ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΣ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ! ΚΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ "ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ"...

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ

Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου

Ο τέλειος τρόπος ρύθμισης των σχέσεων των ανθρώπων , ( σχέσεων αγαπητικής συνύπαρξης ) περιέχεται στο Ευαγγέλιο.

Με βάση αυτή την δογματική θέση, που είναι θεμελιώδες στοιχείο της παράδοσής μας, γίνεται επίκληση “ της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος”στο προοίμιο του ισχύοντος Συντάγματός μας. 

Αυτό δείχνει ότι,  η σκέψη των συντακτών των διατάξεων του, προκειμένου να πετύχουν την σύνταξη κειμένου, που με επιτυχία θα διασφάλιζε την αρμονική συμβίωση στην κοινωνία, ήταν, τυπικά τουλάχιστον,  επηρεασμένη από την διδασκαλία του Κυρίου μας. 

 Αυτό βεβαιώνεται  από το περιεχόμενο της θεμελιώδους διάταξης του άρθρου 2  όπου ορίζεται ότι “ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας”και από το ότι ο  συνταγματικός νομοθέτης  την διάταξη αυτή την συμπεριέλαβε στο πρώτο τμήμα του κειμένου του συντάγματος που αναφέρεται στην μορφή του πολιτεύματος και προσέτι από το γεγονός ότι θέσπισε πως αυτή δεν υπόκειται σε αναθεώρηση.

Επομένως από το κείμενο του  προκύπτει ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο από τον άνθρωπο.

 Το Σύνταγμα είναι ο υπέρτατος νόμος του Κράτους, που του δίνει υπόσταση νομικά και θεμελιώνει την λειτουργική του οργάνωση. Περαιτέρω το Σύνταγμα  καθορίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των  ανθρώπων που ζουν στην επικράτεια του Κράτους μας και ιδιαιτέρως των πολιτών του.

  Συνεπώς, οφείλεται  στο Σύνταγμα  σεβασμός και υπακοή από όλους μας. Και από όσους λειτουργούν ως όργανά του και από τους πολίτες της χώρας μας και  από όσους ζουν ή διαμένουν πρόσκαιρα στην Ελλάδα μας. 

Πρώτος και κύριος οφειλέτης σεβασμού προς το Σύνταγμα είναι τα όργανα του Κράτους. 

Ο σεβασμός των οργάνων του Κράτους προς το Σύνταγμα, από το εκλογικό σώμα των Ελλήνων, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μέχρι τον τελευταίο στην ιεραρχία των αξιωμάτων υπάλληλο, άμεσων και έμμεσων, ατομικών και συλλογικών, εκδηλώνεται με την απόλυτη και καθολική  τήρηση των διατάξεών του. 

Πρώτιστο  άμεσο όργανο του Κράτους μας είναι το εκλογικό σώμα των πολιτών, ο “Λαός”. Στο εκλογικό σώμα των πολιτών το Σύνταγμα έδωσε τις αρμοδιότητες του “εκλέγειν και εκλέγεσθε” για την ανάδειξη των βουλευτών και των οργάνων της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης (άρθρα 51 & 102). 

Περαιτέρω του έδωσε την αρμοδιότητα  να αποφαίνεται δια δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα (άρθρο 44 παράγραφος 2).

Τις αρμοδιότητες αυτές οι πολίτες πρέπει να την ασκούν ενσυνείδητα ως πολίτες και όχι ως ιδιώτες.

Ιερό καθήκον όλων  των  οργάνων, Κυβέρνησης,  Διοίκησης ,  Βουλής και  Δικαστηρίων , είναι να υπεραμύνονται των διατάξεων του Συντάγματος , διαφυλάσσοντας τα ίδια αυτά όργανα πρωτίστως απαραβίαστη την θεμελιώδη δημοκρατική και συνταγματική αρχή της “διάκρισης των εξουσιών”. 

 Πρέπει να σημειωθεί βέβαια ότι η διάκριση αυτή δεν είναι τελείως απόλυτη.

΄Ετσι στο κείμενο των διατάξεων του Συντάγματος ορίζονται με σαφήνεια ότι:

   Στο δικαστικό σώμα, έχει ανατεθεί, πέραν της απονομής της δικαιοσύνης,  ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων. Ο κάθε δικαστής οφείλει, με πολλή ευθύνη και ιδιαίτερο σεβασμό προς το Σύνταγμα,  να ελέγχει την συμφωνία των διατάξεων των νόμων προς τις διατάξεις του Συντάγματος και βεβαίως να αρνείται την εφαρμογή των αντισυνταγματικών νόμων, διαταγμάτων και αποφάσεων. 

 Στο νομοθετικό σώμα  πέραν από την διαμόρφωση και ψήφιση των νόμων έχουν ανατεθεί και συγκεκριμένες  περιορισμένες δικαστικές αρμοδιότητες σε ότι αφορά την άσκηση δίωξης κατά βουλευτών και μελών της Κυβέρνησης (άρθρα 62 και 86).

 Επίσης έχουν ανατεθεί και ελεγκτικές αρμοδιότητες για το έργο της Κυβέρνησης με τους θεσμούς του κοινοβουλευτικού ελέγχου και η έγκριση του προϋπολογισμού και του απολογισμού που είναι έργο διοικητικό.  

 Στην Κυβέρνηση πέραν του κυβερνητικού έργου, δίδεται η αρμοδιότητα σε “έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης” της έκδοσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (άρθρο 44).

Επίσης με νομοθετική εξουσιοδότηση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και άλλα όργανα της διοικήσεως μπορούν να εκδώσουν διατάγματα και αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα ρυθμίσεως θεμάτων τεχνικού και λεπτομερειακού χαρακτήρα (άρθρο 43).

 Πέραν όμως από τα όργανα του Κράτους σεβασμό προς το Σύνταγμα οφείλουν και όσοι κατοικούν ή διαμένουν στην Ελλάδα. 

Ειδικά οι Έλληνες πολίτες έχουν  ρητά θεσμοθετημένη στο άρθρο 120  του Συντάγματος την υποχρέωση σεβασμού, όπου ορίζεται ότι. “Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων”.

 Η υποχρέωση αυτή χαρακτηρίζεται ως “θεμελιώδης” καθεαυτήν  και συνεπώς έχει αυξημένη τυπική ισχύ και βαρύτητα. Δηλαδή ο σεβασμός από ενδιάθετο ψυχικό βίωμα, καθίσταται νομική υποχρέωση παροχής από το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Το Σύνταγμα εμπιστεύεται την εκπλήρωση της παροχής αυτής στον πατριωτισμό μας (άρθρο 120 παρ. 4).

Βέβαια ως ανθρώπινο δημιούργημα το Σύνταγμα είναι δεκτικό διορθώσεων και συμπληρώσεων με την διαδικασία του άρθρου 110, ώστε να εναρμονίζεται και με την εξέλιξη της κοινωνίας.

 Όσα έγραψα ως εδώ αφορούν τα ισχύοντα, τα πρέποντα, τα οφειλόμενα. Ας δούμε τώρα και τι διαπιστώνει κανείς για τον σεβασμό του Συντάγματος με βάση τα γεγονότα της περιόδου από την μεταπολίτευση ως σήμερα. 

Α)  Δυστυχώς υπήρξε και υπάρχει η τάση στο πολιτικό σύστημα να επιδιώκει να συμπεριφέρεται ως η μόνη στο Κράτος Εξουσία. Η με αυταρχισμό, ιδιοτέλεια ή με κομματικά κριτήρια συμπεριφορά του δείχνει ότι αγνοεί την επίπτωση της  στις συνειδήσεις των πολιτών σχετικά με τον οφειλόμενο προς το Συνταγμα σεβασμό. 

Ασεβώντας προς τις διατάξεις του Συντάγματος που αναγνωρίζουν ως θεμέλιο της Δημοκρατίας την λαϊκή κυριαρχία και τον λαό πηγή κάθε εξουσίας και ως  αρμόδιο όργανο να κρίνει με δημοψήφισμα για τα κρίσιμα εθνικά θέματα ( άρθρα 1 και 44), υπεξαίρεσε την αρμοδιότητα του αυτή, για τα κατωτέρω ζωτικά για ζωή και την ιστορική πορεία του έθνους μας κατωτέρω ζητήματα. 

α) Η προσχώρησης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Έγινε το 1979.

β)Η συμφωνία του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) που τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1994. 

γ)Η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη , Συνθήκη που τέθηκε σε ισχύ την 1.7.1986 και με την οποία έγιναν σημαντικότατες αλλαγές στις ιδρυτικές συνθήκες. 

δ)Η Συνθήκη  του Μάαστριχτ του 1992 με την οποία τα κράτη μέλη ανέλαβαν τη συμβατική υποχρέωση να προχωρήσουν στο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης με κοινό νόμισμα το ΕΥΡΩ  από 1.1.1999. 

Για την συνθήκη αυτή πρέπει να επισημάνουμε και τα εξής. Με τις διατάξεις της  θεσμοθετήθηκε η πορεία προς την κατάλυση του κοινωνικού κράτους, γιατί με αυτές θεσμοθετείται  πλαίσιο  απολύτως προσανατολισμένο στο Καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα. 

Έτσι θεσμοθετήθηκαν διατάξεις για την τήρηση μιας αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας εκ μέρους των κρατών μελών, και εξασφάλιση μιας διαδικασίας πολυμερούς εποπτείας των. Περαιτέρω θεσμοθετήθηκε  ότι “ η δράση των κρατών μελών και της Ένωσης περιλαμβάνει τη θέσπιση μιας οικονομικής πολιτικής που “ . ... ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό.”  

Σημαντική είναι και η διάταξη   της συνθήκης που θεσπίζει την περίφημη αρχή της μη διάσωσης κράτους μέλους , η οποία σημαίνει ειδικότερα ότι η Ένωση και τα κράτη μέλη δεν ευθύνονται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις και εν γένει οι κρατικοί οργανισμοί και οι δημόσιες επιχειρήσεις άλλου κράτους μέλους. 

Προβλέπεται μόνο  η υπό όρους παροχή σε κράτος μέλος χρηματοδοτική ενίσχυση εκ μέρους της Ένωσης. Συγκεκριμένα  “όταν ένα κράτος μέλος αντιμετωπίζει δυσκολίες ή διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες, …., το Συμβούλιο, ... μπορεί να αποφασίσει να του χορηγήσει, υπό ορισμένους όρους, χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης ...».

Ήταν η διάταξη αυτή το “τυρί της φάκας” για την χώρα μας, γιατί αποτέλεσε τη νομική βάση για τη θέσπιση των δύο πρώτων μνημονίων  της Ελλάδας. Η εφαρμογή των είχε ως αποτέλεσμα μείωση κατά 25% του ΑΕΠ, ανεργεία 18%, υπερχρέωση των νοικοκυριών και μικρών επιχειρήσεων, μετανάστευση 500.000 σχεδόν, των ποιο παραγωγικών Ελλήνων.

Με το άρθρο 131 της Συνθήκης θεσμοθετείται η ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ρητά ορίζεται ότι η ΕΚΤ και τα μέλη των οργάνων  της, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους δεν δέχονται οδηγίες από τα όργανα της Ένωσης ή από ενωσιακούς φορείς ή από κυβερνήσεις των κρατών μελών. 

ε) Η σημαντικότατη σε συνέπειες απόφαση  ένταξης της  Ελλάδα μας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση το  2000 και η προσχώρησης της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ από 1.1.2001.

 Με την προσχώρηση αυτή η χώρα μας εκχώρησε την άσκηση της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιονομικής της πολιτικής στα όργανα της Ε.Ε. Επίσης απαγορεύθηκε στο εξής η άμεση αγορά κρατικών ομολόγων από την Τράπεζα της Ελλάδος. 

Β)Από το 1975 και εντεύθεν διαμορφώθηκε μια συμπεριφορά των οργάνων της κυβέρνησης στην πράξη να μην σέβονται απολύτως την ανεξαρτησία λειτουργίας του νομοθετικού σώματος .

Πλήθος πράξεων νομοθετικού περιεχομένου,  δείχνει καταχρηστική άσκηση της αρμοδιότητας  αυτής, χωρίς δηλαδή την ύπαρξη της εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. 

Επίσης πολύ περισσότερο δεν σέβεται την ανεξαρτησία λειτουργίας του δικαστικού σώματος, αφού αφανώς το πολιτικό σύστημα παρεμβαίνει προς τους ασκούντες την δικαστική λειτουργία. 

Η Κυβέρνηση, ως συλλογικό όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας, οφείλει μόνο να φροντίζει για την ορθή, ως προς τον αριθμό των δικαστών στελέχωση των δικαστηρίων και την υλικοτεχνική υποστήριξη των . 

Πρέπει να εξασφαλίζει ένα ασφαλές περιβάλλον άσκησης του δικαστικού λειτουργήματος και να μην μένει αδρανής και αμήχανη ως προς τις ανάγκες αυτές.

Γ)  Δεν έχει επιδειχθεί δυστυχώς  ο ιδιαίτερος σεβασμός με την απόλυτη και καθολική  τήρηση των θεμελιωδών διατάξεών του Συντάγματος κατά την κρίση των ανωτάτων δικαστηρίων μας σε εκδίκαση  υποθέσεων που κρίθηκαν διατάξεις των “μνημονιακών νόμων”. 

Θεωρήθηκε από τα ανώτατα δικαστήριά μας  σημαντικότερο ως αξία  ότι είναι το δημοσιονομικό όφελος από την λαϊκή κυριαρχία ή από την προστασία της αξίας του ανθρώπου, ή από την προστασία της πρώτης κατοικίας. 

Επίσης ότι το Μνημόνιο δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία,  εφ όσον με αυτήν δεν μεταβιβάζονται τυπικά σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που, κατά το Σύνταγμα, ασκούνται από όργανα της Ελληνικής Πολιτείας. (βλέπε το σκεπτικό της  απόφαση του ΣτΕ υπ΄αριθ. Ολμ. 668/2012).

Δυστυχώς  το έγκλημα κατά ευάλωτων προσώπων γιγαντώνεται και είναι  οι δικαστικοί λειτουργοί που πρέπει να  ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ να μένουν ανεπηρέαστοι και να διασώζουν την υπόσταση του Κράτους Δικαίου . 

Τότε ασκούν το έργο της απονομής της Δικαιοσύνης, με σθένος, παρρησία, ανεξάρτητο φρόνημα, υψηλό αίσθημα ευθύνης και, με γνώμονα πάντοτε το Σύνταγμα και το νόμο.

Δ) Ασέβεια προς το Σύνταγμα επιδεικνύουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως τα πανελλήνιας εμβέλειας .

 Στο σημερινό κοινωνικό περιβάλλον, το τεκμήριο αθωότητας καταρρακώνεται όταν έγγραφα της μυστικής ανάκρισης διαρρέουν παντού και “ δίκες”,  διεξάγονται πρώτα στα παράθυρα της τηλεόρασης και μετά στα δικαστήρια. 

Άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν την δημοσία αιδώ, μη αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση ειδήσεων από ραδιοσταθμούς και τηλεοράσεις συνιστούν παραβίαση των άρθρων 14 και 15 του Συντάγματος.

Ε) Τέλος ασέβεια προς το Σύνταγμα επιδεικνύουμε και εμείς τα μέλη του εκλογικού σώματος γιατί δεν συμπεριφερόμαστε ως πολίτες αλλά ως ιδιώτες.

 Όταν ψηφίζουμε για την εκλογή βουλευτών και των δημοτικών και περιφερειακών αρχών, τότε δυστυχώς στην πλειοψηφία μας προτάσσουμε το ατομικό μας συμφέρον και όχι το κοινωνικό καλό.

Η ηθική ανύψωση της στάθμης της Κοινωνίας μας είναι εκ των ουκ άνευ αναγκαίων και είναι χρέος της πνευματικής ηγεσίας της χώρας μας, ώστε να ανυψώσουμε τους Έλληνες από ιδιώτες σε πολίτες.

Νικήτας Αποστόλου