ΤΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΗΝ ΜΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΨΗΦΟ
Το διεφθαρμένο σύστημα των Βρυξελλών: Η άνοδος της πατριωτικής δεξιάς ως μη συστημικό πολιτικό ρεύμα δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς ως μια αντίδραση.
Όποιος καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, δεν θα έχει αξιολογήσει με ρεαλισμό την παρούσα κατάσταση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναδεικνύεται ως αποτέλεσμα της ανικανότητας της υβριδικής απολυταρχίας των Βρυξελλών.
Η περίπτωση της Marine Le Pen αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου και φανερώνει την πραγματική διάσταση αυτής της κατάστασης.
Το φαινόμενο που παρατηρείται στην Ευρώπη γεννά σοβαρές ανησυχίες και ερωτήματα για το μέλλον. Στις 31 Μαρτίου, ένα γαλλικό δικαστήριο καταδίκασε τη Marine Le Pen, η οποία προηγείται στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό 36%, έναντι 18% του δεύτερου υποψηφίου, για την υπόθεση των «πλαστών βοηθών».
Αν και η ίδια δεν κατηγορείται για κλοπή, αλλά για την αναδιοργάνωση των συνεργατών της, η ποινή που της επιβλήθηκε – η πενταετής απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές – είναι μια στρατηγική κίνηση του πολιτικά χειραγωγούμενου δικαστικού συστήματος.
Η απόφαση να επιβληθεί η πενταετής απαγόρευση, με άμεση ισχύ και χωρίς να αναμένεται η έφεση της Le Pen, δείχνει ξεκάθαρα ότι η δικαιοσύνη στη Γαλλία χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής δίωξης.
Η καταδίκη της σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση και η απαγόρευση της από συμμετοχής στις εκλογές είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας της πολιτικής εξουσίας να την αποτρέψει από το να κατέβει ως υποψήφια στις επερχόμενες εκλογές.
Πίσω από αυτή τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης κρύβεται η διαφθορά του Macron, ο οποίος φέρεται να είχε οργανώσει το όλο σκηνικό σε συνεργασία με το δικαστικό σύστημα, υπονομεύοντας την ακεραιότητα της γαλλικής δημοκρατίας. Η απόφαση αυτή αποτελεί σοβαρό πλήγμα για το κύρος της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στη Γαλλία και αποτελεί ντροπή για τη χώρα.
Η αντίδραση της γαλλικής κυβέρνησης ήταν έντονη, με πληροφορίες να αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας ανησύχησε από την τροπή που πήραν τα γεγονότα. Ανέφερε μάλιστα στους συνεργάτες του ότι «η Γαλλία είναι η μόνη χώρα που συμβαίνει κάτι τέτοιο».
Η καταπολέμηση της μη συστημικής αντιπολίτευσης με τη μέθοδο των υβριδικών απολυταρχιών αποτελεί μια νέα και επικίνδυνη τάση στην τρέχουσα πολιτική σκηνή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η στρατηγική αυτή φαίνεται να κερδίζει έδαφος, με στόχο την αποδυνάμωση ή ακόμα και την εξάλειψη πολιτικών δυνάμεων που δεν συμμορφώνονται με τα συμφέροντα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής είναι η περίπτωση της Ρουμανίας, όπου το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα παρενέβη πολιτικά για να αποτρέψει την εκλογή του Calin Georgescu, ο οποίος ήταν μπροστά με διαφορά στις προεδρικές εκλογές.
Παρά τη μεγάλη δημοφιλία του στη ρουμανική κοινωνία, το πολιτικό κατεστημένο και οι Βρυξέλλες δεν τον ήθελαν στην εξουσία και έτσι κατασκεύασαν μια ανυπόστατη κατηγορία, κατηγορώντας τον ως «δακτύλιο των Ρώσων», προκειμένου να τον εξουδετερώσουν.
Παρόμοιες τακτικές φαίνεται να διαμορφώνονται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, με την περίπτωση της Γερμανίας να είναι η επόμενη που προδιαγράφεται. Στη Γερμανία, το CDU/CSU και το SPD, οι δύο μεγάλες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, προωθούν έναν νέο νόμο που θα απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα σε οποιονδήποτε θεωρείται ότι «υποκινεί το μίσος».
Αν και η εν λόγω νομοθετική πρωτοβουλία δεν αναφέρεται ευθέως στην ακροδεξιά, όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για μια στοχευμένη προσπάθεια να περιοριστεί η πολιτική δράση του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), το οποίο ήδη έχει καταφέρει να αναδειχθεί στην πρώτη θέση στις γερμανικές δημοσκοπήσεις.
Η αυξανόμενη αντίδραση κατά των πολιτικών δυνάμεων που αμφισβητούν το κατεστημένο στην ΕΕ δείχνει την αποτυχία του συστήματος να διαχειριστεί τις αυξανόμενες κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις, και αντικατοπτρίζει μια νέα εποχή πολιτικής καταστολής και εκδίωξης της αντιπολίτευσης που δεν ελέγχεται από το σύστημα.
Η κατάσταση που εξελίσσεται στην Ευρώπη έχει βαθύτερα αίτια, τα οποία συνδέονται με την αυξανόμενη άνοδο της πατριωτικής δεξιάς, η οποία τώρα αγωνίζεται για την εξουσία σε όλη την ήπειρο. Αυτή η πολιτική τάση αποτελεί μια σοβαρή απειλή για το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Τα προγράμματα πολλών πατριωτικών κομμάτων, μέχρι πρόσφατα, περιλάμβαναν προτάσεις για την επιβράδυνση ή ακόμη και την ανατροπή της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με κάποιους να επιθυμούν να καταργήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και να επιστρέψουν στην οικοδόμηση των εθνικών κρατών που υπήρχαν πριν την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Για να επιβιώσουν στον πολιτικό αγώνα, πολλά από τα δεξιά κόμματα, όπως το κόμμα της Εθνικής Συσπείρωσης της Marine Le Pen στη Γαλλία και το AfD στη Γερμανία, έχουν προσαρμόσει τις θέσεις τους και κινούνται προς το κέντρο, προσπαθώντας να προσελκύσουν ευρύτερες μάζες ψηφοφόρων και να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό τους ως ακραίων.
Παρ’ όλα αυτά, η φήμη τους ως καταστροφέων του «ευρωπαϊκού κήπου» προκαλεί τρόμο στις Βρυξέλλες και στους γραφειοκράτες της ΕΕ, οι οποίοι αντιτίθενται σφοδρά στην άνοδο αυτών των δυνάμεων.
Οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες και οι ελίτ των παλαιών χωρών της ΕΕ είναι οι κύριοι ωφελούμενοι από την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πάνω από τρεις δεκαετίες. Για αυτόν τον λόγο, αντιστέκονται σθεναρά σε οποιαδήποτε απειλή για την εξουσία τους και δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν εύκολα όσα έχουν κερδίσει. Αισθάνονται ότι το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους και κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο.
Ωστόσο, υπάρχει ένα παράδοξο σε όλη αυτή την κατάσταση: όσο πιο σφοδρά προσπαθεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο να παραμείνει στην εξουσία, τόσο πιο γρήγορα οδηγεί το ίδιο το σύστημα στην κατάρρευση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει οικοδομήσει την ταυτότητά της γύρω από τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της ακεραιότητας των θεσμών και του κράτους δικαίου.
Όμως, η κατάφωρη παραβίαση αυτών των αξιών στην καταπολέμηση της αντιπολίτευσης δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κόβει το κλαδί στο οποίο κάθεται ολόκληρη η ευρωπαϊκή ελίτ. Το να παραβιάζεις τις δημοκρατικές αρχές για να αντιμετωπίσεις την αντιπολίτευση ισοδυναμεί με το να υπονομεύεις τα θεμέλια του συστήματος.
Η άνοδος της πατριωτικής δεξιάς δεν είναι τυχαία. Η δημοτικότητά της αυξάνεται διότι οι σημερινές ηγεσίες της ΕΕ αποδεικνύονται παθολογικά αναποτελεσματικές και ανίκανες να λύσουν τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες.
Η καταπολέμηση των δεξιών πολιτικών δεν πρόκειται να λύσει αυτά τα προβλήματα. Αντιθέτως, η καταστολή της αντιπολίτευσης και η περιθωριοποίηση αυτών των κομμάτων ενδέχεται να προκαλέσουν μεγαλύτερη δυσαρέσκεια, καθώς οι πολίτες που διαμαρτύρονται θα συνεχίσουν να εκφράζουν την απογοήτευσή τους, πιθανόν με ακόμα πιο έντονο τρόπο.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η Ρουμανία. Μετά το σκάνδαλο της ακύρωσης των εκλογών, η δημοτικότητα του Călin Georgescu εκτοξεύθηκε από το 23% στο 40%. Παρά το γεγονός ότι απαγορεύτηκε η συμμετοχή του στον πολιτικό αγώνα, εμφανίστηκε μια νέα ακροδεξιά προσωπικότητα, ο George-Nicolae Simion, η οποία κέρδισε έδαφος.
Αυτή η κατάσταση αποδεικνύει ότι οι προσπάθειες καταστολής της αντιπολίτευσης ενδέχεται να ενισχύσουν την αντίδραση των πολιτών και να οδηγήσουν στην εμφάνιση νέων πολιτικών σχηματισμών.
Η κατάσταση στη Ρουμανία μπορεί να αποτελεί πρόγευση για το τι πρόκειται να συμβεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, το ποσοστό της Le Pen εκτοξεύθηκε από το 31% στο 36% μετά την απόφαση να απαγορευτεί η συμμετοχή της στις εκλογές, δείχνοντας την αδυναμία του συστήματος να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Όσο περισσότερο οι αρχές αγωνίζονται να καταπνίξουν την αντιπολίτευση, τόσο πιο πιθανό είναι να ενισχυθεί η δυναμική των πατριωτικών δυνάμεων και να οδηγηθεί η ΕΕ σε μια βαθιά πολιτική κρίση.
Στην Ελλάδα
Η κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στη διακυβέρνηση της ΝΔ δεν ευνοεί την παραδοσιακή έννοια της «εναλλαγής» στην εξουσία, όπως την έχουμε γνωρίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό μετά την κοινωνική έκρηξη που προκάλεσε η τραγωδία στα Τέμπη, η οποία αποτέλεσε το σημείο καμπής για τις πιο νεαρές γενιές, οι οποίες έχουν πληγεί ιδιαίτερα από τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών.
Η συσσωρευμένη οργή και απογοήτευση των πολιτών οδήγησε σε πρωτοφανή κινητοποίηση, που κατέγραψε ρεκόρ συμμετοχής μετά από 12 χρόνια.
Η πανελλαδική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις μετά την τραγωδία υπολογίζεται σε πάνω από 2,5 εκατομμύρια άτομα, κάτι που αποδεικνύει την ένταση της δυσαρέσκειας και τη διάθεση για αλλαγή.
Αποτέλεσμα της αδυναμίας των κομμάτων που διακυβερνούν να πείσουν το εκλογικό σώμα για τις πολιτικές τους και να αποσπάσουν την ψήφο του «συστημικού» μπλοκ, είναι η επαναφορά της τάσης κατακερματισμού της ψήφου, τάση που είχε εκδηλωθεί και στο παρελθόν, ιδίως μετά την κρίση των μνημονίων.
Τότε, η ψήφος του κόσμου ήταν σε μεγάλο βαθμό αντιμνημονιακή, ενώ τώρα φαίνεται ότι ο κατακερματισμός εντείνεται εξαιτίας της απογοήτευσης από το πολιτικό σύστημα και την αδυναμία των κομμάτων να προσφέρουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Η διασπορά της ψήφου έχει βαθύτερες πολιτικές και κοινωνικές αιτίες, οι οποίες συνδέονται άμεσα με την πολιτική αποδοκιμασία και απόρριψη των κομμάτων που διαχειρίστηκαν τη διακυβέρνηση τα τελευταία 15 χρόνια.
Η απουσία ουσιαστικών διαφορών στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τα κόμματα της εξουσίας, καθώς και η δυσδιάκριτη ή ανύπαρκτη διαφοροποίηση τους σε κρίσιμα ζητήματα, έχουν ενισχύσει την αίσθηση της απογοήτευσης και της απομάκρυνσης από το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα.
Η αντισυστημική ψήφος, η οποία διαχέεται τόσο στο Αριστερό όσο και στο Δεξιό φάσμα της πολιτικής σκηνής, δεν επιβεβαιώνει την ανιστόρητη και αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων».
Αντιθέτως, αποδεικνύει τη συνεχιζόμενη και επιταχυνόμενη συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία χαρακτηρίζεται από μια νέα κρίση εκπροσώπησης.
Αυτή η κρίση έχει πολλαπλές εκδοχές και εκδηλώνεται με τη μορφή απογοήτευσης από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο φαίνεται ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες και προσδοκίες των πολιτών.
Παίζοντας με τη φωτιά
Πράγματι, φαίνεται ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο κατανοεί ότι παίζει με τη φωτιά. Οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αν και αντιλαμβάνονται την ένταση της κατάστασης, καταλήγουν σε συμπεράσματα που είναι θεμελιωδώς λανθασμένα και ενδεχομένως καταστροφικά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντί να επικεντρωθούν σε πραγματικές λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ήπειρος, φαίνεται να προσπαθούν να συσπειρώσουν τις τάξεις τους μέσω του φόβου και της διεθνούς αναταραχής.
Η νέα στρατηγική της ΕΕ εστιάζει στην υποστήριξη της Ουκρανίας, την κοινή στρατιωτική ανάπτυξη και τις ατελείωτες, επιτηδευμένες συνόδους κορυφής που μάλλον περισσότερο εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ παρά την ευημερία των πολιτών.
Στην ίδια λογική, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτοιμη να δαπανήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά όπλων και στρατιωτικών εξοπλισμών, ωστόσο, είναι προφανές ότι κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί να εστιάσει στη λύση των πραγματικών προβλημάτων που μαστίζουν τις κοινωνίες των κρατών-μελών της.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η έλλειψη ρεαλιστικής προσέγγισης φαίνεται να υπονομεύει την ικανότητα της ΕΕ να ανταποκριθεί στις ανάγκες των πολιτών της.
Αντί να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προκλήσεων, η ΕΕ επενδύει σε στρατηγικές που ενδέχεται να οδηγούν σε μεγαλύτερη σύγχυση και αποσταθεροποίηση, χωρίς να προσφέρουν καμία ουσιαστική λύση.
Έτσι, αντί να ενδυναμώσει την ενότητα της Ευρώπης, η προσέγγιση αυτή μάλλον επιταχύνει την απομάκρυνση των κρατών-μελών από την κεντρική εξουσία, καθώς και τη δυναμική ανάπτυξη δυνάμεων που αμφισβητούν το υπάρχον σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου