ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: ΜΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ COVID
Του Iain Davis
Τα αναφαίρετα δικαιώματα, θεμελιωμένα στις αρχές του Φυσικού Δικαίου και της φυσικής δικαιοσύνης, μας προσφέρουν μια πιθανή λύση στο πραξικόπημα του COVID, ή ψευδοπανδημία όπως το αποκαλώ.
Η άσκηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας, τηρώντας το Φυσικό Δίκαιο, και η συλλογική ειρηνική δράση για την υπονόμευση των στόχων των συνωμοτών, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντισταθούμε σε αυτό.
Ο στόχος της παγκόσμιας σύμπραξης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα των καπιταλιστών-μετόχων και των κυβερνητικών πρακτόρων τους, είναι η εγκαθίδρυση συγκεντρωτικού παγκόσμιου ελέγχου.
Αν η πρόθεσή μας είναι να αντισταθούμε στην επιβολή αυτής της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, η λύση δεν θα βρεθεί σε οποιαδήποτε άλλη μορφή συγκεντρωτικού ελέγχου. Πρέπει να οικοδομήσουμε μια κοινωνία βασισμένη στην αποκεντρωμένη ελευθερία.
Έχω αμφισβητήσει την επίσημη αφήγηση του COVID. Ωστόσο, όπως μου έχουν επισημάνει πολλοί, αρκετά έντονα σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι εύκολο να ασκεί κανείς κριτική. Γι' αυτό εδώ προτείνω μια προτεινόμενη θεραπεία.
Αυτή είναι η γνώμη μου, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι ειρηνικής αντίστασης και θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλους και όλες.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής, δεν έχω ακούσει καμία πολιτική θεωρία που να μου φαίνεται πιο λογική από αυτή που θα προτείνω. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω κάποια μεγάλη διορατικότητα ή γνώση. Δεν διεκδικώ τίποτα άλλο εκτός από το αναφαίρετο δικαίωμά μου να μιλάω ελεύθερα.
Ελευθερία είναι η απεριόριστη ελευθερία να ασκούμε τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Είναι η ελευθερία να κάνουμε ό,τι είναι σωστό όποτε και όπου επιλέξουμε. Κανείς σε αυτή τη Γη δεν έχει την εξουσία να αρνηθεί, να αφαιρέσει ή να επαναπροσδιορίσει οποιοδήποτε από τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Είναι αναλλοίωτα και δικά μας από τη γέννησή μας.
Ελευθερία δεν είναι η ελευθερία να προκαλέσουμε βλάβη ή απώλεια σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Η ελευθερία, που βασίζεται σε αναφαίρετα δικαιώματα, θέτει το καθήκον στον καθένα μας να ενεργεί υπεύθυνα. Τα αναφαίρετα δικαιώματα απαιτούν όχι μόνο να σεβόμαστε τα δικαιώματα των άλλων, αλλά και να τα υπερασπιζόμαστε χωρίς δισταγμό.
ΣΤΑΜΑΤHΣΤΕ ΝΑ ΨΗΦIΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟYΛΩΣH ΜΑΣ
Αν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι από την τεχνοκρατική, νεοφεουδαρχική δικτατορία που στήνεται γύρω μας, είναι ανόητο να απευθυνόμαστε στους λεγόμενους πολιτικούς μας ηγέτες. Είναι οι εξαγορασμένοι και πληρωμένοι λακέδες των τυράννων.
Ούτε μπορούμε ρεαλιστικά να περιμένουμε συστημική μεταρρύθμιση. Οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες είναι τόσο διεφθαρμένες, τόσο απόλυτα υποταγμένες στη θέληση των καπιταλιστών ενδιαφερομένων, που είναι πέρα από κάθε σωτηρία.
Χρειαζόμαστε αληθινή δημοκρατία, και αυτή θα έρθει μόνο όταν οι τυχαία επιλεγμένοι ένορκοι του λαού θα έχουν την υπέρτατη εξουσία να ακυρώνουν οποιαδήποτε νομοθεσία. Η σημερινή κομματική πολιτική απάτη, που μεταμφιέζεται σε κυβέρνηση του λαού, ενώ δεν εξυπηρετεί τίποτα και κανέναν παρά μόνο την κακόβουλη ατζέντα των εταιρικών πληρωτών της, είναι ανεπανόρθωτη.
Ένα κοινοβούλιο κομματικών μελών διασφαλίζει ένα νομοθετικό σώμα πιστό στα πολιτικά κόμματα και στους καπιταλιστές-ενδιαφερόμενους που τα χρηματοδοτούν, και όχι στον λαό που "εκλέγει" τους εκπροσώπους του.
Ένα καλύτερο μοντέλο θα ήταν ένα συνταγματικό κοινοβούλιο ανεξάρτητων, εκλεγμένων βουλευτών χωρίς κομματική ένταξη. Αυτό μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα να εκπροσωπούν τουλάχιστον τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους.
Ωστόσο, ενώ αυτό καθιστά την πολιτική διαφθορά οριακά πιο δύσκολη, ελάχιστα κάνει για να την σταματήσει. Θα εξακολουθούσαμε να αντιμετωπίζουμε την προοπτική να εκλέγουμε τη δική μας εγκληματική αριστοκρατία.
Ευτυχώς, υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, καλύτερες επιλογές. Αυτές απαιτούν μια ριζική επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο οργανώνουμε την κοινωνία μας και λειτουργούμε τη δημοκρατία.
Ένας τέτοιος ριζικός μετασχηματισμός βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Δεν καθοδηγείται από τον λαό και δεν τον υπηρετεί. Πρόκειται για μια τεχνοκρατία που διοικείται και χειραγωγείται από καπιταλιστές-ενδιαφερόμενους, παγκοσμιοποιημένες δεξαμενές σκέψης, μη κυβερνητικές οργανώσεις με ακατάλληλη ονομασία και φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Η πρόσοψη της δημοκρατίας διατηρείται από "εκλεγμένες" κυβερνήσεις. Ο πρωταρχικός τους ρόλος είναι να καλλιεργούν την ψευδαίσθηση της δημοκρατικής λογοδοσίας, ενώ μας επιβάλλουν τις πολιτικές των ενδιαφερομένων μερών.
Αυτό είναι το σύστημα για το οποίο ψηφίζουμε περιοδικά. Σε αυτή τη δήθεν δημοκρατία οι εκλογές είναι το τελετουργικό χρίσμα της επόμενης φουρνιάς των εταιρικών ανδρείκελων. Κάθε φορά που δίνουμε την ψήφο μας, τη νομιμοποιούμε, εξουσιοδοτώντας ονομαστικά τους καπιταλιστές-μέτοχους να επιβάλλουν τις πολιτικές που ωφελούν αυτούς και όχι εμάς.
Η προσφυγή στη δικαιοσύνη, η οποία επιτρέπεται να υπάρχει σε αυτό το σύστημα, είναι εξίσου μάταιη. Η δικαστική δικαιοσύνη έχει γίνει μια αρχαϊκή παράδοση, που δεν εφαρμόζεται πλέον. Υπάρχουν αναμφίβολα κάποια έντιμα έδρανα που έχουν απομείνει, αλλά οποιαδήποτε δίκαιη απόφαση λάβουν υπέρ του λαού θα ανατραπεί από τα δωροδοκούμενα ανώτερα δικαστήρια.
Η λύση δεν θα προέλθει ούτε θα παραμείνει ποτέ εντός της σημερινής αντιπροσωπευτικής δημοκρατικής δομής. Κάθε χρόνος ή ενέργεια που δαπανάται για τη διάσωσή της είναι χαμένη.
Διαιωνίζουμε την υποταγή μας με τις ψήφους μας. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να ψηφίζουμε για την υποδούλωσή μας. Αυτό μπορεί να είναι μια συμβολική χειρονομία, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να δώσουμε στους καπιταλιστές-ενδιαφερόμενους να καταλάβουν ότι δεν συναινούμε στο απατηλό σύστημά τους.
ΜΗΝ ΠΑIΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝIΔΙ ΤΟΥΣ
Ούτε μπορούμε να ενδώσουμε στις επαναστατικές φαντασιώσεις των επίδοξων σκληροπυρηνικών και των ιδεολογικά καθοδηγούμενων εξεγερμένων. Επιδιώκουν απλώς να σφραγίσουν την εξουσία τους στο σύστημα και να μας οδηγήσουν στο μισοψημένο όραμά τους για μια νέα realpolitik, συναρμολογημένη από όλες τις προηγούμενες αποτυχημένες, και ενίοτε θανατηφόρες, καταστροφές πολιτικών σχεδίων του παρελθόντος.
Η ιδέα της βίαιης επανάστασης είναι μια ανοησία του πιο παράλογου είδους. Όχι μόνο θα οδηγούσε σε εντελώς αχρείαστους θανάτους χιλιάδων, ενδεχομένως εκατομμυρίων, αλλά το σύστημα που ανεχόμαστε σήμερα είναι χτισμένο πάνω στο διεκδικούμενο δικαίωμα άσκησης βίας. Οι καπιταλιστές των ενδιαφερομένων έχουν όλα τα στρατιωτικά και πολιτικά όπλα που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε βία με μια συντριπτική απάντηση.
Αν ποτέ ξεκινήσουμε εμείς οι ίδιοι τη χρήση βίας, θα παραδώσουμε το ηθικό έδαφος που κατέχουμε σήμερα. Θα παρέχουμε στους καπιταλιστές των ενδιαφερομένων το casus belli τους και θα χάσουμε κάθε πιθανό τακτικό ή πολιτικό πλεονέκτημα.
Έχουν χρησιμοποιήσει επιθέσεις με ψεύτικες σημαίες σε όλη την ιστορία για να δικαιολογήσουν τη βία τους. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για την επόμενη.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ελβετικές υπηρεσίες πληροφοριών προειδοποιούν ήδη για επιθέσεις σε υποδομές διανομής εμβολίων. Αναφέρουν πόσο καταστροφικές θα είναι, παρά το γεγονός ότι παραδέχονται ότι δεν έχουν "απτές ενδείξεις για σχεδιαζόμενες επιθέσεις".
Πόσο απίστευτα βολικό για τους αυταρχικούς που επιδιώκουν να ποινικοποιήσουν όποιον αμφισβητεί το πρόγραμμα εμβολίων COVID. Οποιεσδήποτε τέτοιες "επιθέσεις" θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τεράστιο σκεπτικισμό και τα στοιχεία που υποδεικνύουν τους φερόμενους ως δράστες να εξετάζονται σχολαστικά από όλους.
Η βία είναι πραγματικά η γλώσσα του καταπιεστή. Δεχόμαστε επίθεση και έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την αχαλίνωτη βλακεία. Η έναρξη της βίαιης χρήσης βίας είναι και ηθικά αδικαιολόγητη και αντιπαραγωγική.
Δεν μπορούμε να προσβλέπουμε στην εξουσία οποιουδήποτε ηγέτη και να περιμένουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από καταπίεση σε αντάλλαγμα. Αυτή είναι η φύση του ανύπαρκτου, διεκδικούμενου δικαιώματος της εξουσίας.
Οποιαδήποτε σύντομη ανάπαυλα από τον δεσποτισμό θα ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες πουθενά που μπορούν να αλλάξουν την πορεία στην οποία βρισκόμαστε. Το να ελπίζουμε απεγνωσμένα σε έναν σωτήρα ή να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ψηφίσουμε για να βγούμε από αυτό, είναι μνημειωδώς αφελές. Η αποδοχή της εξουσίας των ηγετών μας έφερε σε αυτό το σημείο. Όπως έχει συμβεί επανειλημμένα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
Η ΛYΣΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕIΣ ΔΕΝ ΘEΛΕΙ ΝΑ ΑΚΟYΣΕΙ
Πρέπει να χτίσουμε κάτι καλύτερο. Αυτή είναι η μόνη αληθινή λύση. Απλώς δεν είναι η λύση που οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν.
Οι άνθρωποι περιμένουν από την εξουσία να τους πει τι να κάνουν, τι να πουν, πού να πάνε και τι να σκεφτούν. Έχουν μάθει να το αποδέχονται αυτό και το αποτέλεσμα είναι η μαθημένη αδυναμία.
Οι άνθρωποι ζουν απαθείς ζωές, βασανιζόμενοι από την ψευδαίσθηση ότι δεν μπορούν να "αλλάξουν τίποτα". Στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι πρέπει να εκχωρήσουν την ατομική τους ευθύνη σε έμπιστες αρχές. Το κάνουν αυτό με τη μάταιη ελπίδα ότι κάποιος καλοπροαίρετος κρατικός γονιός θα τους φροντίσει, ενώ αυτοί θα συνεχίσουν την κανονική, καθημερινή τους ζωή, φανταζόμενοι ότι είναι ελεύθεροι.
Μπορούμε και πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη για τα πάντα μόνοι μας. Αν κάποιος φαντάζεται ότι μπορεί να παραδώσει την ατομική του αυτονομία και τη δική του δράση σε κάποιον αδέκαστο κηδεμόνα που θα τον περιθάλψει, με αντάλλαγμα την εκλογική του αφοσίωση, πλανάται πλάνην οικτράν.
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να έχουμε αυτές τις ψευδαισθήσεις. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. Δεν είμαστε παιδιά.
Το κράτος (οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς) έχει σκοπό να μας καλλιεργήσει. Απαιτεί να του δώσουμε την εξουσία μας, ώστε τα τσιράκια του να κάνουν ό,τι θέλουν. Το κράτος έχει πλέον δημιουργήσει πολλαπλά συστήματα ελέγχου που συσπειρώνονται για να μας υποδουλώσουν. Αυτά βρίσκονται σε λειτουργία αυτή τη στιγμή.
Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει. Δεν συσσωρεύονται συμμαχικές δυνάμεις σε κανένα σύνορο έτοιμες να μας απελευθερώσουν από τον ζυγό του ολοκληρωτισμού. Αν θέλουμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας, πρέπει να το κάνουμε εμείς.
Πρέπει να αναλάβουμε την πλήρη ευθύνη για τους εαυτούς μας και ο ένας για τον άλλον. Πρέπει να οικοδομήσουμε νέα αποκεντρωμένα συστήματα επικοινωνίας, ανταλλαγής και εμπορίου. Θα χρειαστούμε ένα νέο σύστημα δικαιοσύνης, ένα νέο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, κοινωνικής φροντίδας και πολλά άλλα.
Είναι αναμφίβολα μια τρομακτική πρόταση, ίσως ακούγεται σαν ένα ανέφικτο όνειρο. Αν υπάρχει μια καλύτερη λύση θα ήταν φανταστική, αλλά ποια είναι αυτή; Ο χρόνος τελειώνει.
ΤΟ ΚΡAΤΟΣ ΔΕΝ EΧΕΙ ΚΕΡΔIΣΕΙ ΑΚOΜΑ
Το κράτος, με τους νέους μηχανισμούς επιτήρησης και ελέγχου, θα αντιταχθεί σθεναρά σε κάθε προσπάθεια απεμπλοκής από τα δεσμά του. Ωστόσο, αν παραμένουμε νόμιμοι και ειρηνικοί, αν χτίζουμε και δεν καταστρέφουμε, αν μεγιστοποιούμε τη χρήση των λιγοστών ελευθεριών και πόρων που μας έχουν απομείνει, τότε το μόνο μέσο που αφήνουμε στους καταπιεστές μας είναι η γυμνή, ωμή βία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα καταφύγουν σε αυτήν, αλλά "όλοι" θα το δουν.
Όσοι από εμάς αντιτίθενται στο πραξικόπημα της COVID είμαστε μειοψηφία. Το κράτος έχει επενδύσει δισεκατομμύρια στην προπαγάνδα. Η κοινή γνώμη εξακολουθεί να έχει σημασία γι' αυτούς.
Δεν έχουν φτάσει ακόμη στο στάδιο όπου μπορούν απλώς να χτυπήσουν μαζικά τους νομοταγείς, ειρηνικούς ανθρώπους και να περιμένουν να πετύχει το σχέδιό τους. Ομοίως, δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας χωρίς να αναγνωρίσουμε ότι θα πρέπει να γίνουν επώδυνες θυσίες.
Έχουμε ένα άλλο πλεονέκτημα. Τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να αρχίσουμε να χτίζουμε κάτι καλύτερο υπάρχουν ήδη. Εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και παραμένει άγνωστο στους περισσότερους ανθρώπους, έχουμε ένα κωδικοποιημένο, γραπτό σύνταγμα. Μας προσφέρει ένα μονοπάτι προς τη νόμιμη θεραπεία και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε.
Έχουμε επίσης το Φυσικό Δίκαιο και τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Δεν πρέπει να ζητάμε να γίνονται σεβαστά, πρέπει να απαιτούμε απερίφραστα να γίνονται.
ΑΝΑΦΑIΡΕΤΑ ΔΙΚΑIΏΜΑΤΑ OΧΙ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΔΙΚΑIΏΜΑΤΑ
Τα αναφαίρετα δικαιώματα δεν είναι "ανθρώπινα δικαιώματα". Ζούμε σε ένα παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που επίμονα προσπαθεί να ορίσει τα δικαιώματά μας με όρους αυτών των υποτιθέμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρέπει να απορρίψουμε αυτή την απάτη.
Αυτά δηλώνονται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (ΟΔΑΔ).) Απαριθμεί μια σειρά από σεβαστές ανθρωπιστικές αρχές, όπως το Άρθρο 1: Εγγενής ελευθερία και ισότητα:
“Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα..."
Μας λένε συνεχώς οι πολιτικοί μας ηγέτες ότι ενεργούν με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματά μας και ότι τα "προστατεύουν". Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνουν την εξουσία να αγνοούν πλήρως όλα τα λεγόμενα δικαιώματά μας όποτε το επιλέξουν. Το άρθρο 29 της UNHDR αναφέρει:
“Κατά την άσκηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του, ο καθένας υπόκειται μόνο στους περιορισμούς που καθορίζονται από το νόμο... και της ικανοποίησης των δίκαιων απαιτήσεων της ηθικής, της δημόσιας τάξης και της γενικής ευημερίας σε μια δημοκρατική κοινωνία...".
Η νομοθεσία (μια μορφή νόμου) καθορίζεται από το κράτος. Μπορεί να περιορίσει τις ελευθερίες μας και θα κρίνει αυτό που θεωρεί ότι είναι ηθικό. Το κράτος θα αποφασίσει τι συνιστά "δημόσια τάξη" και θα καθορίσει ποια από τα ανθρώπινα δικαιώματά μας πρέπει να αγνοηθούν για τη "γενική ευημερία" της κοινωνίας: Μια "κοινωνία" που το ίδιο ορίζει.
Η UNDHR είναι η προσπάθεια των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) να επισημοποιήσουν ένα σύστημα αδειών συμπεριφοράς, αλλά οι κυβερνήσεις των κρατών μελών δεν θα συμφωνούσαν ποτέ σε αυτές, αν δεν ήταν ελεύθερες να αγνοούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ατομική, εθνική βάση. Εξ ου και το άρθρο 29.
Ωστόσο, στο προοίμιο της UNDHR, ο ΟΗΕ αναγνωρίζει εν συντομία την εντελώς διαφορετική έννοια των αναφαίρετων δικαιωμάτων:
“Εκτιμώντας ότι η αναγνώριση της εγγενούς αξιοπρέπειας και των ίσων και αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο...".
Η αναγνώριση ότι τα αναφαίρετα δικαιώματα είναι το "θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο" είναι όσο πιο μακριά μπορούν να φτάσουν τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτή η αναγνώριση είναι επίσης κάτι που μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.
Στη συνέχεια, ο ΟΗΕ δημιούργησε την UNDHR για να αποκλείσει εντελώς την έννοια αυτή από το "δίκαιο" των κρατών μελών του. Τα αναφαίρετα δικαιώματα δεν αναφέρονται καν στην ίδια τη διακήρυξη, αλλά αναγνωρίζονται, σε παγκόσμιο πολιτικό επίπεδο.
Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ αναγνωρίζει επίσης αναφαίρετα (ή αναπαλλοτρίωτα) δικαιώματα:
“Θεωρούμε αυτονόητες αυτές τις αλήθειες, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα, ότι μεταξύ αυτών είναι η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας...
Ότι για τη διασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων ιδρύονται κυβερνήσεις μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίες αντλούν τις δίκαιες εξουσίες τους από τη συναίνεση των διοικουμένων. Ότι όποτε οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για αυτούς τους σκοπούς, είναι δικαίωμα του λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει".
Είναι σαφές ότι το κράτος αναγνωρίζει ότι τα αναφαίρετα δικαιώματα είναι "αυτονόητα". Ωστόσο, όταν οι κυβερνητικές αρχές διαμορφώνουν τους νόμους και τις διακηρύξεις αρχών τους, φαίνεται ότι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να αποφύγουν οποιαδήποτε περαιτέρω αναγνώριση των αναφαίρετων δικαιωμάτων. Έχουν αντικαταστήσει το "θεμέλιο της ελευθερίας στον κόσμο" με ανούσια ανθρώπινα δικαιώματα.
Ακριβώς όπως και η UNHDR, δεν υπάρχει καμία αναφορά σε "αναπαλλοτρίωτα" δικαιώματα στη Διακήρυξη Δικαιωμάτων των ΗΠΑ (συνταγματικές τροποποιήσεις) ούτε στο γραπτό Σύνταγμα. Για παράδειγμα, η 4η τροπολογία ανακοινώνει:
“Το δικαίωμα του λαού να είναι ασφαλής στα πρόσωπα, τα σπίτια, τα έγγραφα και τα πράγματά του, από αδικαιολόγητες έρευνες και κατασχέσεις, δεν θα παραβιάζεται, και δεν θα εκδίδονται εντάλματα, παρά μόνο κατόπιν πιθανής αιτίας...".
Με άλλα λόγια, το κράτος διεκδικεί το "δικαίωμα" να κρίνει τι θεωρεί "λογικό". Με βάση τη γνώμη του, μπορεί να εισβάλλει στα σπίτια μας, να κατάσχει εμάς και τα αγαθά μας, απλώς και μόνο επειδή ισχυρίζεται ότι έχει "πιθανή αιτία".
Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια ενός κυβερνητικού συστήματος που κρύβεται από τα αναφαίρετα δικαιώματα και αντ' αυτού βασίζει τους κανόνες του (νομοθεσία - νόμο) στο παραπλανητικό κατασκεύασμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εγγυάται ότι το κράτος μπορεί να μας αναγκάσει να κάνουμε ό,τι θέλει. Η τήρηση της αρχής των αναφαίρετων δικαιωμάτων αποκλείει αυτή τη δυνατότητα.
Ο "νομικός" ορισμός των αναφαίρετων δικαιωμάτων έχει ως εξής:
Ο όρος που δίνεται στα θεμελιώδη δικαιώματα που αναγνωρίζονται σε όλους τους ανθρώπους".
Τα αναφαίρετα δικαιώματα, από νομική άποψη, είναι τα ίσα δικαιώματα ΟΛΩΝ των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Κανείς δεν έχει περισσότερα αναφαίρετα δικαιώματα από οποιονδήποτε άλλον. Ένα υψηλό αξίωμα ή ένα σήμα που εκδίδεται από την κυβέρνηση δεν παρέχει κανένα πρόσθετο αναφαίρετο δικαίωμα.
Κανείς από εμάς δεν έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να διατάζει οποιονδήποτε άλλον να κάνει ό,τι προστάζει. Το κράτος ισχυρίζεται ότι αντλεί την εξουσία του από εμάς. Ωστόσο, δεν είχαμε ποτέ αυτό το δικαίωμα εξ αρχής. Πώς είναι δυνατόν να μεταβιβάσουμε την εξουσία μας στο κράτος, αν αυτή δεν υπήρξε ποτέ;
Το κράτος ισχυρίζεται ότι έχει αυτό το πρόσθετο δικαίωμα, να αδειοδοτεί τη συμπεριφορά μας, και το ονομάζει εξουσία του. Με τον τρόπο αυτό απορρίπτει τα αναφαίρετα δικαιώματα και, κατά την ομολογία του ίδιου του κράτους και του "νομικού" του συστήματος, το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Μπορεί να επιτύχει αυτό το τέχνασμα εμπιστοσύνης μόνο μέσω της εξαπάτησης και της άγνοιάς μας.
Το κράτος είναι παθολογικά αλλεργικό στα αναφαίρετα δικαιώματα ακριβώς επειδή είναι καθολικά, αμετάβλητα και απόλυτα. Μας πουλάνε απατηλά ανθρώπινα δικαιώματα επειδή επιτρέπουν στο κράτος να πλασάρει τον μύθο της εξουσίας του. Και το χειρότερο, η κρατική εξουσία λειτουργεί στην πράξη μόνο επειδή μας έχουν πείσει να πιστέψουμε σε αυτή τη μυθοπλασία.
Η κρατική εξουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πίστη μας σε ένα ψέμα. Τη στιγμή που σταματάμε να πιστεύουμε σε αυτό, εξαφανίζεται. Το μόνο που έχει απομείνει στο κράτος μετά από αυτό είναι η ωμή βία. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο που είχε ποτέ.
Δεν πρέπει να δίνουμε καμία πίστη σε ισχυρισμούς για φανταστικά δικαιώματα. Θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογική και να απορρίπτουμε σθεναρά τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς του κράτους.
Εξίσου, πρέπει να απαλλαγούμε από τις δικές μας αυταπάτες. Δεν μπορούμε ταυτόχρονα να διατηρούμε την πεποίθηση ότι εκλέγουμε κυβερνήσεις που μας εξυπηρετούν και ταυτόχρονα να συναινούμε σε κάθε απαίτηση που προβάλλουν από φόβο τιμωρίας αν δεν το κάνουμε. Αυτή είναι μια παράλογη θέση.
Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε πλήρως τι είναι τα αναφαίρετα δικαιώματα. Ειδικά αν είναι ο λόφος στον οποίο πρόκειται να πεθάνουμε.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΜΟΣ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
Το 1882 ο Lysander Spooner έγραψε το Φυσικό Δίκαιο- ή Η Επιστήμη της Φυσικής Δικαιοσύνης (Natural Law; or The Science of Natural Justice). Σε αυτό εξηγούσε γιατί υπάρχει μόνο ένας Παγκόσμιος Νόμος που διέπει τις σχέσεις μας. Ο Φυσικός Νόμος στέκεται πάνω από όλους τους άλλους.
Το Φυσικό Δίκαιο δεν δημιουργήθηκε από άνδρες και γυναίκες και δεν μπορεί να τροποποιηθεί, να αρνηθεί ή να παρακαμφθεί από κανένα ανθρώπινο ον, διεκδικούμενη αρχή ή κράτος. Καθορίζει τη φύση των αλληλεπιδράσεών μας και ακόμη και το πώς κρίνουμε τον ίδιο μας τον χαρακτήρα.
Καθώς το Φυσικό Δίκαιο είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στη φύση, μπορεί να μελετηθεί όπως κάθε άλλο. Η κατανόηση του Φυσικού Δικαίου είναι, όπως έγραψε ο Spooner, η επιστήμη της φυσικής δικαιοσύνης.
Πώς ζούμε ειρηνικά; Ποιοι κανόνες καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο διατηρούμε την ειρήνη μεταξύ μας; Είναι "αυτονόητο" ότι μπορούμε και ζούμε ειρηνικά, αλλά το κάνουμε μόνο επειδή κάποια ανώτερη "αρχή" θα μας τιμωρήσει αν δεν το κάνουμε. Ή μήπως όλοι κατανοούμε εκ φύσεως τον άγραφο νόμο που μας δεσμεύει μέσα στη γωνιά της κοινωνίας μας;
Υπάρχει ένα κοινό σύνολο αρχών που όλοι κατανοούμε, ανεξάρτητα από τη δικαιοδοσία στην οποία ζούμε; Υπάρχει ένας Παγκόσμιος Νόμος που καθορίζει τα όρια της συμπεριφοράς μας, επιτρέποντάς μας να ζούμε ειρηνικά και αρμονικά;
Φυσικά και υπάρχει, αν δεν υπήρχε, η ανθρωπότητα δεν θα είχε επιβιώσει. Αυτός είναι ο Φυσικός Νόμος και ο Spooner τον περιέγραψε:
«Κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει, προς κάθε άλλον, όλα όσα η δικαιοσύνη απαιτεί από αυτόν να κάνει- όπως, για παράδειγμα, να πληρώνει τα χρέη του, να επιστρέφει δανεικά ή κλεμμένα αντικείμενα στον ιδιοκτήτη τους και να αποκαθιστά κάθε ζημιά που μπορεί να έχει προκαλέσει στο πρόσωπο ή την περιουσία άλλου... κάθε άνθρωπος πρέπει να απέχει από το να κάνει σε άλλον, οτιδήποτε η δικαιοσύνη του απαγορεύει να κάνει- όπως, για παράδειγμα, να απέχει από τη διάπραξη κλοπής, ληστείας, εμπρησμού, δολοφονίας ή οποιουδήποτε άλλου εγκλήματος κατά του προσώπου ή της περιουσίας άλλου....
Εφόσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, οι άνθρωποι βρίσκονται σε ειρήνη και οφείλουν να παραμένουν σε ειρήνη μεταξύ τους. Όταν όμως παραβιάζεται κάποια από αυτές τις προϋποθέσεις, οι άνθρωποι βρίσκονται σε πόλεμο. Και πρέπει αναγκαστικά να παραμείνουν σε πόλεμο μέχρι να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη".
Το Φυσικό Δίκαιο είναι η θεμελιώδης ηθική μας και η φυσική δικαιοσύνη είναι η ηθική που προκύπτει από αυτό. Είναι στη φύση μας να το γνωρίζουμε αυτό, επειδή είναι διακριτό μέσω της λογικής, η οποία είναι ο καθοριστικός χαρακτήρας της φύσης μας.
Υπάρχουν πολλές ιδιότητες τις οποίες θεωρούμε "καλές" ή "κακές". Ο ανιδιοτελής και συμπονετικός θεωρείται "καλός", ο εγωιστής και ο ανάλγητος "κακός". Ωστόσο, ανεξάρτητα από τις αξιακές κρίσεις που θέτουμε στις πράξεις των άλλων, αν αυτοί ενεργούν σύμφωνα με τον Φυσικό Νόμο, μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά δίπλα τους.
Το θέμα δεν είναι να είμαστε καλοί ή κακοί, το θέμα είναι να κάνουμε είτε αυτό που είναι σωστό είτε αυτό που είναι λάθος, όπως καθορίζεται από τον Φυσικό Νόμο.
Αν βλάψουμε ή προκαλέσουμε ζημιά σε κάποιον άλλον ή αν ενεργήσουμε ανέντιμα στις συμβάσεις, τότε έχουμε διαπράξει ένα λάθος. Οι άλλοι γύρω μας θα αναγνωρίσουν ότι δεν είχαμε "κανένα δικαίωμα" να διαπράξουμε αυτή την πράξη. Ωστόσο, ό,τι κάνουμε και δεν είναι λάθος είναι δικαίωμα. Μπορεί να μη μας αρέσει αυτό που είπε ή έκανε κάποιος, αλλά, αν δεν προκάλεσε ούτε ζημιά ούτε απώλεια σε κανέναν άλλον, είχε κάθε "δικαίωμα" να ενεργήσει ή να μιλήσει ελεύθερα.
Αυτή η αίσθηση της φυσικής δικαιοσύνης, της κατανόησης και της διάκρισης μεταξύ του τι είναι σωστό και του τι είναι λάθος, λειτουργεί σε κάθε χώρο παιχνιδιού. Τα παιδιά πρέπει να κατανοήσουν γρήγορα το Φυσικό Δίκαιο, αλλιώς θα αποτύχουν να οικοδομήσουν τις σχέσεις που χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν. Τα παιδιά καταλαβαίνουν αυτόν τον Νόμο πριν ακόμη αποκτήσουν τις λέξεις για να εκφραστούν.
Αν τα παιδιά μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς καμία κατανόηση του ανθρώπινου νόμου ή της νομοθεσίας, οι ενήλικες σίγουρα μπορούν. Ωστόσο, φαίνεται ότι το έχουμε ξεχάσει αυτό.
Αντ' αυτού φανταζόμαστε ότι η δικαιοσύνη μας απονέμεται από τις κυβερνήσεις ή τη δικαιοσύνη. Υποθέτουμε λανθασμένα ότι χωρίς τους κανόνες τους δεν θα είχαμε Νόμο και θα ήμασταν ανίκανοι για ειρηνική συνύπαρξη.
Το Φυσικό Δίκαιο διέπει τις σχέσεις μας, είναι το Δίκαιο που μας επιτρέπει να συμβιώνουμε, να συνεργαζόμαστε, να επιτυγχάνουμε κοινούς στόχους και να βρίσκουμε αξία ο ένας στον άλλον. Υπάρχει ανεξάρτητα από τους κατώτερους νόμους που επιβάλλουν οι άνδρες και οι γυναίκες.
Δεν δημιουργήσαμε τον Φυσικό Νόμο και δεν έχουμε τη δυνατότητα να τον τροποποιήσουμε. Διατηρείται στη φύση. Είναι μια αρχή της φύσης που μας καθορίζει ως είδος.
Όλα τα έμβια όντα υπόκεινται στον Φυσικό Νόμο. Είναι το παγκόσμιο σύστημα που βασίζεται σε κανόνες. Καθορίζει τη συμπεριφορά που απαιτείται για τη λειτουργία της κοινωνικής πολυπλοκότητας. Ακριβώς όπως οι τερμίτες χρησιμοποιούν τον Φυσικό Νόμο για να συνεργαστούν για να χτίσουν τις αξιόλογες δομές τους, έτσι κι εμείς χρησιμοποιούμε τον Φυσικό Νόμο για να ζούμε ειρηνικά σε κοινότητες.
Καθώς δεν δημιουργήσαμε εμείς τον Φυσικό Νόμο, αυτό οδηγεί πολλούς να τον αποκαλούν Νόμο του Θεού. Πέρα από τα θεολογικά επιχειρήματα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι οι διαδικασίες που δημιούργησαν τον Φυσικό Νόμο διαφέρουν από εκείνες που δημιούργησαν, για παράδειγμα, τους πλανήτες ή τη βαρύτητα.
Κάποιοι θα πουν ότι αυτά δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς έναν παρεμβατικό θεό ή κάποια άλλη υπερφυσική καθοδήγηση. Ο νομικός ορισμός του Φυσικού Δικαίου προβάλλει αυτόν τον ισχυρισμό. Άλλοι θα επισημάνουν την πιθανότητα σε ένα άπειρο σύμπαν αλληλεπιδρώντων δυνάμεων.
Αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά δεν αλλάζει τη φύση του εν λόγω θέματος. Οι πλανήτες και μια δύναμη που ονομάζουμε βαρύτητα υπάρχουν στην πραγματικότητα, όπως και το Φυσικό Δίκαιο.
Η δικαιοσύνη είναι πραγματική. Όλοι ξέρουμε τι είναι και έχουμε εφεύρει ακόμη και μια λέξη για να την περιγράψουμε. Είναι η αποκατάσταση του δικαίου όταν έχει διαπραχθεί ένα λάθος. Οι έννοιες του σωστού και του λάθους υπάρχουν επίσης στην πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχαν, τότε οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να τις περιγράψουμε θα ήταν χωρίς νόημα.
Λέξεις όπως "δικό μου" και "δικό σου" ή "δίκαιο" και "άδικο" δεν θα είχαν κανένα περιεχόμενο. Δεν μπορείτε να κατέχετε κάτι αν δεν έχετε το δικαίωμα να το διεκδικήσετε ως δικό σας, καμία πράξη δεν μπορεί να έχει αρχές αν δεν υπάρχει η έννοια της δικαιοσύνης ή της αδικίας με βάση την οποία να την αξιολογείτε. Στην πραγματικότητα, κανένας από τους νόμους που δημιουργήθηκαν από άνδρες και γυναίκες, ή το θετικό δίκαιο, δεν θα μπορούσε ποτέ να διαμορφωθεί αν δεν είχε προηγηθεί το Φυσικό Δίκαιο.
Πώς θα μπορούσε η κλοπή να θεωρηθεί ποτέ "αδίκημα" αν δεν υπήρχε ήδη η φυσική δικαιοσύνη; Αν η φυσική δικαιοσύνη δεν προϋπήρχε των νόμων των ανδρών και των γυναικών, τότε η αρπαγή κάποιου πράγματος που δεν σας ανήκει δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει χαρακτηριστεί από κανέναν είτε ως δίκαιη είτε ως άδικη.
Θα ήμασταν ανίκανοι να αντιληφθούμε μια πράξη όπως η κλοπή χωρίς να κατανοήσουμε εκ φύσεως τη φυσική δικαιοσύνη. Σίγουρα δεν θα είχαμε γράψει θετικούς νόμους για να αναζητήσουμε αποζημίωση από τους κλέφτες. Χωρίς το Φυσικό Δίκαιο η "κλοπή" θα ήταν απλώς η μετακίνηση κάποιου πράγματος σε ένα χαοτικό κενό άυλων συμπεριφορών.
Το Φυσικό Δίκαιο είναι ο καθολικός νόμος των πάντων και, όπως και οτιδήποτε συμβαίνει στη φύση, μπορούμε να το μελετήσουμε, να το κατανοήσουμε και, επειδή είμαστε ανθρώπινα όντα με την ικανότητα να συλλογιζόμαστε, να το τυποποιήσουμε σε μια συλλογή καθοριστικών αρχών. Όσοι παραβαίνουν το Φυσικό Δίκαιο μπορούν να κριθούν βάσει αυτού και, όπως σημείωσε ο Spooner, έχουμε καθήκον να το κάνουμε.
Μια κοινωνία θεμελιωμένη στο Φυσικό Δίκαιο θα χτιζόταν γύρω από το αξίωμα "να ζούμε τίμια, να μην βλάπτουμε κανέναν, να δίνουμε σε όλους ό,τι τους αναλογεί". Προκειμένου να "ζήσουμε τίμια", κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι είναι αδιάφορος για την ανεντιμότητα, ιδίως όταν αυτή προκαλεί βλάβη ή απώλεια. Η αδιαφορία για την αδικία θα ήταν αμέλεια, που ουσιαστικά θα συγχωρούσε την επιβλαβή συμπεριφορά.
Καθώς το Φυσικό Δίκαιο είναι καθολικό, απόλυτο και αμετάβλητο, και σε όλους παρέχονται ίσα δικαιώματα και ευθύνες βάσει αυτού, η παράλειψη της νόμιμης δίωξης των αδικημάτων θα ήταν παράβλεψη του Φυσικού Δικαίου. Αυτή η αμέλεια είναι, από μόνη της, μια επιβλαβής πράξη. Το καθήκον, να προσάγονται οι παραβάτες στη φυσική δικαιοσύνη, θα πρέπει να εκπληρώνεται καλύτερα με δίκες υπό την καθοδήγηση ενόρκων.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΔΗΜΟΣ - KΡΑΤΟΣ)
Τα αναφαίρετα δικαιώματα απορρέουν από το Φυσικό Δίκαιο. Οτιδήποτε κάνουμε ή λέμε, που δεν είναι λάθος σύμφωνα με το Φυσικό Δίκαιο, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Ο μόνος περιορισμός στην άσκηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας είναι να ζούμε τίμια και να μην προκαλούμε ζημιά ή απώλεια σε κανέναν άλλον.
Καθώς τα αναφαίρετα δικαιώματα απορρέουν από το Φυσικό Δίκαιο, είναι και αυτά προγενέστερα του ανθρώπινου δικαίου και είναι καθολικά, απόλυτα και αμετάβλητα.
Κανείς, κανένας οργανισμός, καμία αρχή ή το κράτος δεν μπορεί να μας αναγκάσει να κάνουμε οτιδήποτε παρά τη θέλησή μας, όσο παραμένουμε "τίμιοι". Εάν δεν προκαλούμε καμία ζημιά ή απώλεια σε κανέναν άλλο, τότε δεν υπάρχει ούτε μία "αρχή" στη Γη που να μπορεί "νομίμως" να ξεκινήσει τη χρήση βίας ή με άλλο τρόπο να μας υποχρεώσει να κάνουμε οτιδήποτε.
Μια κοινωνία που οικοδομείται πάνω σε αναφαίρετα δικαιώματα πρέπει, εξ ορισμού, να είναι μια εθελοντική κοινωνία.
Καθώς κανένας, ή κανένα σώμα που διεκδικεί εξουσία η οποία δεν υπάρχει, δεν μπορεί νομίμως να εξαναγκάσει, να υποχρεώσει, να εξαπατήσει ή με άλλο τρόπο να εξαναγκάσει είτε τη συμφωνία είτε τη δράση μας, όλες οι αλληλεπιδράσεις μας μπορούν να συναφθούν μόνο ελεύθερα και μπορούμε να αποσύρουμε τη συγκατάθεσή μας όποτε το επιλέξουμε.
Αυτή είναι η δύναμη των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας. Δεν είναι δυνατόν να μας εξουσιάζουν με ντιρεκτίβα αν επιμένουμε να τηρούνται τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Όσοι αρνούνται να τηρήσουν τα αναφαίρετα δικαιώματά μας πρέπει να παραδεχτούν ότι απορρίπτουν το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο.
Αξίζει να σημειωθεί τι είναι μια πραγματική δίκη υπό την καθοδήγηση ενόρκων, επειδή δεν αποτελεί μέρος του σημερινού δικαστικού συστήματος. Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο που θα βασίζεται στα αναφαίρετα δικαιώματά μας, τότε η φυσική δικαιοσύνη, η οποία θα διέπεται και θα διοικείται αποκλειστικά και μόνο από ενόρκους από ομολόγους μας και όχι από δικαστές, είναι απαραίτητη.
Μετά την υπόθεση του 1670 The King v Penn and Mead, ο πρόεδρος των ενόρκων Edward Bushel, μετά από σύντομη φυλάκιση επειδή αρνήθηκε να κρίνει τους κατηγορούμενους ένοχους, αρνήθηκε στη συνέχεια να πληρώσει το επιβληθέν δικαστικό πρόστιμο και υπέβαλε την έφεσή του στο Court of Common Pleas. Στην οριστική απόφασή του, με την οποία έκανε δεκτή την έφεση του Bushel, ο αρχιδικαστής John Vaughan δήλωσε:
"Οι ένορκοι πρέπει να είναι ανεξάρτητα και αδιαμφισβήτητα υπεύθυνοι για την ετυμηγορία τους, απαλλαγμένοι από οποιεσδήποτε απειλές του δικαστηρίου.
Σε ένα δικαστήριο Φυσικού Δικαίου ο δικαστής θα είναι απλώς ο συγκλητικός. Ο μόνος τους ρόλος είναι να καθοδηγούν τους ενόρκους στην τεχνική πτυχή του νόμου. Δεν θα δίνει οδηγίες, δεν θα εξαναγκάζει ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θα επηρεάζει ή θα παρεμβαίνει είτε στη σύσκεψη είτε στην κρίση των ενόρκων.
Οι ένορκοι θα είναι εντελώς ανώνυμοι και θα πρέπει να συμφωνήσουν ομόφωνα τόσο για την ετυμηγορία όσο και για την κατάλληλη ποινή. Στη συνέχεια, θα δώσουν εντολή στον δικαστή (ή τον συγκλητικό) να επιβάλει την ποινή στην οποία έχουν συμφωνήσει.
Το Φυσικό Δίκαιο είναι εύκολο στην κατανόηση και απλό στην εφαρμογή του. Το μόνο ερώτημα, στην πραγματικότητα το μόνο έγκλημα, είναι η άμεση πρόκληση πραγματικής ζημίας ή απώλειας ή ανέντιμης συμπεριφοράς σε μια σύμβαση (ανεντιμότητα).
Ως όντα εμφορούμενα από τη λογική, είναι ένα απλό καθήκον για εμάς να αποφασίσουμε αν προκλήθηκε ζημία ή απώλεια. Στο πλαίσιο του συστήματος των δικών με ενόρκους μπορούμε να είμαστε περισσότερο σίγουροι, όχι λιγότερο, ότι θα απονεμηθεί φυσική δικαιοσύνη.
Οι ένορκοι πρέπει να πεισθούν ότι η πραγματική ζημία ή απώλεια προέκυψε άμεσα από τις πράξεις ή τον λόγο του κατηγορούμενου. Η απλή προσβολή κάποιου δεν προκαλεί πραγματική ζημία. Η έκφραση δυσάρεστων απόψεων ή η άρνηση συμμόρφωσης σε μια παράλογη εντολή δεν προκαλεί πραγματική βλάβη ή απώλεια.
Ο Άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα John Stuart Mill έκανε σαφή διάκριση μεταξύ νόμιμης και παράνομης βλάβης. Ο Mill ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ελευθερία του λόγου και, στο έργο του On Liberty, παρουσίασε τις περιπτώσεις όπου η "ελευθερία του λόγου" θα μπορούσε να προκαλέσει νόμιμη βλάβη:
Οι γνώμες χάνουν την ασυλία τους όταν οι περιστάσεις υπό τις οποίες εκφράζονται είναι τέτοιες ώστε η έκφρασή τους να συνιστά θετική υποκίνηση σε κάποια κακόβουλη πράξη. Μια γνώμη ότι οι έμποροι καλαμποκιού είναι λιμοκτονούντες των φτωχών ή ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι ληστεία, θα έπρεπε να είναι ανεμπόδιστη όταν απλώς κυκλοφορεί μέσω του Τύπου, αλλά μπορεί δικαίως να υποστεί τιμωρία όταν εκφωνείται προφορικά σε έναν ενθουσιασμένο όχλο που έχει συγκεντρωθεί μπροστά στο σπίτι ενός εμπόρου καλαμποκιού ή όταν διακινείται μεταξύ του ίδιου όχλου με τη μορφή πλακάτ".
Ο πραγματικός αντίκτυπος των πράξεών μας θα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις που θα οδηγούν τους ενόρκους. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ολέθριο εταιρικό, διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα που είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε σήμερα.
Οι περιπτώσεις ανθρώπων όπως ο David Noakes & Lyn Thyer, ο Ross Ulbricht, ο Julian Assange και ο Craig Murray είναι μερικές μόνο, ανάμεσα σε αμέτρητες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο, όπου η δικαστική δικαιοσύνη διακρίνεται μόνο για την πλήρη απουσία της.
Πολύ συχνά, αυτό που ακατανόητα αναφερόμαστε ως σύστημα δικαιοσύνης λειτουργεί ως όπλο που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές-μέτοχοι και οι κυβερνήσεις που τους υπηρετούν, για να επιβάλουν την κακόβουλη, αδύνατη αξίωση εξουσίας πάνω μας.
Κατά τη διάρκεια της δίκης του David Noakes στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο δικαστής Nicholas Loraine Smith ενημέρωσε τους ενόρκους ότι το δικαστήριο δεν είναι ένα δικαστήριο ηθικής, αλλά μάλλον ένα δικαστήριο του νόμου.
Νόμος χωρίς ηθική δεν είναι δικαιοσύνη, είναι καταπίεση.
Σε ένα δικαστήριο του Φυσικού Δικαίου με ενόρκους το μόνο που θα λαμβανόταν υπόψη θα ήταν η βλάβη ή η απώλεια που προκλήθηκε, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει κανένα πιθανό έγκλημα. Η γνώμη του δικαστή (συγκλητικού) και οι τεχνικές απαιτήσεις της νομοθεσίας θα ήταν άσχετες.
Αρνούμενοι να κρίνουν τον κατηγορούμενο ένοχο, ανεξαρτήτως των νομοθετικών διαταγμάτων, οι ένορκοι θα έκριναν ότι ο θετικός νόμος είναι κόπανος. Όπως είναι τόσο προφανές ότι είναι σε κάθε νομική ντροπή που μας επιβάλλεται.
Σε αυτόν τον καλύτερο κόσμο του Φυσικού Δικαίου και της φυσικής δικαιοσύνης, η νομοθεσία που διαπιστώνεται ότι προκαλεί βλάβη θα ακυρωνόταν από τους ενόρκους του λαού. Οποιαδήποτε νομοθεσία, όπως ο νόμος του 1939 για τον καρκίνο, ο οποίος ουσιαστικά υπάρχει μόνο για να προστατεύει το μονοπώλιο των φαρμακευτικών εταιρειών στην αγορά του καρκίνου, θα μπορούσε να διαπιστωθεί ότι προκαλεί βλάβη και να ακυρωθεί από τους ενόρκους.
Αυτό είναι αληθινός δήμος - κράτος (λαός - κυριαρχία), όπου ο λαός, τυχαία επιλεγμένος (με κλήρωση), αποτελεί τον ανώτατο κανόνα δικαίου. Στέκονται πάνω από όλα ως οι τελικοί διαιτητές της φυσικής δικαιοσύνης.
Σε ένα τέτοιο σύστημα η δωροδοκία χρήσιμων αυταρχικών ηλιθίων θα ήταν χάσιμο χρόνου. Οποιαδήποτε νομοθεσία ψηφίσουν για να προστατεύσουν και να προωθήσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών ελεγκτών των μετόχων τους, ή οποιαδήποτε κακόβουλη δύναμη που επιδιώκει να επιβάλει τη θέλησή της, θα ανατρέπεται από το λαό όπου κρίνεται ότι προκαλεί ζημιά ή απώλεια, κατά παράβαση της φυσικής δικαιοσύνης.
ΓΙΝΕ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ
Το 1982 ο Murray Rothbard δημοσίευσε την Ηθική της ελευθερίας (Ethics of Liberty). Συμπέρανε ότι το θετικό δίκαιο κάθε κοινωνίας μπορεί να προκύψει από τρεις μόνο πηγές. Μπορεί να θεμελιώνεται σε έθιμα και παραδόσεις, σε κρατική ντιρεκτίβα ή να βασίζεται στη λογική και στο Φυσικό Δίκαιο.
Οδεύουμε ολοταχώς προς μια Kρατική Δικτατορία. Η λύση είναι να αρνηθούμε να δεχτούμε οτιδήποτε λιγότερο από την απόλυτη τήρηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας.
Πρέπει να επιμείνουμε ότι το Φυσικό Δίκαιο είναι το μόνο θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο- πρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι η φυσική δικαιοσύνη είναι το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων, εξίσου, χωρίς εξαίρεση- πρέπει να απαιτήσουμε ότι κανένας θετικός νόμος δεν μπορεί να παραμείνει αν δεν κριθεί λογικός, όχι από το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο σώμα που διεκδικεί το ανύπαρκτο δικαίωμα της εξουσίας, αλλά από τον λαό, είτε μέσω δίκης από ενόρκους είτε, όπου είναι εμφανής η βλάβη, μέσω ενός συγκληθέντος μεγάλου σώματος ενόρκων, δεν θα δεχτούμε καμία επιλογή ενόρκων, παρά μόνο με τυχαία κλήρωση που θα γίνει από όλους τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα, και διακηρύσσουμε ότι οι ένορκοι του λαού είναι το ανώτατο δικαστήριο της χώρας και ο ανώτατος κριτής του Φυσικού Δικαίου που είναι το σύνολο του νόμου.
Πρέπει να είμαστε αμείλικτοι στην επιδίωξη αυτού του στόχου και να μη δεχτούμε τίποτα λιγότερο από το αναφαίρετο δικαίωμά μας να ζούμε σε ειρήνη και ελευθερία. Η ελευθερία θα ορίζεται ως η ελευθερία να ασκούμε τα αναφαίρετα δικαιώματά μας και καμία προσπάθεια άρνησης της ελευθερίας ή των δικαιωμάτων μας δεν θα γίνει ανεκτή.
Όλοι όσοι χρησιμοποιούν βία, εξαναγκασμό, εξαπάτηση, δωροδοκία ή οποιοδήποτε άλλο μέσο σε μια προσπάθεια να ισχυριστούν ψευδώς ότι κατέχουν το μυθικό δικαίωμα της εξουσίας, θα λογοδοτήσουν για την ανεντιμότητά τους και για οποιαδήποτε ζημιά ή απώλεια έχουν προκαλέσει, από ένα ελεύθερο σώμα ενόρκων των ομοίων τους.
Αυτή την καλύτερη κοινωνία πρέπει να την οικοδομήσουμε εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να ζήσουμε ειρηνικά σαν να είμαστε ελεύθεροι, σύμφωνα με το Φυσικό Δίκαιο, τηρώντας τη φυσική δικαιοσύνη και ασκώντας τα αναφαίρετα δικαιώματά μας, μέχρι να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Όπως παρατήρησε ο Rothbard:
“Ο φυσικός νόμος είναι, στην ουσία, μια βαθιά "ριζοσπαστική" ηθική, γιατί κρατάει το υπάρχον status quo, το οποίο μπορεί να παραβιάζει κατάφωρα τον φυσικό νόμο, υπό το αμείλικτο και ανυποχώρητο φως της λογικής.
Στο πεδίο της πολιτικής ή της κρατικής δράσης, το φυσικό δίκαιο παρουσιάζει στον άνθρωπο ένα σύνολο κανόνων που μπορεί κάλλιστα να είναι ριζικά επικριτικοί απέναντι στο υπάρχον θετικό δίκαιο που επιβάλλεται από το κράτος.
Στο σημείο αυτό, αρκεί να τονίσουμε ότι η ίδια η ύπαρξη ενός φυσικού νόμου που μπορεί να ανακαλυφθεί από τη λογική είναι μια δυνητικά ισχυρή απειλή για το status quo και μια μόνιμη μομφή για την κυριαρχία του τυφλά παραδοσιακού εθίμου ή της αυθαίρετης βούλησης του κρατικού μηχανισμού".
Το Kράτος έχει επενδύσει τα πάντα στην τεχνοκρατία που σφραγίζει την ύπαρξή του. Δεν θα κάτσει άπραγο όσο εμείς ξεκινάμε μια πορεία που αποτελεί δυνητικά ισχυρή απειλή για το status quo. Μπορούμε να προβλέψουμε ότι το Κράτος θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να μας εμποδίσει να δημιουργήσουμε ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη. Η οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου θα είναι επίπονη και επικίνδυνη.
Η εναλλακτική λύση του "δεν κάνουμε τίποτα" θα καταδικάσει εμάς και τις μελλοντικές γενιές στην άθλια, ολοκληρωτική τυραννία ενός παγκόσμιου τεχνοκράτους. Όσοι συμφωνούν με τη νέα τάξη πραγμάτων, ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά, θα υποφέρουν παρ' όλα αυτά.
Δεν υπάρχει τίποτα ανθρωπιστικό σε αυτό το σχέδιο. Ακριβώς το αντίθετο. Όσοι από εμάς αντιδρούμε σε αυτό δεν έχουμε τελικά τίποτα να χάσουμε και κυριολεκτικά τα πάντα να κερδίσουμε.
Πρέπει να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο και πρέπει να δράσουμε τώρα για να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια. Ωστόσο, πρέπει να ενεργήσουμε με σύνεση, με διορατικότητα, καθώς εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση του στόχου μας για ειρήνη και ελευθερία. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο άσκοπο και απογοητευτικό όσο μια συμβολική θυσία, που ξεχνιέται σύντομα.
Πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές. Πρέπει να αποφύγουμε να πέσουμε στην παγίδα της νοοτροπίας "όλα ή τίποτα". Δεν πρόκειται να κερδίσουμε μια αποφασιστική νίκη σύντομα. Αυτό θα είναι σχεδόν σίγουρα ένας αγώνας γενεών.
Ο στόχος μας δεν πρέπει ποτέ να είναι να ανατρέψουμε το κράτος, είναι μια εντελώς ανέφικτη πρόταση. Στόχος μας θα πρέπει να είναι να ενθαρρύνουμε την εξέλιξη της κοινωνίας μέσω του παραδείγματος που δίνουμε.
Είναι απελπιστικά μη ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συγκεντρώσουμε μια ενιαία πολιτική επίθεση που θα ξεπεράσει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και ταυτόχρονα θα κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά των μαζών που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου.
Η δημιουργία μιας ειρηνικής, ελεύθερης κοινωνίας θα πρέπει αρχικά να γίνει στο περιθώριο. Πρέπει να σχηματίσουμε μια παράλληλη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων και τα αποκεντρωμένα συστήματα που θα οικοδομήσουμε θα πρέπει να ανταποκρίνονται και να προσαρμόζονται καθώς θα δέχονται επιθέσεις από το κράτος.
Πρώτα απ' όλα πρέπει να επιβιώσουμε. Δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να οικοδομήσουμε κάτι καλύτερο αν δεν είμαστε εδώ για να το κάνουμε. Ενώ υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον για να μεγιστοποιήσουμε τη μη συμμόρφωσή μας με τις "παράνομες" απαιτήσεις του κράτους, θα υπάρξουν περιπτώσεις όπου θα πρέπει να συμμορφωθούμε.
Αν οι ηλικιωμένοι γονείς σας ζουν στο εξωτερικό, αρρωστήσουν σοβαρά και σας χρειαστούν, τι θα κάνετε; Θα επιμείνετε στις αρχές σας, θα αρνηθείτε το τεστ και θα τους αφήσετε να παλέψουν μόνοι τους;
Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που θα μπορούσε κανείς να προβλέψει όπου κάποιος βαθμός συμμόρφωσης θα είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτος. Ωστόσο, αν η συνειδητή πρόθεσή μας είναι να το περιορίσουμε στο απόλυτο ελάχιστο, θα είμαστε στο σωστό δρόμο.
Σκοπός μας θα πρέπει να είναι να δείξουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ότι μια κοινωνία που βασίζεται στα αναφαίρετα δικαιώματα και τη φυσική δικαιοσύνη είναι προτιμότερη από αυτήν στην οποία είναι παγιδευμένοι. Η συγκεντρωτική εξουσία του κράτους δεν θα εξαφανιστεί ξαφνικά. Ωστόσο, αν οι αριθμοί μας αυξηθούν, θα εξατμιστεί σιγά σιγά.
Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατό ειρηνικό μέσο για να το πετύχουμε αυτό, ενθαρρύνοντας όσο το δυνατόν περισσότερους να μας ακολουθήσουν.
Όπου το Κράτος τιμωρεί και περιθωριοποιεί τους ανθρώπους, εμείς θα τους υποστηρίξουμε και θα τους αγκαλιάσουμε. Αν αρνούνται τα αναφαίρετα δικαιώματα των ανθρώπων θα αγωνιστούμε γι' αυτά. Όταν εγκαταλείπουν τους ανθρώπους θα τους προσφέρουμε συντροφικότητα.
Θα πρέπει να προσαρμοστούμε στην τυραννία του κράτους όπως αυτή εξελίσσεται. Για παράδειγμα, όταν το κράτος του Ηνωμένου Βασιλείου θέσει σε ισχύ τον νόμο για την αστυνομία, το έγκλημα, τις ποινές και τα δικαστήρια -Police, Crime, Sentencing and Courts Act (που βρίσκεται σήμερα στο στάδιο του νομοσχεδίου) και η νόμιμη διαμαρτυρία ουσιαστικά τίθεται εκτός νόμου, θα πρέπει να γίνουμε δημιουργικοί και να αναζητήσουμε νέους τρόπους διαμαρτυρίας.
Ομοίως, όταν αναπτύξουν τον επικείμενο νόμο για την ασφάλεια στο διαδίκτυο – Online Safety Act (επίσης σε στάδιο νομοσχεδίου) και επιχειρήσουν να καταργήσουν την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο, θα τους ξεγελάσουμε και θα δημιουργήσουμε εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας.
Δεν θα είναι πάντα δυνατό να μένουμε εντός των "νόμιμων" ορίων της Kρατικής Δικτατορίας. Πράγμα που καθιστά ακόμη πιο σημαντικό να ενεργούμε "νόμιμα", σύμφωνα με το Φυσικό Δίκαιο και τα αναφαίρετα δικαιώματά μας, πριν από τις αναπόφευκτες συλλήψεις και τις επακόλουθες δίκες.
Η Κρατική Τυραννία σημαίνει ότι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε ένα άδικο σύστημα. Διατηρώντας σχολαστικά την ηθική δέσμευσή μας στη φυσική δικαιοσύνη, η παράνομη φύση του κράτους μπορεί να αποκαλυφθεί, ειδικά αν χρησιμοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα νομικά μέσα για να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε μια δίκη με ενόρκους.
Η μη συμμόρφωση δεν σημαίνει απλώς την άρνηση του τεστ, των εμβολίων ή των εφαρμογών του κράτους. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν περισσότερο το κρατικό σύστημα και να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το δικό μας.
Το Κράτος βασίζεται στην προπαγάνδα, οπότε σταματήστε να την αγοράζετε. Θα πρέπει να αρνηθούμε να πληρώσουμε για την τηλεοπτική του άδεια ή να αγοράσουμε οτιδήποτε παράγεται από την προπαγανδιστική μηχανή των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης. Αντ' αυτού, να υποστηρίζουμε τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και να τα προωθούμε όπου μπορούμε.
Η παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα των καπιταλιστών-μετόχων είναι ουσιαστικά εταιρική και το πραξικόπημα του COVID δημιούργησε μια τεχνοκρατία υπό την ηγεσία των εταιριών.
Επομένως, πρέπει να επιλέξουμε προσεκτικά πώς ξοδεύουμε τα χρήματά μας. Αν και είναι πρακτικά αδύνατο να τα αποφύγουμε εντελώς, θα πρέπει να περιορίσουμε τις συναλλαγές μας με τις παγκόσμιες εταιρείες στο απόλυτο ελάχιστο.
Το πραξικόπημα έχει επίσης επιτεθεί σε τοπικές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Επομένως, θα πρέπει να αγοράζουμε ό,τι χρειαζόμαστε από αυτές στο μέτρο του δυνατού.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε την εμμονή μας με την ευκολία. Αντί να πεταγόμαστε στο σούπερ μάρκετ, θα πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια να αγοράζουμε τα τρόφιμά μας από τοπικές, ανεξάρτητες λαϊκές αγορές ή άλλες μικρές επιχειρήσεις. Ας αναζωογονήσουμε τον κεντρικό δρόμο.
Ένας από τους πρωταρχικούς παράγοντες που οδήγησαν στο πραξικόπημα ήταν η δημιουργία ενός νέου διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η πρόθεση είναι να μας αναγκάσουν όλους να χρησιμοποιήσουμε το ψηφιακό νόμισμα της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC).
Αυτό το "προγραμματιζόμενο χρήμα" θα δώσει στις κεντρικές τράπεζες πλήρη έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Έχοντας τη δυνατότητα να ελέγχουν κάθε συναλλαγή με CBDC, οι αλγόριθμοι της κεντρικής τράπεζας θα υπαγορεύουν τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να αγοράσουμε.
Πρέπει να απορρίψουμε ολοκληρωτικά το CBDC και να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τις δικές μας, αποκεντρωμένες μορφές νομίσματος και ανταλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει μόνο κρυπτογραφικό νόμισμα, αν και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος μιας αποκεντρωμένης λύσης. Πρέπει να σκεφτούμε πολύ ευρύτερα από αυτό. Πρέπει να είμαστε, ως κοινότητα, όσο το δυνατόν πιο ανώνυμοι.
Θα πρέπει να κατασκευάσουμε τοπικούς πυρήνες ελευθερίας που θα επικεντρώνονται στη μεγιστοποίηση της ανεξαρτησίας μας από το κρατικό σύστημα. Πρέπει να κατανοήσουμε και να εμπλακούμε σε μια ευρέως διαδεδομένη αντιοικονομία.
Πρέπει να καλλιεργούμε τα δικά μας τρόφιμα όπου είναι δυνατόν, να ανταλλάσσουμε ελεύθερα αγαθά και υπηρεσίες μεταξύ μας, αποκλείοντας τις εταιρείες όπου μπορούμε. Πρέπει να ξαναμάθουμε ξεχασμένες δεξιότητες και τέχνες, θα τις χρειαστούμε. Πρέπει να αγοράζουμε μεταχειρισμένα όπου μπορούμε και, όπου δεν μπορούμε, να χρησιμοποιούμε μετρητά.
Εν ολίγοις, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας. Τα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα έχουν πραγματικά σημασία. Ολόκληρη η Kρατική Tεχνοκρατία βασίζεται στην εκμετάλλευσή μας προς όφελος των καπιταλιστών-μετόχων.
Το πραξικόπημα της COVID σχεδιάστηκε για να μας υποδουλώσει σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ο σκοπός της προπαγάνδας με την οποία μας έχουν κατακλύσει είναι να μας αναγκάσουν να ζήσουμε μέσα στο φόβο και να αποδεχτούμε την κρατική τεχνοκρατία ως τη μόνη λύση.
Είναι προφανές, από τις ενέργειες του Κράτους, ότι μας χρειάζεται πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς το χρειαζόμαστε. Μπορούμε να οικοδομήσουμε μια παγκόσμια κοινωνία χωρίς το Κράτος. Δεν χρειάζεται να το πολεμήσουμε ή να το αλλάξουμε. Πρέπει να το αγνοήσουμε και να χτίσουμε κάτι καλύτερο. Πρέπει να ασχοληθούμε με την εξέλιξη και όχι με την επανάσταση.
Ένας κόσμος βασισμένος στο Φυσικό Δίκαιο, τη φυσική δικαιοσύνη και την ελευθερία να ασκούμε τα αναφαίρετα δικαιώματά μας θα επιτρέψει αυτή την εξέλιξη. Πρέπει να ατσαλώσουμε τους εαυτούς μας στο έργο της δημιουργίας ελευθερίας, δικαιοσύνης και ειρήνης στον κόσμο.
ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου