ΑΠΩΛΕΙΑ,, ΣΑΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΙΚΗ!

ΔΡΑΠΕΤΕΣ

Θέλησε να ξοδευτεί με τον δικό του ρυθμό/ 

Από παιδί μισούσε τα ρολόγια./

 Προτιμούσε να μετρά τις στιγμές με την αναπνοή του/ 

Ήταν καλύτερα έτσι/ 

Κι όταν οι καταστάσεις τον στρίμωχναν άγρια/ 

επέστρεφε στη γέρικη μουριά/ 

Εκείνη στον θλιβερό ακάλυπτο/

 Τα δέντρα δεν μιλούν/ μα νιώθουν τα πάντα/ 

Επέμενε πως το σώμα της είχε καταπιεί τα κάγκελα/ 

Τα χώνεψε για τα καλά/ 

Σίδερο σκουριά και χλωροφύλλη αγκαλιασμένα/ 

Κι αντίο φυλακή/ Μια στιγμιαία νίκη της ζωής/ 

Πριν το σπασμένο σώμα ρίξει αυλαία/ 

Ο θρύλος λέει πως δεν έγιναν οι πρέπουσες τελετές/

 Καμιά κηδεία/ Τα κομμάτια σάπιζαν άθαφτα στην άσφαλτο/ 

Κάτι παιδιά μόνο χάραξαν επάνω τους κατάδεσμους/ 

Σε αρχαίες νεκρές γλώσσες/ Για να μην τους ξορκίσει κανείς/ Αυτός έλειπε/ Μόνο τα πουλιά την έκλαψαν/ 

Κι ας έμειναν άστεγα/ 

Διασώθηκαν μόνο κάτι σκόρπιες εικόνες/ 

Που με το μέτρημα των αναπνοών θόλωναν μέσα του/ 

Τις ξέβραζε με κάθε εφιάλτη/

 Τότε στις κόγχες του βλάσταιναν και πάλι τα κλαδιά της/ 

Και η σκιά τους πρόσφερε πυρετική θαλπωρή στους λίγους επιζώντες/

 

Δεν ξεκουραζόταν ποτέ/ Έκανε υπομονή για τον Μεγάλο Ύπνο/

 Κι όσο αυτός αργούσε/ έπρεπε κάπως να ξοδευτεί/

 Άλλοτε έτρεχε σα φωτόνιο κι άλλοτε έμενε αδρανής σα ψόφια μύγα/ 

Περφεξιονισμού και Απραξίας γωνία, μόνιμος κάτοικος/ =

Αυτό τον έκανε αθεράπευτα συναισθηματικό/

 Με έναν άσχημο τρόπο/ αποκλειστικά ιδιόκτητο/ 

Κάποτε ο δάσκαλος τούς μίλησε για τα νεκροτομεία/ 

Οι περιγραφές του με κάθε λεπτομέρεια/ Δεν τσιγκουνεύτηκε λέξη/ Ήταν όλοι τους στο προαύλιο/ Μάης γλυκός/ 

Το άρωμα από τις πασχαλιές σκαρφάλωνε ανεμπόδιστα μέσα τους/ Ένιωσε ερωτευμένος με τα πάντα/ 

Τα κορίτσια ας περίμεναν τη σειρά τους/ 

Και τότε είδε όλη την αλήθεια/ 

Είδε τις πασχαλιές να ξεκορμίζουν μέσα από τα σωθικά των πεθαμένων/ 

Να ξεπηδούν από ανοιγμένα μπλαβιά στόματα/ 

Ανθοί και αίμα να σμίγουν με τρυφερότητα/ Αδέξια και αθώα/ Φτιάχνοντας συμπλέγματα από θάνατο και ζωή/ 

Ο ήλιος τού χάιδεψε άγρια το σβέρκο/

 Κι αυτό κάπως τον συνέφερε από τη ζάλη/ Το ήξερε ήδη/

 Οι στιγμές είναι τα πάντα/ Τα χρόνια όμως κρεμάλα/ 

Μια τρίαινα από φουσκωμένες φλέβες/

 άραζε μόνιμα στο μέτωπο του/ 

Όταν συγκεντρωνόταν πολύ/ 

μπορούσε να ακούσει το αίμα του να φέρνει βόλτες μέσα τους/ «Θα κάνουν μπαμ κάποια μέρα να το ξέρεις.

 Και μετά τι;», του ‘λεγε/ «Μετά τίποτα. Όπως πάντα», απαντούσε/

Γέλαγαν και οι δύο μέχρι να τους τυλίξει άγαρμπα η κούραση/ 

Το παράλογο ήταν το φόρτε τους/ 

Βούλιαζαν χαμογελαστοί σε ωκεανούς συναισθημάτων/

 δεν τους ενδιέφερε καμία σανίδα λογικής για να σωθούν/ 

Της άρεσε να μιλάνε για τους εφιάλτες του/ 

Κάθε του λέξη έκανε τον πόθο της για αυτόν εντονότερο/ Απολάμβανε λαίμαργα κάθε λεπτομέρεια/ 

Κι έπαιρνε μολύβια και χρώματα και τους ζωγράφιζε/ 

Αυτός χάζευε τα ακροδάχτυλα της/ 

Έπειτα/ με όλη τους της τρυφερότητα/ 

τοποθετούσαν κάθε έργο της πάνω από το βρόμικο στρώμα/ 

Τα δικά τους εικονίσματα/ Κάτω από αυτά έκαναν πάντα έρωτα/ 

Κι όταν τα πάντα έγιναν τίποτα/ έκανε πηδάλι και εξαφανίστηκε/ μέχρι να δραπετεύσει από τον εαυτό της/ 

Το ίδιο έκανε και αυτός/ Με τον δικό του τρόπο/ 

Τι άλλο να έκαναν δηλαδή;/ Δεν είχαν ιδέα πόσο ταίριαζαν/

 Δεν θα το μάθουν ποτέ/ Ανέβηκε στη μηχανή/ 

Κάτω από τα πόδια του ένιωσε τα σπλάχνα της ζωντανά/ 

Να συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό με τα δικά του/ 

Να γίνονται ένα/ Σάρκα και μέταλλο/ 

Θυμήθηκε τις πασχαλιές στην αυλή/ Την μουριά και τη σκιά της/ 

Τα νεκροτομεία και τους εφιάλτες/

 Ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο σκαρφάλωσε στα χείλη του/ 

Ένιωσε τη ζωή σαν έντομο στη γροθιά του/

 Από τις άσπρες κλειδώσεις γλιστρούσε τρομαγμένα το φως/

 Τα δάχτυλα χαλάρωσαν/ Η ζωή δραπέτευσε/ Ένιωσε ελεύθερος/ 

Ή έτσι νόμιζε/ Δεν είχε σημασία πια.

Γ.Κ

ΠΗΓΗ