ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΩΓΜΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΩΜΟΦΟΡΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ «ΘΗΛΙΑ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΑΙΝΟΜΕΝΟΥΣ...

Γράφει ο Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης

Δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ

Βρισκόμαστε σε μια περασμένη εποχή...

Κρατούσε εδώ επτά και μήνες ένας ύπουλος διωγμός κατά των Χριστιανών...

Έπιασαν έναν επίσκοπο...

Κοινωνούσε Χριστιανούς...

Τον οδήγησαν στη γαλάζια αίθουσα του δικαστηρίου...

Του έκανε εντύπωση το χρώμα...

Σκέπτεται...

Οι προηγούμενοι κρατούντες δήλωναν άθεοι...

Οι τωρινοί, δήθεν θεοσεβούμενοι, κρύβονταν και φέρονταν ύπουλα, ενάντια στους Χριστιανούς... 

Ήταν αντίΧριστοι...

Βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, αν πολλοί εκ των συνεπισκόπων του τηρούσαν την κατά Θεόν στάση έναντι της εξουσίας...

Αν μιμούνταν, έστω και κατ’ ελάχιστο, τον Παύλο...

Όμως η εξουσία μεθάει και ο Χριστός ξεχνιέται...

Εξαιτίας της συμπεριφοράς τους οδηγήθηκε ο επίσκοπος ενώπιον των αρχών του κόσμου τούτου...

Ναι, εξαιτίας τους...

Τι αμαρτία, η Οδύσσεια αυτή...!

Η διαδικασία αρχίζει..

Ο επίσκοπος ομολογεί...

Σκεπτόμενος εκείνο που λέγει το Ευαγγέλιο, και πολλοί εκ των συνεπισκόπων του ξέχασαν, κλείνοντας το στόμα τους με ένα «μαντήλι»: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις».

Μάλιστα, ο επί γης φόβος αυτών, έγινε αιτία αναβολής και της καθιερωμένης σύναξής τους...

Θαρρείς και η Ανάσταση του Χριστού είναι κενό γράμμα...

Στις ερωτήσεις του δικαστηρίου, εντός της γαλάζιας αίθουσας, για την κατηγορία που του αποδίδονταν, εκείνης της διασποράς ασθενειών από τη μετάδοση Σώματος και Αίματος Χριστού στους πιστούς, ο επίσκοπος συνεχώς ομολογούσε: 

«Είμαι Χριστιανός»...

«Είμαι Χριστιανός»...

.............

Δεν έμαθα ποτέ την απόφαση...

Ένα είναι σίγουρο, ότι οι διωγμοί της Πίστεως δεν τελειώνουν ποτέ...

Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται στους διώκτες...

Εκείνους τους γνωρίζεις...

Ξέρεις ποιοι είναι...

Το πρόβλημα είναι με τους ταγούς των διωκομένων...

Όταν εκείνοι συσχηματίζονται...

Φοβούμενοι να μιλήσουν...

Κάνοντας υποχωρήσεις, για να μην χάσουν τις «θέσεις»...

Ξεχνώντας απόλυτα τον προορισμό τους...

Παραδίδοντας τα κλειδιά της Εκκλησίας στους κρατούντες...

Πιστεύοντας απατηλά ότι θα ζήσουν, επί γης, αιωνίως...

«Ακυρώνοντας» τον Παύλο...

Κάνοντας το ωμοφόριό τους «θηλιά» για τους ποιμαινόμενους...

Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης

Δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ

ΠΗΓΗ