Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ ΕΛΙΤ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΕ ΑΦΉΝΕΙ ΕΚΘΕΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΔΩ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΟΥΣ...
Του Γιάννη Ναστούλη
Μόνο ψυχωτικά ή οριακά ψυχωτικά άτομα, και δεν το λέω ως μομφή, αλλά, με το περιεχόμενο που δίνουν στους όρους η ψυχιατρική και η ψυχολογία, πιστεύουν σε μια τελική αντεπίθεση-λύση, που θα ανατρέψει τα δεδομένα του μετώπου.
Καθημερινές αναφορές από τα πιο σοβαρά Δυτικά επιστημονικά fora ομολογούν και τεκμηριώνουν το τραγικό λάθος των ΗΠΑ και της Συλλογικής Δύσης στην εκτίμηση της στρατιωτικής ισχύος και της οικονομικής αυτάρκειας της Ρωσίας, όσο, και κυρίως προσθέτω, της πολιτικής ανθεκτικότητας του Ρωσικού καθεστώτος.
Ένα κυρίαρχο τμήμα των Δυτικών ελίτ ερμήνευσε τη "μονοπολική στιγμή" μετά την πτώση της ΕΣΣΔ με όρους πολιτικής εσχατολογίας. Η επίδραση της μελέτης του Φουκουγιάμα για το
Τέλος της Ιστορίας υπήρξε στη συνείδηση αυτών των ελίτ καθοριστικότερη από όσο υπέθεσαν οι πολέμιοί του.
Και τούτο γιατί η θεωρία αυτή ανέσυρε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την ιδρυτική ιστορική μυθοπλασία του Φιλελευθερισμού των Hobes και Locke περί της αναγκαιότητας ενός Κοινωνικού Συμβολαίου στο πλαίσιο ενός κυρίαρχου κράτους, το οποίο θα τιθάσευε την εγγενή απληστία και τις εγγενείς ατέλειες των ατόμων.
Η θεώρηση του Φουκουγιάμα προσέφερε έναν απαράμιλλο συγκερασμό των ατομικιστικών αντιλήψεων-φαντασιών της απεριόριστης ελευθερίας στον Συνταγματισμό (έστω) του Mill, της ηδονοκρατικής θεωρίας του Bentham, της καταλληλότητας του ισχυρότερου των Σπένσερ-Δαρβίνου, την Κάντιανή παραλλαγή περί του ατόμου ως αυτοσκοπού, του μεθοδολογικού και ηθικού ατομικισμού και όλα αυτά εμπραγματωμένα σε ένα χεγκελιανής κοπής παγκόσμιο κράτος-ηθική ιδέα!
Σε συνθήκες ανερχόμενης παγκοσμιοποίησης και ύστερα από την ιστορική σύντηξη των δύο "εχθρικών" ιδεολογιών της Δύσης, του Νεο-Φιλελευθερισμού και του Συντηρητισμού, από το πείραμα της Νέας Δεξιάς των Θάτσερ και Ρήγκαν, το Τέλος της Ιστορίας και η "μονοπολική στιγμή" έλαβαν για μεν τις οικονομικοπολιτικές ελίτ τη μορφή μιας πολιτικής κβάντωσης, όπου, στα μάτια τους, η στιγμή του συμβατικού χρόνου μπορεί να γίνει ο άπειρος χρόνος (αιώνια Pax Americana), για δε τον απλό κόσμο τη μορφή ενός οικείου και εύπεπτου αναγωγισμού που θα μπορούσε να υλοποιήσει την ιστορική φαντασίωση του ατομικισμού σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία στο πρότυπο μιας κοσμικής Αγίας Έδρας που θα εδρεύει στην Ουάσιγκτον.
Οι πόλεμοι και οι ήττες της Δύσης στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία έδειξαν πως η ισχυρότατη αντίρρηση Χάντιγκτον, ότι η βασική αντίθεση Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού και η νίκη του πρώτου, δεν είναι τέλος, αλλά αλλαγή σκυτάλης στην ιστορική διαλεκτική που συνεχίζεται ως πόλεμος πολιτισμών, δεν πάρθηκε ποτέ σοβαρά από τις εγωιστικά ατομικιστικές, βουτηγμένες στο χρήμα και τυφλωμένες από ηγεμονισμό Δυτικές ελίτ, και ιδού τα αποτελέσματα στην Ουκρανία.
Η Δύση, εν μέσω φαντασιώσεων και ναρκισσιστικών προδιαθέσεων, απώλεσε την ικανότητά της να αναλύει διαφορετικά πολιτισμικά και πολιτικά συστήματα.
Δεν μπόρεσε να δει ούτε καν τις δικές της επιτεύξεις, ότι τα άτομα δεν ανταγωνίζονται μόνο μέχρις εσχατων, αλλά, αναπτύσσουν ταυτόχρονα "αλληλεγγύες" και οργανικές ταυτότητες (Σοσιαλισμός-Εθνικισμός), πολλώ δε μάλλον να δει άλλες/ξένες παραδόσεις αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτο-θέσμισης μακριά ή και στον αντίποδα του εν ευρεία εννοία ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η γερμανική Δύση οικοδομήθηκε ιδρυτικά σε αντιδιαστολή με τις "πλάνες των Ελλήνων" και των Ορθόδοξων Σλάβων και εχθρικά στο Ισλάμ και στις Ανατολικές παραδόσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, προσπάθησε να αξιοποιήσει προς όφελός της τα στοιχεία αυτών των "παραδειγμάτων" που ήταν κάπως συμβατά με τον καπιταλισμό της.
Φαίνεται όμως ότι η πραγματικότητα είναι ανυπότακτη στα ευρωκεντρικά και οριενταλιστικά σχήματα που είναι βαθιά ριζωμένα και διακατέχουν το μυαλό των Δυτικών.
Η επίθεση της Δύσης στη Ρωσία δια της Ουκρανίας με την στρατιωτικοπολιτική ενεργοποίηση της ουκρανικής Ουνίας και ενός υπαρκτού ουκρανικού εθνικισμού που υποκρύπτει αυτή, και ο οποίος διαδράμει την ιστορία από την εποχή της Λιθουανοπολωνικής κοινοπολιτείας, είναι η τελευταία Σταυροφορία.
Η ήττα της Συλλογικής Δύσης σηματοδοτεί το τέλος της. Προφανώς δεν εννοώ τον αφανισμό της. Εννοώ το τέλος της πολιτικής της ηγεμονίας επί του πλανήτη. Κυρίως εννοώ το τέλος του Δυτικού πολιτισμικού "παραδείγματος" ως κυρίαρχου. Και τούτο δεν μπορεί να ανασχεθεί ούτε με τον τακτικό ελιγμό Τραμπ. Η ήττα της Δύσης είναι στρατηγική, όπως λέγεται.
Ο κόσμος που ήρθε θα είναι πολύ διαφορετικός. Απαιτεί αναδιατάξεις πολιτικών δυνάμεων και ιδεολογιών. Απαιτεί από όλους εμάς της "σωστής πλευράς" να αλλάξουμε πλευρό.
Ένα νέο "σκεπτόν".
Γιάννης Ναστούλης
ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου