Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΣΗΜΑΝΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΗΣ ΑΠ ΤΟΝ ΘΕΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΡΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΩΤΗΡ

Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου

Ως την γέννηση του Χριστού, η ανθρωπότητα, αγνοώντας τον δημιουργό της, βάδιζε στα σκοτεινά χωρίς πυξίδα. Είχε φτιάξει μια ζωή χωρίς νόημα για τον κάθε άνθρωπο και οι ανθρώπινες κοινωνίες της ήταν παραδομένες στην σκληρότητα, τον ατομοκεντρισμό, τον εγωισμό, την δύναμη της βίας. 

Ως τότε, το έργο των ανθρώπων του πνεύματος, των φιλοσόφων, ήταν ανεπαρκές και εν πολλοίς αντιφατικό για να γίνει δρομοδείκτης και για τα άτομα και για τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Όμως πάνω από την μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται η αγάπη του Θεού για το δημιούργημά του.

Γι΄ αυτό, όταν “ήλθε το πλήρωμα του χρόνου”, έστειλε στον κόσμο τον Υιό Του τον μονογενή “ ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ΄έχει ζωήν αιώνιον” (Ιωαν. Κεφ. Γ΄στ. 16.).

Ο Θεός ενδύθηκε την ανθρώπινη σάρκα, για να σωθεί ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος έχει πλέον δίπλα του Αυτόν που είναι “η οδός η αλήθεια και η ζωή” (Ιωαν. Κεφ.14 εδ 6) . Αυτόν που ακολουθώντας τον μπορεί να γίνει σώος δηλαδή ακέραιος.

 Να υπάρξει στην πληρότητα των υπαρξιακών δυνατοτήτων του και αυτή είναι η αγάπη, όπως αγάπη είναι και ο δημιουργός του. “ Ο Θεός αγάπη εστί” (Α΄Επιστ. Ιωαν Κεφ Δ στ. 8). 

 Ο Χριστός στον κάθε άνθρωπο έδωσε την ορθή πίστη και και ορθό τρόπο ζωής και για τις κοινωνίες των ανθρώπων έδωσε κανόνες ορθής κοινωνικής ζωής (ορθοδοξία και ορθοπραξία).

Το ανθρώπινο γένος από την γέννησή του Χριστού έχει πλέον τον Σωτήρα του!

Με την νέα πίστη και την νέα ζωή οι πρώτοι πιστοί του Χριστού, ξεκινώντας από τα Ιεροσόλυμα, άρχισαν το τιτάνιο έργο της αναγεννήσεως του κόσμου.

Επέλεξαν την λέξη Εκκλησία για να προσδιορίσουν την ιδιαίτερη κοινωνία που συναποτελούσαν. Σ΄ αυτήν αποδέχθηκαν νέο τρόπο σχέσεων κοινωνίας, ύπαρξης και συνύπαρξης, που τους οδηγούσε στην δυνατότητα να βιώνεται η ζωή μόνο ως αγάπη.(“ότι εις άρτος , εν σώμα οι πολλοί εσμέν . Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν”. Κορ. Επιστ. Α΄Παύλου κεφ. Ι στ. 17)

Το καινούργιο στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας ήταν τα στοιχεία της ισότητας της αδελφότητας, της κοινοκτημοσύνης και της διακονίας. Στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων οι αποφάσεις ήταν συλλογικές και λαμβάνονταν “ομοθυμαδόν” (Πραξ. Κεφ. Δ΄ στ. 24).

Τα στοιχεία της ισότητας και της αδελφότητας , ως απτές πραγματικότητες γίνονταν ιδιαίτερα φανερές κατά την άσκηση του θεσμού της διακονίας, που αυτόνομα είχαν οι πιστοί θεσμοθετήσει.

Η διακονία στην Εκκλησία είναι έργο που έρχεται ως μίμηση και προέκταση του έργου και της ζωής του Χριστού και των Αποστόλων των οποίων ήταν αυτόπτες και αυτήκοοι οι πρώτοι χριστιανοί.

Ακολούθησε περίοδος αγώνων και θυσιών τριών αιώνων εκείνων που “εις Χριστόν εβαπτίσθησαν”. Ο ηρωισμός των τότε Χριστιανών πέτυχε λαμπρές νίκες απέναντι στους μύθους της ειδωλολατρίας, της κρατικής βίας και του ατομικιστικού πνεύματος.

Τους επόμενους αιώνες δυστυχώς πολλοί “χριστιανοί” και μάλιστα και από εκείνους που χειροτονήθηκαν ως ποιμένες των αστόχησαν (αμάρτησαν). Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα παρέκλιναν από την ορθή πίστη ή την ορθή πράξη ή και από τα δύο.

 Ξέχασαν την ταπεινοφροσύνη που με την γέννησή Του έμπρακτα μας δίδαξε ο Χριστός. Ξέχασαν την αλληλοβοήθεια, την εγκράτεια, την θαρραλέα αγωνιστικότητα, την αδελφοσύνη. 

Υιοθέτησαν αντί της διακονίας την εξουσία, τους εγωιστικούς εξουσιαστικούς τίτλους προσφώνησης, τους λήγοντας σε -ότατος. Αξίωσαν την αναγνώρισης “πρωτείων” και οδηγήθηκαν σε αιρέσεις σε σχίσματα.

Ειδικότερα ενσυνείδητα ή ασυνείδητα ο εκάστοτε “Ρωμαίος Αυτοκράτωρ” στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (αν και βαπτισμένος χριστιανός) δεν εννοούσε, την εξουσία του προς την κοινωνία να την μεταλλάξει σε διακονία προς τον λαό του και τις σχέσεις του με τις άλλες κρατικές οντότητες να τις αντιμετωπίζει με το χριστιανικό πνεύμα της συνεργασίας και βοήθειας αλλά υποτιμητικά τους αντιμετώπιζε ως “βαρβάρους”, συλλογικά υποκείμενα προς χρησιμοποίηση των πολιτικών σκοπών του.

 Παράλληλα οι Πάπες οι Επίσκοποι Ρώμης μετέβαλαν την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε ΣΕ ΚΟΣΜΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ με συνέπεια να οδηγήσουν τους χριστιανούς της Δύσης στον Μεσαίωνα της δουλοπαροικίας, των “Σταυροφοριών” , της Ιεράς Εξέτασης, της αποικιοκρατίας.

Ακολούθησε η περίοδος της λεγόμενης “αναγέννησης” και του “διαφωτισμού ” όπου οι αποτελούντες την τότε πνευματική ηγεσία της Δύσης ενσυνείδητα ή ασυνείδητα θεοποίησαν τον ορθολογισμό, την επιστήμη και οδήγησαν τις ανθρώπινες κοινωνίες σε πορεία κρατικής και οικονομικοκοινωνικής οργάνωσης ξένης προς το κήρυγμα αγάπης και αδελφοσύνης του Σωτήρος μας Χριστού. 

 Κρατική και οικονομικοκοινωνική οργάνωση, που αποδίδονται με τους όρους εθνικισμός, καπιταλισμός, μαρξιστικός “σοσιαλισμός”, παγκοσμιοποίηση των αξιών του χρήματος και του κόσμου, που στις μέρες μας τείνει να εξελιχθεί στην δυστοπία του τεχνολογικού “μετανθρωπισμού”, ενός νέου μεσαίωνα.

Δυστυχώς , αν και «το φως ήλθε στον κόσμο» (ο Χριστός), ξανά «οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκότος παρά το φως, γιατί τα έργα τους ήσαν πονηρά» (πρβλ. Ιωαν. Κεφ.γ΄ στ.19).

Εάν τα παραπάνω τα συνειδητοποιήσει ο κάθε χριστιανός, τότε , για να είναι συνεπείς με την πίστη του θα αντιληφθεί ότι οφείλει: Να αντιμάχεται την αδικία και την ανισότητα και είναι νομιμόφρων με την ισότητα και την δικαιοσύνη. 

Να αντιμάχεται την καταπίεση και την αυθαιρεσία και αγωνίζεται για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να αντιμάχεται θεσμούς νοοτροπίες και πρακτικές πάσης φύσεως αρχόντων που εμποδίζουν να υλοποιηθεί η επαγγελία του Κυρίου μας για όλη η ανθρωπότητα “και γενήσεται μια ποίμνη εις ποιμήν” (Ιωαν. Κεφ.Ι΄ στ.16).

Τότε τα Χριστούγεννα θα είναι για αυτόν ημέρα χαράς και ευφροσύνης.

Τότε θα μπορεί πλέον να σκιρτά από χαρά η ψυχή του, γιατί βιωματικά θα γιορτάζει το γεγονός ότι ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΩΤΗΡ. Και όπως ο Μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος να διαλαλήσει: “Τώρα που όλα γιορτάζουν να γιορτάσω θέλω κι εγώ, να ευφρανθώ, να πανηγυρίσω θέλω.

 Κι ευφραίνομαι όχι κρούοντας την κιθάρα η στριφογυρίζοντας το ραβδί των σατύρων, όχι χρησιμοποιώντας αυλούς, η ανάπτοντας δάδες. 

Ευφραίνομαι μεταχειριζόμενος στη θέση μουσικών οργάνων, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά ‘ναι η ελπίδα μου, αυτά ‘ναι η ζωή μου. Αυτά φέρνω μαζί μου, και με την ενίσχυση που παίρνω, τραγουδώ μαζί με τους αγγέλους. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Νικήτας Αποστόλου

πτυχιούχος Π.Α.Σ.Π.Ε

Συνταξιούχος Δημοσίου

πρώην Τμηματάρχης Υπουργείου Γεωργίας οδός Ν. Ζέρβα αριθ. 39

Ιωάννινα