ΟΙ ΑΛΑΟΥΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ...Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΑΛΑΟΥΙΤΩΝ!
Συρία, η Ακτή…
Οι Αλαουίτες και οι Έλληνες
(Ο όρος «Αλαουίτης» προέρχεται από τον αραβικό σχηματισμό λέξεων που σημαίνουν «Ο Φωτισμένος»)
Οι Αλαουίτες είναι μια εθνοθρησκευτική φυλή σημιτικής και ελληνικής καταγωγής, ιθαγενής της παράκτιας περιοχής της Συρίας, της Λατάκιας, της Ταρτούς καθώς και της Αντιόχειας.
Δεν προσηλυτίζουν ούτε δέχονται προσηλυτισμούς – καθώς ο Αλαουισμός είναι μια κλειστή αίρεση, που μεταδίδεται μόνο μέσω της γενεαλογίας. Με άλλα λόγια, κάποιος δεν μπορεί να γίνει Αλαουίτης – είτε γεννιέται Αλαουίτης είτε όχι. Έχουν τρία διαφορετικά ονόματα στην ιστορία, Ansariya, Nusairiya και Alawiyin.
Οι όροι Ansariya ή Nusairiya έχουν δεχτεί δύο διαφορετικές ερμηνείες. Γύρω στην εποχή των Σταυροφοριών, περίπου το έτος 1000 μ.Χ., το όνομα εξηγήθηκε ως παράγωγο του όρου «Nazarei» που σημαίνει «μικροί Χριστιανοί».
Επιπλέον, δεν πρέπει να παραβλεφθεί ότι ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (79 μ.Χ.) ονόμασε τους κατοίκους αυτής της περιοχής Ναζερίνι ή Ναζερβί στο έργο του Φυσική Ιστορία V 20 (17), 78 και 23 (19), 81.
Ο Ρίτσαρντ Πόκοκ, ο οποίος ταξίδεψε στη Συρία το 1738, έγραψε «Πολλοί μιλούν για τους Νοκέρες που ζουν βορειοανατολικά της Λατιχέας». «Η θρησκεία τους φαίνεται να είναι κάποια υπολείμματα παγανισμού, είναι πολύ περιφρονημένοι από τους Τούρκους και φαίνεται να συμπαθούν αρκετά τους Χριστιανούς». -Ταξίδια στην Αίγυπτο και τη Συρία Τόμος ii, σελ. 208
Κατά την εποχή της αραβο-ισλαμικής κατάκτησης τον 7ο αιώνα, η συριακή ακτή κατοικούνταν από Ρωμαίους Χριστιανούς και Παγανιστές.
Μεταξύ αυτού του ελληνόφωνου πληθυσμού, ιδιαίτερα των Μαρδαιτών, οι Αλαουίτες μπορούν να εντοπίσουν την εθνική τους καταγωγή στην κοινή ελληνιστική και βυζαντινή κληρονομιά, καθώς οι Μαρδαίτες ήταν ντόπιοι Έλληνες Χριστιανοί, γνωστοί για την έντονη αφοσίωσή τους στον Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Μαρδαίτες θυμούνται καλύτερα σήμερα για τον αγώνα τους εναντίον των ισλαμιστών εισβολέων.
Στην πηγή του 9ου αιώνα, “Futuh al Buldan”, ο ισλαμικός συγγραφέας σημειώνει ότι η Λαττάκεια και η Αντιόχεια ήταν από τις τελευταίες πόλεις της Συρίας που συνθηκολόγησαν.
Μετά τις μουσουλμανικές κατακτήσεις, οι Ομεϋάδες και οι Αββασίδες προσπάθησαν να καθαρίσουν εθνικά την παράκτια περιοχή εγκαθιστώντας αραβικές (μουσουλμανικές) φυλές κατά μήκος της ακτής και να προσηλυτίσουν τον τοπικό πληθυσμό, ακολουθούμενοι από τους Μαμελούκους τον 13ο-15ο αιώνα και την οθωμανική κατοχή. Αυτές οι προσπάθειες τελικά απέτυχαν, και Η ακτή συνέχισε να αντιστέκεται σε αυτές τις προσπάθειες.
Οι Αλαουίτες αντιστάθηκαν στην αφομοίωση κάθε φορά, όχι μόνο σε θέματα γεωγραφίας αλλά και στην πίστη και τη φιλοσοφία. Συνεχίζοντας την παράδοση του Ελληνο-Φοινικικού, Ρωμαϊκού, Νεοπλατωνικού και Χριστιανικού Γνωστικισμού ως βασικά θεμέλια των πεποιθήσεών τους.
Στο βιβλίο «Μια Εθνογραφική Συλλογή από την Περιοχή των Αλαουιτών», σημειώθηκε σωστά ότι το Ισλάμ εισήχθη στους Αλαουίτες και τους Ρωμιούς/Έλληνες Χριστιανούς μέσω σφαγών.
Ο τεράστιος διωγμός συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο διωγμός τους μοιράζεται και με τις Ρωμιούς και τις ελληνικές κοινότητες της ακτής. Στη μελέτη του Γάλλου ανατολιστή, Ζακ Γουιλερσί (1940), ο συγγραφέας αναδεικνύει τους κοινούς αγώνες των Αλαουιτών και των Ορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Και οι δύο κοινότητες υπέστησαν περιθωριοποίηση και εκμετάλλευση και αποκόπηκαν από την πολιτική και οικονομική εξουσία. Ο Γουιλερσί περιέγραψε την αγροτική φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανθεκτικότητά τους, σημειώνοντας πώς αυτή η κοινή εμπειρία ενθάρρυνε μια ήσυχη προσέγγιση μεταξύ αυτών και των Ορθόδοξων Χριστιανών.
Ο στενός δεσμός μεταξύ των Αλαουιτών και των Ελληνορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία δεν οφείλεται μόνο στην εγγύτητά τους, αλλά και στους διωγμούς υπό το Ισλαμικό καθεστώς. κυριαρχούν αλλά μέσω της κοινής εθνικής τους καταγωγής. Και οι δύο ομάδες στοχοποιήθηκαν, φορολογήθηκαν βαριά, κακομεταχειρίστηκαν και σφαγιάστηκαν κατάφωρα.
Αυτές οι σκληρές συνθήκες με την πάροδο του χρόνου οδήγησαν τους Αλαουίτες και τους Χριστιανούς να υποστηρίζουν και να προστατεύουν ο ένας τον άλλον. Σχηματίζοντας μια ήσυχη, αλλά διαρκή συμμαχία που βασίζεται στην κοινή ταλαιπωρία και τον αποκλεισμό από τον εχθρικό μουσουλμανικό πληθυσμό.
Παρά την έντονη καταπίεση που χαρακτηρίστηκε από τα μεσαιωνικά φετφά που σημαδεύουν τους Αλαουίτες σε βέβαιο θάνατο, αναδύθηκε μια ευγένεια και καλοσύνη – μια προθυμία να τιμήσουν το ιερό σε όλες τις μορφές του.
Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε τον σταυρό τοποθετημένο ανάμεσα στα σύμβολα λατρείας τους, ούτε είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε τη Σφραγίδα του Σολομώντα σκαλισμένη στα ιερά τους. Ιστορικά, συμμετείχαν ενεργά στην ανταλλαγή φιλοσοφίας κατά τη διάρκεια της Ισλαμικής Χρυσής Εποχής, συμπεριλαμβανομένης της υιοθέτησης ορισμένων στοιχείων του Ισλάμ.
Για αιώνες, κάλυπταν τον εαυτό τους με την ταυτότητα του Μουσουλμάνου για χάρη της επιβίωσης, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
Στις 7 Μαρτίου, η κοινότητα των Αλαουιτών υπέστη τη Σφαγή των Παράκτιων Χωρών όταν χιλιάδες τζιχαντιστές εισέβαλαν στην ακτή σε μια εκστρατεία για την «εξόντωση των Αλαουιτών», μια τραγωδία που ακολουθήθηκε από τη σφαγή των Ελλήνων Χριστιανών της Δαμασκού στις 22 Ιουνίου στην Επίθεση στην Εκκλησία Mar Elias.
Και οι δύο φρικαλεότητες διαπράχθηκαν από την ίδια ισλαμική τρομοκρατία. Εβδομάδες αργότερα, οι αδελφοί μας Δρούζοι στη Σουγουάιντα έπεσαν θύματα του ίδιου κύματος ισλαμικής βίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου