούκλι «αόρατος εχθρός»):
«Εν αντιθέσει με τον Τζωρτζ Όργουελ, ο Αγαμέμνων Κουτσογιόργουελ το πετυχαίνει με δύο χρόνια καθυστέρηση: “1986”! Και ίσως γι’ αυτό η συμπολίτευση επέβαλε συζήτηση με τη διαδικασία του επείγοντος, σε τρεις μόνον συνεδριάσεις της Βουλής. Προκειμένου να κερδίσει χρόνο, αναγκάσθηκε να αγνοήσει δημοκρατικότατα τις αντιρρήσεις του συνόλου της αντιπολιτεύσεως.
Έτσι, μετά τα μπεκερέλ και τα μινιγκράμ, ο λόγος είναι τώρα για το εκάμ. Οι πρώτες μετρήσεις έχουν ήδη δείξει ότι είναι και αυτό ένα εντελώς διεισδυτικό στοιχείο. Η διαφορά επικινδυνότητος τοποθετείται μεταξύ ραδιενεργείας και ραδιουργίας. Καθώς, λοιπόν, υποχωρούν σιγά σιγά το στρόντιο και το καίσιο, βαραίνει τώρα την ατμόσφαιρα το συνοικέσιο που ενώνει την προοδευτική αντίληψη περί ατομικών ελευθεριών με την ηλεκτρονική καταδυνάστευση του ατόμου. Προξενήτρια η σοσιαλιστική ισότητα.
Αυτός ο τρελός γάμος λέγεται Ε.Κ.Α.Μ. και τη... νύφη θα την πληρώσουμε όλοι, όπως φαίνεται. Προς αποφυγήν πάντως πάσης παρεξηγήσεως, εκ μέρους τυχόν αιθεροβαμόνων, Ε.Κ.Α.Μ. δεν είναι καθόλου ένας από τους υποψήφιους πιθανούς τίτλους (π.χ. Ενιαία Κίνηση Αριστερών Μονάδων) που θα στεγάσει τη μετεξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Ούτε έχει καμιά σχέση με το σύστημα έγχρωμης τηλεόρασης “σεκάμ”, παρ’ όλο που και αυτό θα μας χρωματίζει ανάλογα με τα πολιτικά μας φρονήματα. Ε.Κ.Α.Μ. σημαίνει απλούστατα, έστω όχι και τόσο απλούστατα, Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου.
Με δεδομένο ότι εδώ και πέντε χρόνια ο λαός βρίσκεται συνεχώς στην εξουσία, ας προσπαθήσουμε να εκλαϊκεύσουμε τώρα και εμείς το πράγμα.
Λοιπόν, ακόμη και ορκισμένοι εχθροί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των βάσεων του θανάτου αν είσθε, μη μου πείτε ότι δεν έχετε φάει με το κουτάλι τα καουμπόυκα φίλμ, αυτά που σε άπταιστη νεοελληνική αποκαλούμε γουέστερν.
Εκεί, στους άγριους νόμους της Δύσης, οι πρώτοι άποικοι έδιναν σκληρούς αγώνες για την επιβίωση. Και με το προϊόν του μόχθου τους έκαναν συνήθως επενδύσεις σε γελάδια.
Η σκηνή σάς είναι πολύ γνωστή: Ο πατέρας κάου … μπόυ, μασώντας καπνό, κρατάει το καυτό σίδερο στο χέρι και, καθώς οι δύο γιοι του καουμπόυδες βαστάνε το γελάδι να μη φύγει, αυτός του πατάει στο σβέρκο το καυτό σημάδι. Έτσι, το κοπάδι είναι ολόκληρο σημαδεμένο με το ίδιο σήμα και ελέγχεται από τους ιδιοκτήτες.
Ε, αυτό είναι το Ε.Κ.Α.Μ.! Λέγεται και νομοσχέδιο περί “σχέσεων κράτους-πολίτη”. Περισσότερες διευκρινίσεις για το ποιος έχει τον ρόλο του γελαδάρη, μάλλον δεν χρειάζονται. Βέβαια, ο κ. Κουτσόγιωργας, ως εκσυγχρονισμένος υπουργός των τελείως Εσωτερικών μας, δεν καίει σίδερα στη φωτιά.
Ξέρει πολύ καλά ότι οι αγέλες σήμερα είναι προοδευτικές και προπαντός ότι ο τράχηλος του Έλληνος ζυγόν δεν υποφέρει αλλά μόνον σοσιαλισμόν.
Γι’ αυτό και προχώρησε τόσο διακριτικά στις πιο “σοφτ” ηλεκτρονικές εφαρμογές διατρητικής κατοχυρώσεως των ατομικών ελευθεριών του πολίτη και επισφραγίσεώς του ως συνταγματικού αμνού κρατικής ιδιοκτησίας.
Η Πληροφορική, ως μεγάλη κατάκτηση της προχωρημένης πολιτικής τεχνολογίας, δεν αφήνει σημάδι στο σβέρκο. Μόνον εσωτερικά εγκαύματα προκαλεί.
Aλλά για πρακτικότερες λεπτομέρειες, μπορείτε να διαβάσετε τα πρακτικά της Βουλής, όπου νομιμοποιείται τώρα το περίλαμπρο αυτό παρανομο-σχέδιο της ηλεκτρονικής μας πλέον νομοπαραγωγής.
Με τη “νέου τύπου” ταυτότητα θα γίνουμε αριθμημένοι υπήκοοι μιας πληθυντικής κοινωνίας Ενιαίων Κωδικών Αριθμών Μητρώου. Ίσως για να προστατευθούμε καλύτερα από την κοινωνία των πλουτωνίων, που έλεγε προ ημερών ο πρωθυπουργός.
Ρεαλιστικότερη πάντως η κ. Βιργινία Τσουδερού, περιέγραψε τον Ε.Κ.Α.Μ. με εφιαλτικότερη ακρίβεια: όλοι στο εξής θα είμαστε στα χέρια του Μεγάλου Αδελφού, κατά τον Όργουελ (“1984”).
Συνεπώς, στην πιο εκσυγχρονισμένη ελληνική μετάφραση δεν μπορούσαμε παρά να καταλήξουμε στο “Κουτσογιόργουελ 1986”, που είπαμε εξ αρχής. Για να μη χωλαίνουμε πια και στην Πληροφορική (SCRIVI ROFIANO ELECTRONICO)».
IV. ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Το σκωπτικό άρθρο που είχε γράψει ο Παπαναγιώτου το 1986 στην εφημερίδα που σήμερα προσποιείται ότι έχει πάθει αμνησία, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα για τον σημερινό αναγνώστη, αφ’ ης στιγμής πληροφορηθεί την ποιότητα του συγκεκριμένου δημοσιογράφου.
Ας θυμηθούμε τι έγραφε γι’ αυτόν η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με αφορμή τον θάνατό του πριν από 4 χρόνια:5
Ο Δημήτρης Παπαναγιώτου υπήρξε πάνω από όλα ένας δημοσιογράφος που τίμησε το λειτούργημα και ένας άνδρας του δημόσιου βίου επί σειρά δεκαετιών. Το αποτύπωμα ήθους και προσφοράς που αφήνει είναι ίδιον του ανδρός και της διαδρομής του.
Ο Δημήτρης Παπαναγιώτου απεβίωσε σε ηλικία 94 ετών και ευτύχησε να παρακολουθήσει την εξέλιξη και τις κορυφώσεις του ελληνικού Τύπου στη μεταπολεμική περίοδο.
Για την «Καθημερινή» υπήρξε μια ιστορική φυσιογνωμία και συνδέθηκε εξαρχής με την επαναλειτουργία της εφημερίδας το 1974. Παρέμεινε σε ηγετική θέση, υπηρετώντας την εφημερίδα ως διευθυντής σύνταξης από το 1974 έως το 1989.
Συνδέθηκε δηλαδή με μία κρίσιμη και αποφασιστική εποχή μεταβολών και κλυδωνισμών που προετοίμασαν το έδαφος για τη νέα περίοδο της εφημερίδας.
Πριν και μετά την «Καθημερινή», διαρκής ήταν η δημοσιογραφική του ενασχόληση. Αρχικά σε σειρά εντύπων, με αρχή από την «Αθλητική Ηχώ» (και εν συνεχεία την «Απογευματινή», τη «Μεσημβρινή», τη «Βραδυνή», την «Ημέρα», κ.ά.), και μετέπειτα, μετά το 1990, στο αναγεννημένο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, διατελώντας και διευθυντής του «Αθήνα 9.84».
Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του συνδέθηκε με την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το 1995, επί προεδρίας Κωστή Στεφανόπουλου, ανέλαβε τη διεύθυνση του Γραφείου Τύπου της Προεδρίας, θέση που διατήρησε επί 11 έτη. Η ιδιαίτερη σχέση με τον Κωστή Στεφανόπουλο αποτυπώθηκε και στο βιβλίο «Ανάμεσα σε δύο προέδρους» (2005).
Χαρακτήρας πράος και στοχαστικός και προσωπικότητα ανήσυχη και διαρκώς υποστηρικτική προς τους νεότερους, ο Δημήτρης Παπαναγιώτου δοκιμάστηκε και σε άλλα είδη του λόγου, όπως η λογοτεχνία.
Τιμημένος και με το Βραβείο Δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση (1985), ο Δημήτρης Παπαναγιώτου υπήρξε ο κατ’ εξοχήν αρθρογράφος μιας δημοσιογραφικής κουλτούρας που τείνει να εκλείψει.
Εκπροσωπούσε τη γενιά εκείνη που βίωσε τις μεγάλες μεταλλάξεις της ελληνικής κοινωνίας στο σώμα του εικοστού αιώνα, με ζώσα μνήμη από την ταραγμένη δεκαετία του ’40 και τα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησης.
Το αναγεννητικό πνεύμα της κοινωνίας μετά το 1974 συνδέθηκε με τη διευθυντική διαδρομή του στην «Καθημερινή», εποχή κατά την οποία επιζούσαν παράλληλα ο παλιός και ο νέος κόσμος σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι μετασχηματισμού.
Ο Δημήτρης Παπαναγιώτου ερμήνευε αυτές τις κοινωνικές μεταλλάξεις μέσα από τα διεισδυτικά άρθρα του. Η απώλειά του προκαλεί αναστοχασμό.
Άραγε, αν ζούσε σήμερα ο Δημήτρης Παπαναγιώτου, θα αποκαλούσε τον Παπαστεργίου Παπαστεργιόργουελ ή θα είχε κάνει (κι αυτός) μια κωλοτούμπα ολκής, υμνώντας την θέσπιση του Προσωπικού Αριθμού;
Στην δεύτερη περίπτωση θα άξιζε να του τεθεί το εξής ερώτημα:
Αν ο νομοθετικός πρόγονος (Ε.Κ.Α.Μ.) είχε το στίγμα του Όργουελ, πώς γίνεται ο νομοθετικός απόγονός του (Π.Α.) αίφνης να αποστιγματίσθηκε;
Βλ. και:
·
20 Οκτωβρίου 2024
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Δημοσιευμένο σε μια συλλογή δοκιμίων υπό την επιμέλεια του ιδίου με τον τίτλο «Ελευθερία γιατί; Τι σημαίνει ελευθερία και γιατί αξίζει να μαχόμαστε γι’ αυτή;», μτφ.: Ν. Ρώμπαπας, εκδ. ΚεΦιΜ, Αθήνα 2015, σελ. 131 επ., 135.
Götz Aly / Karl Heinz Roth, Η ασταμάτητη καταγραφή. Καταμέτρηση, ταυτοποίηση και έλεγχος στο Τρίτο Ράιχ, 2022, σελ. 265 επ. Βλ. και:
·
1 Φεβ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Βλ.:
·
4 Απρ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Subscribe to Truth revealed
By Konstantinos Vathiotis · Hundreds of paid subscribers
Revealing truth and sharing knowledge in our dark days / Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς (Ιω., Η΄, 32)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου