ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ»

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ

Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ἵνα φυλάξῃ σε ἐν τῇ ὁδῷ, ὅπως εἰσαγάγῃ σε εἰς τὴν γῆν, ἣν ἡτοίμασά σοι.

Εξοδος 23,20

Γράφει ο Ιωάννης Βαρκάρης

Οι παλιοί πατέρες λέγανε «ένας Άγγελος ανά Έθνος και ένας Άγγελος ανά Ορθόδοξο Χριστιανό»! Φανταστείτε πόσο μεγάλη και φοβερή προστασία είναι για εμάς τους Χριστιανούς ο Άγγελος που έχει δώσει ο Θεός να είναι προστάτης σε όλο το διάβα μας στην εδώ ζωή. 

Και αν ισχύει αυτό που λέγανε οι παλιοί τότε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε ο καθένας μας τόση προστασία όση έχει ένα ολόκληρο Έθνος που δεν είναι κοντά στον Χριστό.

Θα σας πούμε πάνω σε αυτό μια πραγματική ιστορία που συνέβη στην κοινότητα μας πριν λίγες ημέρες. Τα γεγονότα είναι πραγματικά και απλώς δεν θα δημοσιοποιήσουμε τα στοιχεία των κληρικών που λάβανε μέρος σε αυτά για ευνόητους λόγους.

Ο Χριστόφορος ήταν ένα παιδί με αυτό που λέμε «μαθησιακές δυσκολίες». Δεν ήταν «χαζός» ούτε είχε κάποια καθυστέρηση. Δεν είχε δυσλεξία ούτε ψυχολογικά προβλήματα. 

Ήταν ένα φυσιολογικότατο παιδί που όμως από τότε που πρωτοπήγε στο σχολείο δεν μπορούσε να μάθει γράμματα. Κανείς δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση σε αυτό.

 Οι γονείς του αλλά και οι δάσκαλοι στα σχολεία που πήγαινε περιοριζόταν στο να αλληλοκατηγορούνται για το ποιος δεν κάνει σωστά την δουλειά του.

Τα χρόνια πέρναγαν και στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς μετά από συμβούλια και σχολικούς συμβούλους να επιμένουν το παιδί να επαναλάβει την τάξη από την μια και τους γονείς να φέρνουν αντίσταση σε αυτό το ενδεχόμενο από την άλλη, εν τέλη ο Χριστοφόρος πέρναγε τις τάξεις του Δημοτικού χωρίς καν να έχει μάθει την ΑΒ χωρίς να ξέρει να γράφει και να διαβάζει και χωρίς να αναγνωρίζει τους αριθμούς.

Όταν ήρθε λοιπόν η «πανδημία» τα μέτρα και οι περιορισμοί ο Χριστοφόρος ήταν στο τέλος του Δημοτικού σχολείου και οι γονείς του τον απέσυραν από την εκπαίδευση και ακολούθησαν την κοινότητα μας μακρυά από τον κόσμο.

Από την μια οι γονείς δεν δεχόταν την μάσκα και τα άλλα «υγειονομικά» μέτρα και από την άλλη η συμμετοχή του παιδιού στο σχολείο δεν είχε πλέον κανένα νόημα διότι τα άλλα παιδιά μέσα στα χρόνια είχανε μάθει να γράφουν να διαβάζουν, να κάνουν μαθηματικά και ο Χριστοφόρος στην τάξη ήταν απλά ένα....διακοσμητικό στοιχείο θα έλεγε κανείς, που όμως ο ίδιος αισθανόταν μειονεκτικά. 

Αλλά ποιος θα ασχολούνταν με ένα και μόνο παιδί που κάτι στράβωσε μαζί του σε κάποια φάση και τώρα έπρεπε να το ξεκινήσεις από την αρχή; Οι γονείς που δουλεύανε νυχθημερόν ή ο δάσκαλος που είχε 30 και παιδιά στην τάξη;

Έτσι λοιπόν εν μέσω πανδημίας ο Χριστοφόρος κατέληξε στα βουνά και τις ερημιές.

Στην κοινότητα μας όμως έχουμε και εμείς την δασκάλα μας. Μια κοπέλα κατά προτίμηση που να έχει όρεξη γνώσεις και κυρίως αγάπη για τα παιδιά αναλαμβάνει πάντα αυτό τον ρόλο:της δασκάλας με μια διαφορά. 

Ασχολείται προσωπικά με κάθε μαθητή. Σε εμάς ο δάσκαλος πρέπει να έχει το πολύ δυο μαθητές. Όχι παραπάνω. Όταν τα μικρά παιδιά είναι πιο πολλά βρίσκουμε και άλλον δάσκαλο. Θέλουμε να βγάλουμε προσωπικότητες και όχι μάζες. Ποιότητα και όχι ποσότητα.

Η δασκάλα λοιπόν που ανέλαβε τον Χριστοφόρο έτυχε και είχε έφεση στην θρησκεία. Μάθαινε τα παιδιά μέσα από τις γραφές. Τα μάθαινε να γράφουνε ψαλμούς και κεφάλαια από την βίβλο. Να κάνουν ανάγνωση από την Παλαιά Διαθήκη ενώ ήταν και άριστη μαθηματικός. 

Όμως με τον Χριστοφόρο είχε πρόβλημα και αυτή δυστυχώς. Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Το πάλευε με επιμονή ίσως γιατί αισθανόταν ότι μια μέρα αυτό το παιδί θα μάθει, όσο και αν ο μικρός έδειχνε ότι δεν μάθαινε.

Ήταν μια «δασκάλα» πιστή και επίμονη μέχρις σημείου που είχα βαρεθεί να παρακολουθώ την γαϊδουρινή υπομονή της.

Κάπου κάπου της έλεγα «δεν πειράζει μην τον πιέζεις...ας γίνει αγρότης, δεν θα μορφωθούν οι πάντες» και εκείνη με στόλιζε με διάφορα επίθετα απαντώντας μου να κοιτάω τις δικές μου δουλειές. Αφού της τον αναθέσαμε τον μικρό θα τον μάθαινε και ας της έπαιρνε και...100 χρόνια. 

Ο μικρός έκλαιγε και έλεγε πως δεν τα καταλαβαίνει τα γράμματα. Ήθελε να μάθει αλλά τα ξέχναγε και άλλα τέτοια. Όλο αυτό κράτησε κάποιους μήνες σε σημείο που αρκετοί άνθρωποι της κοινότητας πηγαίναμε περιπάτους στην φύση για να ησυχάσει το κεφάλι μας.

Μέχρι που μια μέρα μετά από περίπου 6 μήνες ο Χριστοφόρος έμαθε. Αιφνιδίως. κανείς μας δεν μπορεί να πει πότε ακριβώς. Έγραφε αρχαία. Διάβαζε. Έκανε πράξεις. Και ησυχάσαμε όλοι. 

Και το κεφάλι μας ηρέμησε και ο μικρός ηρέμησε και η δασκάλα άρχισε να ασχολείται και με κάποιο άλλο παιδί. Δεν καθίσαμε να ασχοληθούμε πως έγινε αυτό το θαύμα. Φτάνει που έμαθε. Μια μέρα ήρθε η δασκάλα του και μας έδειχνε τον Χριστοφόρο να γράφει ψαλμούς και να διαβάζει την Παλαιά διαθήκη. 

Δόξα τον Θεό είπαμε ανακουφισμένοι άπαντες και συνεχίσαμε τον αγώνα μας στην βιοπάλη. Όμως επειδή βιαστήκαμε να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο στο μυαλό μας ίσως μας διέφυγε κάτι. Ένα κάτι σημαντικό.

 Βλέπετε πολλές φορές όταν λυθεί ένα πρόβλημα, ο άνθρωπος αδυνατεί να καταλάβει ότι ο λόγος που λύθηκε το πρόβλημα μπορεί να είναι πιο σημαντικός από την ίδια την λύση.

Και ο καιρός πέρασε και μαζί με τον καιρό μεγάλωνε και ο Χριστοφόρος. Τώρα πια εκείνο το παλιό τετράδιο με τους ψαλμούς που έγραφε τότε, ως μάθημα, ήταν κάπου ξεχασμένο σαν ενθύμιο.

 Ο Χριστοφόρος τώρα διάβαζε βιβλία διάβαζε τους χαιρετισμούς και τους πατέρες της Εκκλησίας, διάβαζε ακόμα και τις ειδήσεις στο ίντερνετ χωρίς να χρειάζεται την δασκάλα. 

Πλέον είχε και τον δικό του γραφικό χαρακτήρα όπως άλλωστε ανάπτυσσε την δική του μοναδική προσωπικότητα όπως όλοι οι άνθρωποι.

Ώσπου ήρθε η στιγμή που έπρεπε να βρούμε έναν κληρικό, έναν παπά που να δύναται να έρθει στην κοινότητα μας ώστε να μας εξυπηρετεί πνευματικά. Άλλος έπρεπε να κοινωνήσει, άλλο ζευγάρι περίμενε να παντρευτεί, άλλο παιδί έπρεπε να βαφτιστεί. 

Το πράγμα ήταν δύσκολο. Που να έρθει ο παπάς στις ερημιές που ζούμε; Και άντε να βρεις την σήμερον ημέρα ανεμβολίαστο παπά,διότι στην κοινότητα μας απαγορεύεται η επαφή με εμβολιασμένο άτομο. 

Αυτό όμως είναι κάτι που θα το πούμε άλλη φορά. Το θέμα μας λοιπόν είναι ότι είχαμε πρόβλημα. Εκκλησία φτιάχναμε αλλά δεν είχαμε παπά να μας την λειτουργήσει και να κάνει τα μυστήρια. 

Μέχρι που άγνωστο πως,σίγουρα από Θεία πρόνοια, απλά μετά από κάποιο τηλεφώνημα δεν βρέθηκε μόνο παπάς αλλά και.... Επίσκοπος!

Κοιταχτήκαμε αρκετοί μεταξύ μας. Ανεμβολίαστος Επίσκοπος; Υπάρχει ακόμα κάτι τέτοιο σκεφθήκαμε; Και δέχεται να έρθει εδώ υπό άκρα μυστικότητα με τους παπάδες του στην ερημιά; Κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα που λέει και ο λαός. Και όμως ήρθε. 

Ήταν παλιά -πριν γίνει επίσκοπος- στο Άγιο όρος σε κάποια μονή από μικρό παιδί. Χρόνια αγιορείτης μαθημένος στην έρημο και την ησυχία. Δυνατή προσωπικότητα. Σε μεγάλη τώρα ηλικία πλέον αλλά «παλιό κόκκαλο» που λέει και ο λαός. Έτσι εξηγείται σκεφθήκαμε. 

Ναι, ένας τέτοιος μάλιστα. Όταν μας είδε κατάλαβε αμέσως τι ήμασταν. Όταν κάποιος είναι έμπειρος στο ράσο δεν χρειάζεται πολλά. Αλλά και εμείς καταλάβαμε σχεδόν αμέσως.

Και έτσι Επίσκοπος και οι κληρικοί του κάτσανε για λίγο κοντά μας. Του δείξαμε τον νέο μας τόπο. Του είπαμε ο καθένας την ιστορία του και πως έφτασε ως εδώ, μας ευλογούσε και μας έλεγε και αυτός αυτά που έπρεπε να μας πει...μέχρι που φτάσαμε στον Χριστοφόρο.

Όταν του είπαμε την ιστορία του μικρού ο Επίσκοπος ήταν σκεφτικός. Φαινόταν σαν κάτι να τον προβλημάτιζε. Στο τέλος ζήτησε να δει το παλιό εκείνο τετράδιο που ο Χριστοφόρος έγραφε ψαλμούς. 

Και τότε κρατώντας το τετράδιο ανοιχτό με τα όμορφα καλλιγραφικά γράμματα του μικρού και διαβάζοντας το, τον ρωτάει. «Παιδί μου αυτά είναι τα γράμματα σου;»

Τότε προς έκπληξη όλων ο Χριστοφόρος του απαντάει: «Όχι Γέροντα δεν τα αναγνωρίζω. Δεν τα έγραψα εγώ.»

Σε εκείνο το σημείο πετάχτηκε στην κουβέντα η δασκάλα του λέγοντας: «μην τον ακούτε Σεβασμιότατε ο Χριστοφόρος τα έχει γράψει. Ήμουν παρόν. Είδατε πόσο όμορφα και καθαρά έμαθε να γράφει τους ψαλμούς;

Ο Επίσκοπος γύρισε και ξανακοίταξε τον μικρό συγκινημένος για λόγο που δεν μπορούσαμε τότε να καταλάβουμε και τον ξαναρώτησε «παιδί μου εσύ τα έγραψες αυτά;» και ο μικρός ξανααπάντησε «μπορεί να τα έγραψα αλλά δεν μπορώ να τα αναγνωρίσω ότι είναι δικά μου γράμματα»και τότε ο Επίσκοπος...έβαλε τα κλάματα. 

Ταραχτήκαμε. Δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τι πήγαινε στραβά. Τι έβλεπε που δεν είχαμε αντιληφθεί οι υπόλοιποι;

Μάταια προσπαθήσαμε να μάθουμε τον λόγο της ταραχής του εκείνη την στιγμή. Το μόνο που μας είπε τότε, είναι ότι μέσο του γραπτού αυτού πήρε μια απάντηση από τον Θεό. Εγώ πάντα είμαι σκεπτικιστής. Ίσως εκείνη την στιγμή σκέφτηκα λίγο πονηρά. 

Ο Μικρός είχε γράψει πολλούς ψαλμούς και κάπου μέσα μου θέλησα να μάθω ποιόν διάβασε ο Επίσκοπος ώστε να καταλάβω τι συνέβη και έτσι κάπως αδιάκριτα πετάχτηκα ρωτώντας «σεβασμιότατε ποιόν ψαλμό είδατε στα γραφτά του μικρού...» και τότε ο επίσκοπος με έναν κοφτό και αυστηρό τρόπο λες και είχε καταλάβει την σκέψη μου απάντησε:

«Μην στεναχωριέσαι θα έρθει η ώρα που θα τον διαβάσεις και εσυ»!!! αφήνοντας με...κάγκελο που λέει και ο λαός.

Μετά από λίγες μέρες ο Επίσκοπος μας πήρε τηλέφωνο και μας εξήγησε το τι είχε δει εκείνη την ημέρα σε αυτό το τετράδιο. 

Ὀπως μας είπε ο Χριστοφόρος δεν μπορούσε να αναγνωρίσει αυτά που έγραφε διότι τα γράμματα αυτά όντως δεν ήταν δικά του αλλά του φύλακα Άγγελου του. 

Ήθελε τόσο πολύ ο μικρός να μάθει να γράφει και να διαβάζει τις γραφές και όπως φαίνεται ο Άγγελος του τον βοήθησε. Πήρε για λίγο καιρό το μικρό χεράκι του παιδιού και το κατεύθυνε. Γι αυτό ο μικρός δεν αναγνώριζε τα γράμματα. Γιατί δεν ήταν δικά του αλλά του Αγγέλου του. 

Και εν τέλη, μέσω του γραπτού αυτού ο Επίσκοπος πήρε μια απάντηση σε κάτι που τον ταλαιπωρούσε το οποίο δεν μας είπε τι ακριβώς ήταν.... Μας είπε όμως πως όταν άνοιξε το τετράδιο με τους ψαλμούς έπεσε ακριβώς στο σημείο που υπήρχε η απάντηση στο πρόβλημα του.

Έτσι κατάλαβε ότι αυτό το κείμενο δεν το είχε γράψει άνθρωπος αλλά Άγγελος ...

Για φανταστείτε το. Ένας Άγγελος είναι πάντα δίπλα μας, έτοιμος να μας βοηθήσει σε κάτι μικρό αλλά και σε κάτι μεγάλο. Ένας φίλος που είναι πάντα κοντά μας. Και αν δεν τον βλέπουμε; 

Και τον αέρα δεν τον βλέπουμε αλλά μας βοηθάει να ζήσουμε. Ζήτα από τον Άγγελό σου την βοήθεια του. Θα σου την δώσει. Κάνε και εσύ μια προσευχή σε αυτόν να τον ευχαριστήσεις που είναι πάντα δίπλα σου ακούραστος. ..

Παλιό λαϊκό ποιηματάκι που λέγαν οι γιαγιάδες στα εγγόνια όταν τα βάζανε για ύπνο. Έχει μάλλον Κυπριακές ρίζες:

«Πέφτω κάνω τον σταυρό μου. Άγγελο έχω στο πλευρό μου. Δούλος του Θεού λογιούμαι και κανέναν δεν φοβούμαι»

Καλό Ξημέρωμα!

ΠΗΓΗ