Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης
Ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω μια φράση που να παραπέμπει στην γνωστή ρήση του Έλληνα και η οποία κατά βάθος αντιπροσωπεύει το εθνικό μας κουσούρι για αρχηγία: «Αν ήμουνα εγώ πρωθυπουργός θα...».
Φυσικά και δεν θα ήμουν ποτέ σε μια τέτοια θέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, γιατί απλούστατα ο ψυχισμός μου δεν αντέχει τον πολυμήχανο σκεδασμό των προβλημάτων με τον οποίο ασκείται η διακυβέρνηση, χωρίς ουσιαστικά να λύνεται τι ποτέ!
Όμως τώρα, που έχει περάσει ένας χρόνος και μαζί με το τυπικό πένθος της πολιτείας και τη μιντιακή υποκρισία, η «αθέατη αυτουργός της Ελληνικής τραγωδίας έξωθεν εξουσία» θέλει να ξεθωριάσει στην μνήμη όλων μας και το ατέλειωτο πένθος, πένθος βαρύ, του αδίκου και φρικτού θανάτου τόσων ζωών, τώρα που η απουσία των προσφιλών προσώπων έχει γίνει ορατή και ανοικτή πληγή στις ζωές των συγγενών τους, είναι αδύνατον να σιωπήσω...΄
Και θα μου ήταν εύκολο να αριθμήσω τα εγκληματικά «λάθη» ή τις «παραλήψεις» των κρατούντων, που οδήγησαν στην ανείπωτη εθνική τραγωδία, όμως αυτό έγινε και ακόμα γίνεται κατά κόρον ένα χρόνο τώρα, αλλά ουδείς και εις ουδέν ωφελείται «...αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται».
Γι αυτό θα προσπαθήσω κάτι διαφορετικό, να παροτρύνω τον νέο ηγέτη, αφού ο απελθών δεν έλαβε τον κόπο, να μπει στη θέση των πυροπλήκτων και να αντιμετωπίσει όλη την νέα θητεία του από αυτήν την θέση!
Οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους μέσα στις φλόγες, συμβολίζουν τις εκατοντάδες χιλιάδες που έχασαν την ζωή τους από θλίψη ή από παθήσεις που επιτάθηκαν από την απώλεια της αξιοπρέπειάς τους στο βωμό των ληστρικών μνημονίων που κατασκεύασε η δαιμονιώδης απληστία των διεθνών τοκογλύφων με σκοπό την δήμευση των περιουσιών των Ελλήνων...
Οι άνθρωποι που είδαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός, συμβολίζουν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους από τις ληστρικές επιθέσεις των «εταίρων» μας ευρωπαίων.
Οι «εταίροι» μας, δηλαδή οι «φίλοι» μας ευρωπαίοι, θέλοντας να «βοηθήσουν» την οικονομία μας να σώζει τις τράπεζές τους, εφηύραν τερατώδεις φόρους όπως ο ΕΝΦΙΑ που τον επέβαλλαν με κατασχετικό νομικό σκεπτικό και αφαιμάζουν τον Ελληνικό λαό καθιστώντας τον νοικάρη του σπιτιού του!
Κοντολογίς οι πυρόπληκτοι στο Μάτι είναι μικρογραφία των εδώ και 9 χρόνια «καμμένων» Ελλήνων οι οποίοι ζητούν δικαίωση. Και βέβαια ο Υπ. Υγείας έδωσε στους πυρόπληκτους δωρεάν τις αλοιφές, έκανε δηλαδή το αυτονόητο και το ελάχιστο, όπως ο κυβερνήτης έδωσε κάποιες εκπτώσεις δηλαδή «αλοιφές» στους «εγκαυματίες» του ΕΝΦΙΑ, αλλά με αλοιφές δεν λύνεται το πρόβλημα...
Όπως βλέποντας έναν εγκαυματία από το Μάτι που ένα χρόνο μετά είναι γεμάτος από τα σημάδια των εγκαυμάτων, καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο με πλαστικές επεμβάσεις θα αποκατασταθεί η υγεία του δέρματός του, έτσι και στην περίπτωση του Ελληνικού λαού χρειάζονται «χειρουργικές επεμβάσεις» για να αφαιρεθούν οι «όγκοι» της Δύσης που έχουν παραλύσει την χώρα μας...
Και οι «χειρουργικές επεμβάσεις» πρέπει να οδηγήσουν σε αποχωρισμό από της εστίες «φωτιάς» που είναι οι Δυτικές κανιβαλικές οικονομικές «αξίες».
Δεν έχει ελπίδα η Ελλάδα σε μια Δυτική Ευρώπη όπου, όπως πριν 30 χρόνια έγραφα, μοιάζει «σαν ρακένδυτος σοφός ανάμεσα σε πλούσιους εταίρους, με ψυχή λύκου και νοημοσύνη τρωκτικού που θέλουν να της επιβληθούν, λες κι η αλήθεια είναι ανάλογη του χρήματος...»
(Τρομώδες Παραλήρημα σελ.96 Εκδ. Σπηλιώτη)
Αλλά μήπως και ο Γιώργος Σεφέρης δεν έλεγε τα ίδια πριν 80 σχεδόν χρόνια;
“Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις,
πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας
για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.
Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε
παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι* μας,
σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες,
με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο,
πως θα κουβαλούμε μαζί μας
τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν .”
Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, Μέρες, Γ΄, σελ. 208-9
(Αθήνα, 8-7-1940)
*ταΐνι: το δοχείο του φαγητού
Είναι σαφές ότι η φωτιά στο Μάτι όπως άλλωστε και ο απελθών ανευθυνοϋπεύθυνος πρωθυπουργίσκος είχε τότε πει, «ήταν ένα ασύμμετρο χτύπημα». Το είπε αλλά βέβαια δεν το συνέχισε... Δεν είχε τα κότσια...
Οι πληγές χαίνουν, οι επιζώντες δεν θα ξεχάσουν, οι εν φρικτώ θανάτω τελειωθέντες πατέρες, μητέρες, αδελφοί, τέκνα, συγγενείς, φίλοι, θα γυρνούν στις οθόνες της ψυχής τους ζητώντας δικαίωση.
Και η δικαίωση θα έρθει μόνον όταν οι 102 αγαπημένοι μας άνθρωποι, συμβολίσουν την καμμένη πατρίδα, την καημένη Ελλάδα, που οι ηγέτες πρώτα αλλά και όλοι εμείς οι Έλληνες, οφείλουμε, στην μνήμη των νεκρών μας, να την αναστήσουμε!
Κλείνω με ένα ποίημα που τέσσερεις μέρες μετά την τραγωδία ξεχείλισε από την ψυχή μου, μια διαπίστωση, μια προειδοποίηση, μια έγερση, που είναι οφειλή στους περιούσιους νεκρούς, εκεί στο Μάτι της Ελλάδας!
ΚΑΛΠΑΖΟΝ, ΑΛΛ’ ΟΥ ΜΗΝ ΑΤΙ...
Θερίζουν τὰ δρεπανηφόρα τῶν "ἀγορῶν"
μέσα σὲ ἥσυχο τρόμο
πέφτουν ἀπὸ τὸ κατασκευασμένο χρέος τους
κεφάλια πάνω στὸ χῶμα.
ἀκόμη κι ἡ φωτιά ἐξ οὐρανοῦ
εἶναι κι αὐτὴ προκατασκευασμένη, τεχνητή.
Ὅλα εἶναι φτιαγμένα
γιὰ νὰ μᾶς πάρουν τοὺς φθόγγους
καλπάζουν οἱ μετριότητες μὲ ἄλματα
ὑπεράνω κάθε μεγαλοφυΐας
κραδαίνοντας πληκτρολόγια κατασκευῆς χρήματος
γιὰ νὰ ἐγκαταστήσουν μιὰ παγκόσμια σιωπὴ
πάνω ἀπ΄τὴν φωνή μας...
Γ. Ε. Βολουδάκης
27/7/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου