Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΙΚΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ...ΟΣΟ ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΚΤΟΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΔΑΦΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΘΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ...

Η ΠΕΝΤΑΩΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΡΩΣΩΝ – ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ

Του Δρα Δημ. Σταθακόπουλου

Η πεντάωρη συνάντηση στη Μόσχα με τους Αμερικανούς απεσταλμένους Στιβ Γουίτκοφ και Τζάρεντ Κούσνερ χαρακτηρίστηκε ως «παραγωγική» και «ουσιαστική», όμως στην πραγματικότητα ανέδειξε για ακόμη μία φορά το βάθος του αδιεξόδου γύρω από το ουκρανικό μέτωπο. 

Παρά την εκτενή συζήτηση και την προσέγγιση της αμερικανικής πλευράς με ανανεωμένες προτάσεις, το κρίσιμο ζήτημα – το εδαφικό – παρέμεινε άλυτο. 

Η Ρωσία δεν έκανε ούτε μισό βήμα υποχώρησης στις περιοχές που έχει προσαρτήσει ή ελέγχει, ενώ οι απεσταλμένοι των ΗΠΑ έφυγαν χωρίς ουσιαστική πρόοδο.

Οι ΗΠΑ εμφανίζονται αποφασισμένες να επαναφέρουν την πρωτοβουλία στο πεδίο της διπλωματίας, την ώρα που η Ευρώπη δείχνει κουρασμένη και η Ουκρανία πιέζεται οικονομικά και στρατιωτικά. 

Η επιλογή Γουίτκοφ–Κούσνερ, δύο προσώπων με στενή σχέση με τον πρόεδρο Τραμπ, δείχνει προσπάθεια ανοίγματος ενός «παράλληλου διπλωματικού δίαυλου» με τη Ρωσία. 

Η Ουάσινγκτον επιχειρεί να παρουσιάσει μια λύση που να συνδυάζει κατάπαυση πυρός και σταδιακή ομαλοποίηση, όμως χωρίς καθαρή στρατιωτική πίεση προς τη Μόσχα, τα περιθώρια είναι περιορισμένα. 

Η αμερικανική στάση μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια διαχείρισης παρά επιβολής λύσης.

Οι θέσεις της Ουκρανίας

Το Κίεβο παρακολουθεί τις εξελίξεις με επιφυλακτικότητα. Ο Ζελένσκι δεν μπορεί πολιτικά να αποδεχθεί εδαφικές απώλειες, την ώρα που ο ουκρανικός στρατός και η κοινωνία έχουν ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα. 

Η Ουκρανία φοβάται πως μια «διπλωματική λύση υπό πίεση» θα παγίωνε τα ρωσικά κέρδη, θα υπονόμευε την κυριαρχία της και θα δημιουργούσε προηγούμενο για επανάληψη της επιθετικότητας. Αν και δεν απορρίπτει τον διάλογο, το Κίεβο παραμένει αμετακίνητο στη θέση ότι καμία συμφωνία δεν μπορεί να νομιμοποιεί τις κατοχές.

Η Ρωσία δείχνει διάθεση να συζητήσει μόνο όσα δεν θίγουν τον πυρήνα των επιδιώξεών της. Με δημόσιες δηλώσεις περί «εποικοδομητικών συνομιλιών», η Μόσχα επιχειρεί να εμφανιστεί ως υπεύθυνος συνομιλητής, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπει την πίεση στο πεδίο. 

Το Κρεμλίνο επιδιώκει είτε μια συμφωνία που θα μονιμοποιεί τα τετελεσμένα είτε τη συνέχιση του πολέμου μέχρι να επιβληθεί με στρατιωτικά μέσα.

Συμπέρασμα – Τι προμηνύει το μέλλον:

Η συνάντηση, παρά τη διάρκειά της, δεν μετακίνησε τις γραμμές. Οι ΗΠΑ δοκιμάζουν νέα διπλωματικά εργαλεία, η Ουκρανία αντιστέκεται σε κάθε μορφή εκχώρησης και η Ρωσία επιδιώκει εδραίωση των κερδών της. 

Αν δεν αλλάξει το ισοζύγιο ισχύος στο πεδίο, οι επόμενες συνομιλίες θα μοιάζουν περισσότερο με διαχείριση ενός παρατεταμένου πολέμου παρά με πραγματική πορεία προς ειρήνη.

ΠΗΓΗ