ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΧΑΡΤΗ

ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΣ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γράφει ο Shahzada Rahim

Μετάφραση Romanos

Τρεις δεκαετίες πριν, ο Αμερικανός ρεαλιστής σχολιαστής Francis Fukuyama έγραψε «Το τέλος της ιστορίας και του τελευταίου ανθρώπου», διακηρύσσοντας το τέλος του ιδεολογικού πολέμου και γιορτάζοντας τη νίκη της φιλελεύθερης τάξης.

Οι διακηρυγμένες λέξεις δεν διαφέρουν από τη διάσημη ομιλία του στρατηγού Τζορτζ Μάρσαλ στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου είπε:

«Η παγκόσμια κατάσταση είναι πολύ σοβαρή ... με προνοητικότητα και προθυμία εκ μέρους του λαού μας να αντιμετωπίσει την τεράστια ευθύνη που έχει σαφώς εναποθέσει η ιστορία στη χώρα μας. Οι δυσκολίες μπορούν και θα ξεπεραστούν ».

Και οι δύο διακηρύξεις έχουν κάτι κοινό, τον ρόλο της αμερικανικής ηγεσίας στη διατήρηση των παγκόσμιων υποθέσεων.

Ενώ ο Τζορτζ Μάρσαλ εξήγησε την ευθύνη της αμερικανικής ηγεσίας στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου, ο Φουκουγιάμα προσπάθησε να δει υποθετικά τον μονομερή ρόλο της αμερικανικής ηγεσίας στην μεταψυχροπολεμική εποχή, ειδικά αν δεν υπήρχε ένας μεγάλος αντίπαλος στην παγκόσμια κλίμακα.

Αλλά μέσα σε μια δεκαετία, μετά την ανοιχτή διακήρυξη του Φουκγιάμα για την φιλελεύθερη ανοδική πορεία της Αμερικής, η αμερικανική ηγεσία άρχισε να υποφέρει από τη διαταραχή διπλής σκέψης που προέρχεται από την αντίφαση μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στην προώθηση των φιλελεύθερων αξιών.

Πράγματι, η διακήρυξη ενός επιλεκτικού οράματος της δημιουργίας μιας φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης στο οποίο ηγήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη ήταν χωρίς φρένο.

Ως εκ τούτου, η Δύση προσπάθησε να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα μέσω των Think Tanks, των ΜΚΟ, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της προσφοράς και της ανθρωπιστικής παρέμβασης αλλά τελικά η αποκάλυψη του εξέθεσε την αποτυχία της μονοπολικής αμερικανικής ηγεσίας.

Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Τουρκίας και άλλων μεγάλων δυνάμεων άρχισαν να αντιλαμβάνονται την προώθηση των φιλελεύθερων «αξιών» από τη Δύση, όπως των λεγόμενων ανθρωπιστικών παρεμβάσεων και την αποτυχία των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην πλευρά της προσφοράς με τη μορφή οικονομικής κατάρρευσης του 2008, ένα κυνικό σχέδιο για να ανατρέψει τον κανόνα και τις φιλοδοξίες τους.

Αυτή η σκέψη κάθετης διαφωνίας ήταν παρόμοια με τη γερμανική σχολή σκέψης για τις γαλλικές επαναστατικές κραυγές της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της ισότητας ως καμουφλάζ για τις κατακτήσεις τον 19ου αιώνα.

Η αποτυχία της κοινωνικοοικονομικής τάξης μετά τον ψυχρό πόλεμο καθόρισε την παγκόσμια οικονομία και κατάφερε να διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, γεγονός που προκάλεσε την κρίση της ταυτότητας.

Η γέννηση μιας νέας κρίσης ταυτότητας φορτώθηκε την ηθική ενοχή και το μίσος για την φιλελεύθερη κεντρική νέα τάξη του κόσμου που αναζωπύρωσε ένα ισχυρό κύμα λαϊκού εθνικισμού σε όλο τον κόσμο.

Στη Μόσχα, ο ευρασιανιστής λόγιος Αλέξανδρος Ντούγκιν επηρέασε την πολιτική του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και έστρεψε τη ρωσική πολιτική προς τον Ευρασιανισμό. 

Ο απώτερος σκοπός αυτής της εκτροπής είχε ως στόχο τον ρωσικό ρεβιζιονισμό, προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος της Ρωσίας καθώς δημιουργείτο ένας πολυπολικός και πολυκομματικός κόσμος.

Σύμφωνα με τον Dugin, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει εκφυλιστεί και πρέπει να καταστραφεί. Ωστόσο, για να πολεμήσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ο Dugin προτείνει την Ευρασιατική Ομοσπονδία βασισμένη στη στρατηγική ενότητα και την εθνοτική πολυφωνία με ένα βασικό δικαστικό στοιχείο των δικαιωμάτων των ανθρώπων.

Για τον Dugin και άλλους ευρασιανιστές, η ομοσπονδία θα συνοδεύεται από το σπερματικό δίκτυο που συνδέει το εθνολογικό και το εδαφικό επίπεδο. Αυτό που λέει ο Dugin:

«Η κρίση της ταυτότητας έχει καταργήσει όλες τις προηγούμενες ταυτότητες - πολιτιστική, ιστορική, εθνική, πολιτική, εθνοτική, θρησκεία και πολιτισμό υπέρ της παγκόσμιας πλανητικής δυτικής ταυτότητας, με την έννοια του ατομικισμού, του κοσμικού χαρακτήρα, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του οικονομικού φιλελευθερισμού, του κοσμοπολιτισμού , και την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Για τον Alan de Benoist:

«Η υπάρχουσα Δύση είναι ξένη προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό που είναι στην πραγματικότητα ο εχθρός του Ευρω-Ατλαντισμού, ο φιλελευθερισμός και ο ατομικισμός είναι όλες οι μορφές του απόλυτου κακού για την ινδοευρωπαϊκή ταυτότητα, αφού είναι εντελώς ασυμβίβαστες με αυτήν».

Σήμερα, υπάρχουν τρεις διαφορετικές πολιτικές που στρέφονται γύρω από τη ρωσική γεωπολιτική σκέψη: ο Σοβιετική, η φιλοδυτική και η Ευρασιατική.

Για τον Dugin, προκειμένου να αναζωογονηθεί η πολυπολιτική, η Ρωσία πρέπει να υποστηρίξει και να επιδιώξει την ευρασιατική πολιτική με τεράστια ευθύνη για τη διαφύλαξη της συλλογικής ταυτότητας σε ολόκληρη την ευρασιατική ήπειρο.

 Από αυτή την άποψη, η ευρασιατική πολιτική είναι ο μόνος πρακτικός τρόπος να θεραπευθούν τα δεινά που δημιουργούνται από τη φυλετική φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη.

Ως εκ τούτου, αυτή η διασύνδεση μεταξύ της έννοιας της πολυπολιτικότητας και του Ευρασιανισμού, την οποία ο Dugin ονομάζει «Τέταρτη πολιτική θεωρία» και η οποία  προβλέπει ένα νέο σχέδιο για τον ευρασιατικό αιώνα.

Ομοίως, μέσω της τέταρτης πολιτικής θεωρίας του, ο Dugin επιτίθεται στον δυτικό πολιτισμό που έχει ένα ευρύτερο όραμα της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου με την ανάσταση της φιλελεύθερης Ευρώπης.

Αντίθετα, ο Dugin αντιλήφθηκε την έννοια της πολυπολιτικότητας μέσω του Oswald Spengler's "Decline of the West" μαζί με τη διαφωνία στη φιλοσοφία των Fredrich Nietzsche και Martin Heidegger.

Ως εκ τούτου, χρησιμοποιώντας τη μηδενιστική προσέγγισή τους, ο Dugin θέλει να ξεπεράσει την  νεωτερικότητα και την φιλελεύθερη κεντρική Ευρώπη, της οποίας την καταστροφή θεωρεί απαραίτητη για τη δημιουργία του πολυπολικού κόσμου.

Κατόπιν, το κεντρικό θέμα του Ευρασιανισμού ξεπερνά το πλαίσιο των αξιών της παραδοσιακής κοινωνίας και υποστηρίζει τον τεχνικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό χωρίς να εγκαταλείπει τις πολιτιστικές ρίζες.

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ