«ΕΜΑΘΕ ΚΑΙ ΞΕΝΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ ΚΙ ΟΤΑΝ ΟΜΙΛΕΙ ΚΟΙΤΑΖΩ. ΕΙΝΑΙ ΈΛΛΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΡΑΓΚΟΣ ΑΠΟΡΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΩ»

ΦΤΙΑΞΕ ΜΙΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΡΕΛΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ...

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Πριν από μερικά χρόνια ο εθνομηδενιστικός εσμός και όλα τα παρακολουθήματά του, είχαν στοχοποιήσει την λέξη εθνικός. Η λέξη έθνος ανήκει στο απαγορευμένο λεξιλόγιο της πολιτικής ορθότητας-σαχλότητας. 

Θύμα των πρώτων προγραφών υπήρξε το υπουργείο Εθνικής Παιδείας, που πλέον ονομάζεται σκέτο Παιδείας. Προσωπικώς θα επέλεγα τον τίτλο «Υπουργείο Κρατικού Παιδομαζώματος». 

Δεν καλλιεργείται πια στα σχολεία η εθνική ταυτότητα, το «ομόθρησκον, ομόγλωσσον και ομότροπον» του Ηροδότου, αλλά το «αλλόθρησκον, αλλόγλωσσον και… το αλλόκοτον», μιας και δεν εντόπισα στα λεξικά λέξη «αλλότροπον».

Υπήρχε και «Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας» ως το 2000. Εκπαραθυρώθηκε και εδώ το «Εθνικής». 

Από την στιγμή που απεμπολήσαμε με τις γνωστές αλχημείες και δολιότητες του Σημίτη το εθνικό μας νόμισμα και τσαλαβουτήσαμε στην πλεκτάνη του «ευρώ» και επισυνέβη η χρεοκοπία, η δίχως προσχήματα υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε για Εθνική Οικονομία. 

(Η νυν κυβέρνηση τον μόνο κρατικό φορέα που τον επιδαψίλευσε με την λέξη «εθνική», ήταν η «Εθνική Επιτροπή Για Την Ισότητα Των ΛΟΑΤΚΙ+», στις 17 Μαρτίου του 2021 με απόφαση του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. 

Έστυψα το μυαλό μου, αλλά εξήγηση δεν βρήκα. Το μόνο που μένει είναι οι γνωστές «παρελάσεις υπερηφανείας», να ονομαστούν σε «παρελάσεις εθνικής υπερηφανείας». 

Σε κάτι τέτοια αριστεύουμε. Είμαστε μπροστά κι από τους Ευρωπαίους. Κατά παρόμοιο τρόπο είμαστε και το μοναδικό κράτος του κόσμου που έχουμε κηρύξει τον πόλεμο στην Ρωσία. Τι να πει κανείς;)

Η γλώσσα αποτελεί θεμελιακό στοιχείο του πολιτισμού, είναι συλλογικό αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού, εγγύηση ελευθερίας και αυτονομίας. Με ποια λογική, για παράδειγμα, τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, κάποτε Α’, Β’ και Γ’ Εθνικής κατηγορίας, μετονομάστηκαν, μνημείο γραικυλισμού κι αυτό, σε «σούπερ λιγκ 1ή 2’; 

Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν ιδιαίτερες, εθνικές ονομασίες για τα πρωταθλήματά τους. «Καμπιονάτο» οι Ιταλοί, «Μπουντεσλίγκα» οι Γερμανοί, «Λα Λίγκα» οι Ισπανοί, λέξεις της γλώσσας τους. 

Εμείς, όπως έλεγε και ο συγγραφέας και πολιτικός του 19ου αιώνα, Χουρμούζης επιδεικνύουμε, «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων οψιπλούτων, αηδεστάτη επίδειξις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή!

‘Εμαθε και ξένην γλώσσαν

Κι όταν ομιλεί κοιτάζω.

Είναι Έλλην είναι Φράγκος

Απορώ και τον θαυμάζω».

(Συμβουλεύω πάντα τους μαθητές μου να μην αγοράζουν είδη ενδυμασίας μεγάλων πολυεθνικών, διαφημίζοντάς τα με το ξενόγλωσσο εμπορικό τους σήμα, συχνά τεράστιο, στην πρόσοψη, ακόμη και στα οπίσθια. Θυμίζουν ανδράποδα, δωρεάν κινητές ρεκλάμες-διαφημίσεις).

Τα τελευταία όμως χρόνια στην πολιτική ορθότητα, προστέθηκαν και η… διαφορετικότητα και ο δικαιωματισμός. Λέξεις και συμπεριφορές άξιες οίκτου, που απεχθάνονται οι λαοί με την αρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν με ανώδυνες, δυσνόητες και δυσερμήνευτες έννοιες. 

Αν αφαιρέσεις όλα τα καρυκεύματα και τις ξεφλουδίσεις, οι αναθυμιάσεις σε πνίγουν. Έχει επινοηθεί μια απροσπέλαστη στους πολλούς ορολογία, με ανομολόγητο στόχο την καθιέρωσή του μέσω κυρίως του «Υπουργείου Κρατικού Παιδομαζώματος». 

Ο στόχος είναι πια τα παιδιά. Το γνωρίζουν αυτό. Το μέλλον κρίνεται στις σχολικές αίθουσες. Γι αυτό και τα προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Γι’ αυτό μιλάω για γενιτσαρισμό. 

Άλλα θα έχουν στο νου τους οι γονείς, διαφορετική γλώσσα θα χρησιμοποιούν και άλλα θα τους μεταφέρουν από το σχολείο τα παιδιά τους. Το σπίτι θα ράβει το σχολείο θα ξηλώνει. Δεν μιλάμε πια για χάσμα, όπως λέγαμε κάποτε, γενεών, αλλά για σύγκρουση.

«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας

του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!», έγραφε ο Βάρναλης.

Τούτες τις ημέρες ακούμε για «το καλάθι του νοικοκυριού». Ερωτώ: Ποιος το έλεγε έτσι; Το ξέραμε ως «το καλάθι της νοικοκυράς». Νοικοκυρά είναι η μάνα, γένους θηλυκού. Και νοικοκύρης είναι ο πατέρας, γένους αρσενικού. 

Το νοικοκυριό, γένους ουδετέρου, περιέγραφε τον οίκο, τα σκεύη του, τα κατσαρολικά του, κατά την παλιά ελληνική ταινία. Μας προκαλεί μια δυσφορία ο τίτλος, όχι φύλου, αλλά γλωσσική. Έπεσε κι αυτό θύμα του περιβάλλοντος, της εποχής, ορολογία «έμβοθρος», με κρυμμένες καλά τις ύπουλες επιδιώξεις του.

Τα λέει αριστοτεχνικά ο Θουκυδίδης: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει». Άλλαξαν ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους.

Είναι τέτοια η προσπάθεια συγκάλυψης της αλλοπρόσαλλης, γελοιωδεστάτης συμπεριφοράς τους, που καταλήγουν σε ουρανομήκεις ανοησίες. 

Θυμόμαστε, για παράδειγμα, το «Καλές Γιορτές» που θεωρήθηκε πολιτικά ορθότερο από το «Καλά Χριστούγεννα», αφού το δεύτερο προάγει διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση τα θρησκευτικά τους «πιστεύω».

Είναι γνωστή η προσπάθεια, σε αμερικανικά πανεπιστήμια, να απαγορευθεί η διδασκαλία κλασσικών διηγημάτων, μέσω των οποίων, κατά την κρανιοκενή άποψή τους, τα παιδιά εισάγονται στις έννοιες του ρατσισμού και του σεξισμού.

 Και τέτοια σεξιστικά, ρατσιστικά έργα είναι του Ομήρου, του Φιτζέραλντ ή του Σαίξπηρ. Τον Μεσαίωνα κυνηγούσαν μάγισσες τώρα κυνηγούν το λογικό και το… φυσιολογικό.

Κλείνω με ένα παλιό κείμενο του αείμνηστου Σ. Καργάκου. Το αντιγράφω για να βοηθήσω το αναγνωστικό κοινό να ερμηνεύσει τις εξελίξεις των ημερών μας. Τίτλος; «Πώς τρελάθηκα»:

«Τρελάθηκα γιατί παντρεύτηκα μια γυναίκα που είχε κόρη σε ώρα γάμου. Σ’ ένα μήνα ο πατέρας μου ζήλεψε την ευτυχία μου κι αφού ήταν χήρος, παντρεύτηκε την κόρη της γυναίκας μου. Έτσι η δική μου γυναίκα έγινε πεθερά του πεθερού της και μητριά μου η προγονή μου. 

Εννέα μήνες αργότερα η γυναίκα του πεθερού της γυναίκας μου, που ήταν συγχρόνως και κόρη της, απέκτησε ένα αγοράκι, που φυσικά ήταν αδελφός μου-σαν παιδί του πατέρα μου και μαζί εγγονός της γυναίκας μου-σαν παιδί του παιδιού της-εγώ δε αυτομάτως έγινα παππούς του αδελφού μου, αφού είμαι σύζυγος της γιαγιάς μου. 

Ένα μήνα αργότερα η δική μου γυναίκα απέκτησε κι αυτή αγοράκι. Τότε όμως η πεθερά μου, που ήταν αδελφή του γιου μου, έγινε και γιαγιά του. Εγώ λοιπόν είμαι αδελφός του γιου μου, που είναι και αδελφός της γιαγιάς του. 

Συγχρόνως είμαι και γαμπρός της μητέρας μου, αφού η γυναίκα μου είναι θεία του γιου της, δηλαδή ενός παιδιού που είναι ανίψι του πατέρα του…». 

Δυσκολεύτηκα να το αντιγράψω, αλλά έριξα μια ματιά στο μέλλον, στο τι μας περιμένει. Όπως λέει και ο ποιητής χρειάζεται να φτιάξεις μια κρούστα τρέλας γύρω από το μυαλό σου, για να αντέξεις την περιρρέουσα παλαβομάρα…

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς