Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΕΝΤΟΣ Ε.Ε.
Γράφει ο Ιωάννης Σφακιωτάκης
Αναγκαία συνθήκη για να σωθεί η χώρα μας, είναι η άμεση έξοδος από την ΕΕ. Είναι αυτονόητη η εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Για να γίνει και ικανή η συνθήκη, απαιτείται το στήσιμο ενός παραγωγικού ιστού που θα στοχεύει πρώτα στην κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού και δευτερευόντως των μη βασικών.
Όταν η διάγνωση των αιτίων ενός προβλήματος είναι λανθασμένη, είναι λανθασμένη και η προτεινόμενη θεραπεία αφού δεν είναι αιτιολογική.
Στην περίπτωση μας η οικονομική καταστροφή αποδόθηκε στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το υπερτροφικό δημόσιο, τη γραφειοκρατία, την έλλειψη κράτους δικαίου, τη μη φιλικότητα προς τις επενδύσεις και άλλους παρόμοιους παράγοντες. Όμως όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν συμπτώματα και όχι αίτια της κρίσης.
Η πραγματική αιτία είναι το γεγονός ότι η χώρα μας υποχρεώθηκε, με την απόφαση της άρχουσας τάξης της για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ανταγωνισμό (σε περιβάλλον ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών) με χώρες οι οποίες βρισκόταν για ιστορικούς λόγους σε υψηλότερο επίπεδο ανάπτυξης.
Το υψηλότερο αυτό επίπεδο το είχαν κατακτήσει σε χρονική περίοδο στην οποία προστάτευαν την παραγωγής τους. Τα τεράστια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και κατά συνέπεια στο ισοζύγιο πληρωμών οδήγησαν στην καταστροφή την Ελλάδα.
Στη χώρα μας ακόμα και μετά την καταστροφή υπάρχει απόλυτη σιωπή για το παραπάνω θέμα. Κατά τη γνώμη μου τα προγράμματα ΕΣΠΑ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο για να εξασφαλιστεί αυτή η σιωπή του επιχειρηματικού κόσμου. Υπάρχουν βέβαια και οι εξωστρεφείς επιχειρήσεις, οι οποίες επιθυμούν το καθεστώς των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών.
Η σιωπή των πανεπιστημιακών μπορεί να ερμηνευθεί από το γεγονός ότι η εξέλιξή τους μέσα στα πανεπιστήμια εξαρτάται από τα ερευνητικά προγράμματα, το σύνολο σχεδόν των οποίων χρηματοδοτείται από την ΕΕ.
Επίσης αρκετοί πανεπιστημιακοί, εκτός από την πανεπιστημιακή θέση, κατέχουν και άλλες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό (σύμβουλοι κτλ) ή σε εταιρείες. Για τον πολιτικό κόσμο, τους συνδικαλιστές και τα μέσα ενημέρωσης τι να πει κανείς;
Δεδομένα:
(1) Η χώρα μας είναι πια προτεκτοράτο της ΕΕ, στην οποία ΕΕ τον απόλυτο έλεγχο έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες που απαιτούν εκτός από ανοιχτές και πλήρως απελευθερωμένες από κοινωνικούς ελέγχους αγορές.
(2) Στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς τις επενδύσεις τις κάνουν οι πολυεθνικές. Τα κράτη απαγορεύεται να κάνουν επενδύσεις και οι μικρομεσαίοι ιδιώτες δεν μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις πολυεθνικές.
(3) Καμία από τις χώρες με υψηλή ανταγωνιστικότητα δεν πέτυχε το επίπεδο αυτό με ανοιχτά τα σύνορα και χωρίς προστασία της εγχώριας παραγωγής. Χρειάστηκαν για μακρά χρονική περίοδο, αναπτυξιακές επενδύσεις και επενδύσεις στην έρευνα και την καινοτομία, υπό καθεστώς προστασίας της εγχώριας παραγωγής.
(4) Ο πρωτογενής τομέας δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί χωρίς να συνυπάρχει μια ακμαία σχετική βιομηχανία (λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, σπόρων, εργαλείων, μηχανημάτων και λοιπών γεωργικών εφοδίων).
(5) Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με την ανταγωνιστικότητα που διαθέτουν χρειάζονται μια φορά δασμούς για να σταθεί η οικονομία τους στο πόδια της, η Ελλάδα το χρειάζεται χίλιες φορές.
(6) Οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως αυτή καθορίζεται από τις πολυεθνικές, δεν είναι συμβατές με την δημοκρατία (εννοώ την άμεση).
Συμπέρασμα
Μετά από όλα αυτά καταλήγω στο ότι αναγκαία συνθήκη για να σωθεί η χώρα μας είναι η άμεση έξοδος από την ΕΕ. Είναι αυτονόητη η εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Για να γίνει και ικανή η συνθήκη απαιτείται το στήσιμο ενός παραγωγικού ιστού που θα στοχεύει πρώτα στην κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού και δευτερευόντως των μη βασικών.
Με εξαγωγές των πλεονασμάτων μας μπορούμε να καλύψουμε και όσα βασικά και μη βασικά αγαθά δεν μπορούμε να παράξουμε.
Πάντα όμως με ισορροπημένες σχέσεις με τις άλλες χώρες. Με άλλα λόγια περιγράφω μια αυτοδύναμη όχι αυτάρκη οικονομία. Μια οικονομία η οποία θα έχει συναλλαγές με άλλες χώρες για να καλύπτει τις ελλείψεις της, ανταλλάσσοντάς τες με τα πλεονάσματά της σε απόλυτη ισορροπία.
Έχω περιγράψει και παλαιότερα τις απόψεις μου. Από τότε το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε, μετά από δημοψήφισμα, από την ΕΕ (στην ουσία τα χαμηλά και μεσαία στρώματα επέβαλαν την έξοδο παρά την αντίθετη επιθυμία της εκεί ελίτ), η Γαλλία έφθασε κοντά στην έξοδο (προσωρινά την απέτρεψε η «παγκοσμιοποιητική» αριστερά) και ο Ιταλικός λαός στην ουσία ψήφισε υπέρ της εξόδου.
Σφακιωτάκης Ιωάννης
Χανιά, Γεωργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου