ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ
Παρακολουθούμε με ολοένα αυξανόμενη αγωνία τις κλιμακούμενες γεωπολιτικές αναφλέξεις που συγκλονίζουν τον πλανήτη, εξελίξεις που δεν προμηνύουν ειρήνη, αλλά μια βαθιά, σκοτεινή μετάβαση σε μια νέα εποχή συγκρούσεων και παγκόσμιου ελέγχου.
Από τη μία πλευρά, η Ρωσο-ουκρανική σύγκρουση που μαίνεται επί χρόνια με αμείωτη ένταση, καταβροχθίζοντας ζωές και ελπίδες.
Από την άλλη, η Μέση Ανατολή, όπου το Ισραήλ και το Ιράν δείχνουν να βαδίζουν απειλητικά προς ένα δεύτερο, ασύγκριτα φονικότερο ημίχρονο αιματηρής αντιπαράθεσης, ικανό να παρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα στη δίνη της φωτιάς.
Την ίδια στιγμή, εντός των ελληνικών συνόρων εκτυλίσσεται ένα σχέδιο βαθύτερα ύπουλο, πιο σιωπηλό, αλλά εξίσου θανατηφόρο για το μέλλον του έθνους: μια αθόρυβη, σταθερή και μεθοδευμένη δημογραφική αλλοίωση, με τη μαζική είσοδο παράνομων μεταναστών να μεταμορφώνει ραγδαία τη σύνθεση του πληθυσμού μας.
Σαν ένας αόρατος στρατός που δεν καταλαμβάνει εδάφη με όπλα, αλλά καταλύει ταυτότητες, ήθη, πολιτισμό∙ ένας εποικισμός που επιχειρεί να ξεριζώσει τον ελληνισμό εκεί όπου αναπνέει, εκεί όπου έζησε, όπου μαρτύρησε και μεγαλούργησε. Η χώρα μας μετατρέπεται από Πατρίδα σε χώρο, από λαό σε πληθυσμό, από έθνος σε κατακερματισμένο μωσαϊκό χωρίς κοινή ρίζα και ιστορική μνήμη.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τη στιγμή της μεγαλύτερης ευαλωτότητας ως κοινωνία, έρχεται να επιβληθεί ο προσωπικός αριθμός — το ψηφιακό χάραγμα της σύγχρονης υποδούλωσης.
Μια κρατική πράξη που παρουσιάζεται ύπουλα ως τεχνολογική «διευκόλυνση», ενώ στην πραγματικότητα συνιστά την πιο επικίνδυνη επίθεση στην ανθρώπινη ελευθερία μετά τις σκοτεινές ημέρες της πανδημικής κανονικοποίησης του φόβου.
Διότι αυτός ο δωδεκαψήφιος αριθμός δεν είναι μια απλή γραφειοκρατική αναβάθμιση. Είναι η εγκαθίδρυση ενός νέου δόγματος: ότι ο άνθρωπος δεν έχει αξία ως πρόσωπο, αλλά μόνο ως κωδικός, ως ψηφιακή οντότητα που μπορεί να ελεγχθεί, να παρακολουθηθεί, να κατευθυνθεί, να περιοριστεί και τελικά να υποταχθεί.
Όμως πώς φτάσαμε εδώ; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα πρόσφατο ιστορικό σημείο καμπής: την πανδημία του κορωνοϊού. Εκείνη η περίοδος δεν αποτέλεσε απλώς μια υγειονομική κρίση. Συνετέλεσε στη διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου κοινωνικής ύπαρξης.
Μας δίδαξε να υπακούμε τυφλά, να αποδεχόμαστε περιορισμούς χωρίς αντίδραση, να βλέπουμε τους άλλους όχι ως πρόσωπα αλλά ως πιθανούς φορείς κινδύνου. Η μάσκα, το σύμβολο της νέας αυτής πραγματικότητας, έκρυψε τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου προσώπου, εξαφάνισε τη μοναδικότητά του, έκοψε τη γέφυρα του βλέμματος, της αναγνώρισης, της σχέσης.
Ήταν το πρώτο βήμα προς την αποπροσωποποίηση. Μια ανθρωπότητα που κρύβει το πρόσωπό της, σύντομα θα ξεχάσει και το όνομά της.
Και τώρα, στο επόμενο στάδιο αυτού του σχεδίου, ο προσωπικός αριθμός έρχεται να αντικαταστήσει το όνομα με έναν ψηφιακό κωδικό. Από το «Γεώργιος», το «Μαρία», το «Ιωάννης» — ονόματα αγίων, ονόματα πατέρων και μητέρων μας — περνάμε στον «GR-56-48-XXX-YYY». Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε άψυχη μονάδα, σε ένα «δεδομένο» μέσα σε έναν τεχνοκρατικό κόσμο που δεν αναγνωρίζει ψυχή, δεν κατανοεί αξιοπρέπεια, δεν αποδέχεται το Θείο.
Στην Αγία Τριάδα ο Θεός μάς γνωρίζει «κατ’ όνομα»∙ στο ψηφιακό κράτος μάς αναγνωρίζουν «κατά αριθμόν».
Τραγικότερη όλων όμως είναι η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Την ώρα που ο λαός περιμένει από αυτήν πνευματική καθοδήγηση, εκείνη επιλέγει τη σιωπή, την προσαρμογή, την υπακοή στις εντολές μιας εξουσίας που δεν υπηρετεί Χριστό, αλλά την αυτοθέωση της τεχνολογικής δύναμης.
Λησμόνησε τις αποφάσεις που η ίδια είχε λάβει στο παρελθόν για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και την κάρτα του πολίτη. Λησμόνησε την αποστολή της ως φρούριου της πίστης και της ανθρώπινης ιερουργίας. Και πάλι, όπως στην πανδημία, επέλεξε τον ρόλο του συνοδοιπόρου της κρατικής επιβολής.
Πού είναι η Εκκλησία που υπερασπίστηκε την ελευθερία του Γένους στους αιώνες της σκλαβιάς;
Πού είναι η Εκκλησία που αντιστάθηκε σε Αυτοκράτορες και Τυράννους;
Πού είναι η Εκκλησία που ύψωσε φωνή κατά του Αντιχρίστου;
Φαίνεται ότι οι άγιοι ποιμένες της πίστεως έγιναν τεχνοκράτες διαχειριστές ενός θνησιγενούς θεσμού.
Σήμερα, μέσα στη σύγχρονη Βαβυλώνα της σύγχυσης, ο άνθρωπος καλείται να αποδεχθεί ως «φυσική εξέλιξη» την ψηφιακή του αιχμαλωσία. Να πιστέψει ότι η ευκολία είναι ελευθερία. Ότι η ταχύτητα είναι πρόοδος. Ότι η παρακολούθηση είναι ασφάλεια. Ότι η καταγραφή είναι προστασία.
Έτσι, λίγο λίγο, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, παραδίδει το δικαίωμά του στην ιδιωτικότητα, στην αυτοδιάθεση, στην αξιοπρέπεια. Παραδίδει τον εαυτό του. Παραδίδει το μέλλον των παιδιών του.
Διότι ο προσωπικός αριθμός δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή. Η αρχή μιας βαθιάς, οργανωμένης μετάβασης προς έναν κόσμο όπου όλα θα εξαρτώνται από την ψηφιακή συμμόρφωση:
Αν δεν έχεις τον αριθμό, δεν θα αγοράζεις.
Αν δεν έχεις τον αριθμό, δεν θα πουλάς.
Αν δεν έχεις τον αριθμό, δεν θα ζεις.
Εκεί βαδίζουμε: σε έναν κόσμο όπου οι νόμοι του Θεού θα υποκατασταθούν από τους αλγορίθμους των μηχανών.
Ήδη κάποιοι μιλούν για μελλοντική ενσωμάτωση «βιομετρικών πιστοποιητικών» στο ανθρώπινο σώμα — μικροτσίπ και εμφυτεύσιμους αισθητήρες.
Όσοι σήμερα αποδέχονται άκριτα τον προσωπικό αριθμό, αύριο θα δεχθούν χωρίς αντίσταση το εμφύτευμα. Γιατί; Διότι στο μεταξύ θα έχουν πειστεί ότι ο αριθμός είναι η ταυτότητά τους — και η αριθμοποίηση, η μοίρα τους.
Η ψηφιακή φυλακή έχει ήδη θεμελιωθεί. Το μόνο που απομένει είναι να κλείσει η πόρτα.
Ο άνθρωπος, πλάσμα πλασμένο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», υποβαθμίζεται σε μία αναλώσιμη ψηφιακή εγγραφή. Το πρόσωπό του — αυτό το θαύμα της Θείας Δημιουργίας — ακυρώνεται από τον αριθμό. Το όνομά του — που γράφεται στο Βιβλίο της Ζωής — διαγράφεται από τις καρδιές των ανθρώπων και αντικαθίσταται από έναν κωδικό.
Αν αυτό δεν είναι πνευματικός θάνατος, τότε τι είναι;
Η Ελλάδα όμως δεν είναι ένας απλός γεωγραφικός χώρος. Είναι Πατρίδα. Είναι Πίστη. Είναι Μνήμη. Είναι Ιστορία γραμμένη με αίμα μαρτύρων και ηρώων. Είναι το έθνος που ύψωσε το ανάστημά του σε Αυτοκρατορίες, που αντιστάθηκε σε Περσικούς στρατούς, σε Ρωμαίους αυτοκράτορες, σε Οθωμανούς τυράννους, σε ναζιστικές κατοχές. Δεν θα παραδώσει την ψυχή της αμαχητί σε ένα ψηφιακό σύστημα υποδούλωσης.
Μα για να μη χαθεί το φως αυτής της χώρας, πρέπει να ξυπνήσουμε. Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Να σταθούμε όρθιοι και να αρνηθούμε την αριθμοποίησή μας.
Διότι απέναντι σε αυτό το ολιστικό σχέδιο τεχνοκρατικής κυριαρχίας, η πιο μεγάλη επανάσταση είναι η πιο απλή φράση:
Δεν αποδέχομαι να γίνω αριθμός. Είμαι πρόσωπο. Είμαι άνθρωπος. Είμαι Έλληνας.
Η αντίσταση δεν απαιτεί βία. Απαιτεί συνείδηση. Απαιτεί απόφαση. Απαιτεί πίστη.
Και όλα αυτά ξεκινούν από ένα «όχι» στη συμμόρφωση.
Να μην παραδώσουμε την ελευθερία μας για λίγα «κλικ» ευκολίας.
Να μην παραδώσουμε την ταυτότητά μας για μια ψηφιακή σφραγίδα.
Να μην υποκύψουμε στον φόβο και στην πλάνη.
Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ως πρόσωπα, ως τέκνα Θεού και πολίτες ενός Έθνους που δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.
Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης. Τώρα είναι η ώρα της αφύπνισης.
Τώρα είναι η ώρα της μάχης για την ανθρωπιά μας.
Αν χαθεί αυτή, τότε όλα τα άλλα θα είναι αδιάφορα.
Και τότε το σκοτάδι που έρχεται δεν θα έχει τέλος.
Ο χρόνος λιγοστεύει.
Αν δεν αντισταθούμε τώρα, αύριο θα είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου