«ΜΑΣΚΑΡΑΤΤΑ ΔΙΧΩΣ ΜΑΣΚΑ;»
Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
O Μπάμπης Δ. Κλάρας (1910-1986) ήταν αδελφός του Άρη Βελουχιώτη (πραγματικό όνομα: Θανάσης Κλάρας). Είχε σπουδάσει νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αρχικώς είχε ενταχθεί στο ΚΚΕ, αλλά διεγράφη το 1932 και ακολούθως φυλακίσθηκε λόγω του ιδιωνύμου. Από το 1936 ήταν υπεύθυνος ύλης και αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Η Βραδυνή», στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1974. Μετά την αποχώρησή του διετήρησε την σύνταξη της «Φιλολογικής Βραδυνής».
Στις 4 Μαρτίου 1970, ο Μπάμπης Κλάρας είχε δημοσιεύσει ένα τρίστηλο κείμενο στο πρωτοσέλιδο της «Βραδυνής» με τον άκρως επίκαιρο τίτλο «Προς τι οι μάσκες;».
Δεδομένου ότι, μετά την κήρυξη της δήθεν «πανδημίας του κορωνοϊού», οι μασκοφορεμένοι πολιτικοί έβγαλαν μεταφορικώς τις μάσκες τους, ενώ οι πολίτες των περισσότερων χωρών του κόσμου υποχρεώθηκαν να φορέσουν μάσκες κατά κυριολεξίαν, εν Ελλάδι μάλιστα όχι μόνο στους εσωτερικούς αλλά και στους εξωτερικούς χώρους (σε κάποιους δε από αυτούς προβλέφθηκε μέχρι και η χρήση διπλής μάσκας), αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε ο αρχισυντάκτης της «Βραδυνής»:
Τ’ άρματα παρελαύνουν, οι μουσικές βαρούν, τα τύμπανα κροτούν, οι γλώσσες φλυαρούν, τα χείλη γελούν, οι ματιές σπινθηροβολούν και ω… φέστας υπέρτατη ηδονή, καθώς θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Μπωντλαίρ: Ανάμεσα σ’ αυτά, τα τόσο θαυμαστά κι ωραία, τα μίνι να κυκλοφορούν, χάρμα ιδέσθαι των ματιών, να τρων και να χορταίνουν θέαμα, έστω και δίχως άρτον…
– Τι έπαθες; Σε τσίμπησε μήπως και σένα τώρα στα γεροντάματα η μυίγα του Ελ-Ντομπά και παριστάνεις ταύρο μαινόμενο εν μέσω ωραιοκόσμω;
– Τι είναι αυτά που λες, απληροφόρητε. Δεν βλέπεις ότι έχουμε καρναβάλι; Φιγούρες και κορδέλλες, φώτα και κομπολόγια, πατείς με πατώ σε η Πλάκα, στριμωξίδι και σπρωξίδι, τσιμπήματα-στραβοπατήματα, και βάλε ακόμα με το νου σου. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό τώρα.
Αποκρηές έχουμε, γλέντι γίνεται, και στο Ρίο Ιανέιρο αιματηρό, αναίμακτο εδώ και χαρωπό. Αναρρίγημα παραδοσιακό στην φημισμένη Πάτρα, θάμματα και πράμματα στον Πειραιά, γλέντι τρικούβερτο και στην Αθήνα.
Με τις μαζορέττες μας απ’ τη Γαλλία, με τ’ άρματά μας τ’ ανθοστόλιστα, εύοσμα και ένσαρκα, να οσμίζεται ο πάσα είς και στον άλλον να μη δίνη…
– Ε καιρός ήτανε. Εδώ ο κόσμος όλος έχει γίνει καρναβάλι, εμείς να υστερήσουμε; Μια απέραντη μασκαράτα δεν παρελαύνει σ’ ανατολή και δύσι, μ’ άλλα των άλλων, στα χείλη-στην καρδιά, του κόσμου τ’ αγαθά ο άνθρωπος να κυνηγά και χορτασμό ψυχής, το κυνήγι να μη δίνη;
Άνθρωπος να λέγεσαι και πράμμα να ’σαι, πράμμα ν’ αγοράζης-να πουλάς, πράμμα να σε πουλά να σ’ αγοράζη, ζωντανό στο πράσινο λειβάδι και σφαχτάρι στο τσιγκέλι; Θέλεις κι άλλο… πράμμα ακόμα;
– Ουφ, καημένε! Μην πας να το γυρίσης τώρα και στην τραγωδία, μας φθάνει της ζωής η παρωδία. Αποκρηές έχουμε, θα μασκαρευτούμε να γελάσουμε. Μόνο που απαγορεύονται οι μάσκες, και δεν ξέρω πώς θα βολευτούμε. Μασκαράττα δίχως μάσκες γίνεται;
– Και τι να τις κάνης, άνθρωπέ μου, τις μάσκες; Παληά, ξεθυμασμένα είδωλα θα νοσταλγούμε τώρα; Μασκαράττα δίχως μάσκες, μάλιστα! Ακριβώς αυτό θα πη, καρναβάλι αληθινό. Αυτό άλλωστε είναι και το θαύμα του αιώνα.
Η τεχνική μας έχει τόσο αναπτυχθή, ώστε και τις τεχνητές ακόμα μάσκες, να τις αντικαθιστά με προσωπεία φυσικά. Προς τι, λοιπόν, οι μάσκες;
Το βιβλίο που επιμελήθηκε και προλόγισε με «γράμμα στον αδελφό του Άρη» ο Μπάμπης Δ. Κλάρας
Ο Μπάμπης Κλάρας, λοιπόν, αναφέρεται στο αληθινό καρναβάλι, αυτό που διεξάγεται, από την εποχή του μέχρι και σήμερα, αταλάντευτα με φυσικές μάσκες, δηλαδή με πρόσωπα-προσωπεία, που τα επιδεικνύουν οι κάθε λογής φαρισαίοι υποκριτές.
Τέτοιοι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και όλοι εκείνοι οι διανοούμενοι που γράφουν και διδάσκουν τις μεγάλες ιδέες, όταν όμως έρχεται η ώρα να τις υπερασπιστούν εμπράκτως, τις προδίδουν ανερυθρίαστα.
Το εντυπωσιακό με την «πανδημία του κορωνοϊού» ήταν ότι, ειδικά η Ελλάδα, στην οποία ίσχυσε η υποχρεωτική μασκοφορία και στους ανοικτούς χώρους, είχε το «προνόμιο» να βιώσει το αλλόκοτο φαινόμενο της σύμπτωσης της αληθινής και της τεχνητής μασκαράτας, οπότε οι φαρισαίοι υποκριτές που φορούσαν ούτως ή άλλως την αόρατη μάσκα τους, φόρεσαν και την ορατή, χωρίς βεβαίως να νιώθουν καθόλου άβολα, αφού ήταν εκπαιδευμένοι στην εις το διηνεκές χρήση της (έστω αόρατης) μάσκας τους.
Βεβαίως, θα αναρωτηθεί κάποιος:
Όταν όλοι φορούν ορατή μάσκα και, επομένως, το καρναβάλι έχει γίνει ο κανόνας, πώς είναι δυνατόν να εορτασθεί αυτό ως εξαίρεση; Εφόσον, δηλαδή, ισχύει η λογική του ανάποδου κόσμου, δεν θα ήταν συνεπές να εορτάζεται το παραδοσιακό καρναβάλι χωρίς μάσκες;
Προφανώς, όμως, ζούμε σε μια χώρα που, παρότι στην ουσία εφαρμόζει την λογική του ανάποδου κόσμου, προσποιείται ότι δεν την αναγνωρίζει, θεωρώντας ότι πρέπει πάση θυσία να μην παρεκκλίνει από την εορταστική κανονικότητα.
Κι εφόσον η λογική του ανάποδου κόσμου είναι η επικρατούσα, θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι σε κάθε σύσταση και σε κάθε θεσπισμένη υποχρέωση για χρήση μάσκας υποκρύπτεται το ακριβώς αντίθετο μήνυμα προς τους πολίτες.
Ιδού η ορθόδοξη αποκωδικοποίηση της προπαγάνδας των ειδικών, των δημοσιογράφων και των πολιτικών:
«Μη διανοηθείτε να κυκλοφορείτε μασκοφορεμένοι». «Η μάσκα δεν σώζει ζωές». «Η μάσκα βλάπτει σοβαρά την υγεία».
Αλήθεια, μήπως το καρναβάλι ήταν τελικά ένας προγνωστικός προγραμματισμός για την εποχή που οι πολίτες θα φορούσαν μάσκα σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη;
Πιο σημαντικό, όμως, κι από αυτό το ερώτημα είναι εκείνο που διατυπώνει ο Μπάμπης Κλάρας προς το τέλος του χρονογραφήματός του:
«Μασκαράττα δίχως μάσκες γίνεται;»
Η καταφατική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, με την διευκρίνιση ότι το αληθινό καρναβάλι είναι εκείνο που στήνεται χωρίς μάσκες, αλλά με φυσικά προσωπεία, είναι αποστομωτική και διαχρονικής αξίας.
Ειδικά στην δική μας εποχή, με την οποία μοιάζει να κλείνει ο ιστορικός κύκλος που άνοιξαν οι φαρισαίοι υποκριτές πριν από την σταύρωση του Χριστού.
Ο Χριστός, όμως, αυτήν την φορά δεν θα ξανασταυρωθεί, αλλά θα έρθει τροπαιοφόρος να συντρίψει κάθε μασκολάτρη υποκριτή φαρισαίο και να τον κατατάξει εκεί που του αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου